9 juni in het spoor van Kenneth Vermeulen, de man van Melissa Depraetere: “Het voelt alsof we op schoolreis gaan”

Bijna uit zijn vel knappend van de zenuwen maar ook tot de rand gevuld met trots: zo laveert Kenneth Vermeulen, man van Vooruit-partijvoorzitter Melissa Depraetere, doorheen deze verkiezingsdag. Wij volgen hem van bij het ontbijt met zijn schoonouders tot op de trein naar Brussel – “het voelt alsof we op schoolreis gaan” – tot bij de eerste resultaten.

De huiskamer van Melissa Depraetere en haar man Kenneth, vlakbij de kerk van Stasegem (Harelbeke), oogt op zondagochtend 9 juni behoorlijk surrealistisch. Het duo zit er aan het ontbijt, samen met Melissa’s ouders, omringd door camera’s en journalisten.

Ze mogen gewoon doen, klinkt het. Dat duurt even, maar alles went blijkbaar, ook koffiekoeken naar binnen spelen met alle ogen van Vlaanderen op je gericht. “We gaan proper moeten eten”, probeert Kenneth er wat sfeer in te krijgen. En hij krijgt het gedaan, de sfeer ontdooit, de tongen worden losser.

Goed geslapen vannacht?

Melissa: “Eigenlijk niet. Ik heb de hele campagne door uitstekend geslapen, maar deze nacht nauwelijks dus. We waren laat thuis na het tv-debat van gisterenavond, ik kreeg nog een stroom berichtjes binnen… De flow waar ik in zat, en dan ook nog eens met deze dag in het vooruitzicht, zorgden ervoor dat ik amper een oog heb dichtgedaan. Ik had deze dag dus liefst op een rustige manier doorgebracht, maar dat zit er niet in zoals je ziet. Maar goed, dat wist ik op voorhand.”

Kenneth: “Ik slaap sowieso minder goed dan Melissa, ben veel minder stressbestendig ook. Om zes uur ben ik opgestaan om een eindje te gaan lopen, in de hoop dat ik dan fris aan de dag kon beginnen.”

Je werkt zelf voor de communicatiedienst van Vooruit, Kenneth. Je kent het klappen van de zweep intussen toch wel?

Kenneth: “Ja, we leven al zes maanden aan dit tempo, je wordt meegesleurd in dat verhaal. De voorbije acht weken campagne hebben we met veel enthousiasme aangepakt, maar het weegt toch zwaar.”

Meer dan tien jaar al maken jullie deel uit van het politieke leven. Op welke manier was de voorbije tijd dan toch anders?

Kenneth: “Vooral het aspect waarbij alle schijnwerpers op je gericht staan, is niet te onderschatten.”

Melissa: “Maar dat heeft ook voordelen, vind ik: mensen spreken me meer aan om ook iets positiefs te zeggen, ik apprecieer dat, het zorgt voor feedback. Maar tegelijk besef je inderdaad dat je nu bekend bent, en dat dat aspect niet terug te draaien valt. Dat viel hard op tijdens de Sinksenfeesten in Kortrijk. Daar gaan we elk jaar naartoe met vrienden, en deze keer was helemaal anders. Ik werd er constant ‘gezien’.”

Had je vooraf ingeschat dat je leven zo zou veranderen?

Melissa: “Als fractieleider had ik al een drukke job. Drukker dan dit zal het zeker niet worden, dacht ik toen ik partijvoorzitter werd. Maar het is wél nog anders: mijn agenda wordt nu werkelijk compleet vol gepland, ik word heel hard geleefd nu. Partijvoorzitter worden kwam ook voor mij onverwacht, maar als ik die taak niét aanvaard had, had al ons harde werk van de voorbije tien jaar misschien tot niets gediend. Dus dan doe ik dat, mét overgave.”

Wat deed het jou Kenneth, dat Melissa partijvoorzitter werd?

Kenneth: “Ze belde me op vrijdagnamiddag, ze moest me iets vertellen: Conner nam ontslag en zij zou voorzitter worden. Heel laconiek. En of ik dat even aan haar ouders wilde doorbellen, want zij moest opnieuw in vergadering. Ik draai al lang mee, maar ik besefte meteen: dit verandert ons leven. Alle ogen waren vanaf toen op haar – en ons – gericht, de verwachtingen waren groot. En daar kunnen we allebei wel mee om, maar toch: ik voelde me ook angstig, een beetje bezorgd. Maar ze heeft het de voorbije maanden ronduit prachtig aangepakt.”

Heeft jou dat verrast?

Kenneth: “Toen ik haar leerde kennen, tien jaar geleden, was ze secretaris van de lokale afdeling. Ik heb haar stap voor stap zien zetten binnen de partij, tot parlementslid, fractieleider en plots voorzitter… En elke stap zette ze op een goeie manier. Ik kan niet zeggen dat ik destijds dacht dat het in haar zat, maar ze toont telkens opnieuw dat dat wel degelijk zo is. Ik denk dat gewoon iedereen, ook haar ouders, met grote ogen kijken naar hoe goed ze nu bezig is.”

Commentaren zat uiteraard, niet in het minst op sociale media. Hoe ga jij daar mee om?

Kenneth: “In het begin had ik er veel moeite mee. De negatieve commentaren kwamen hard aan. In het begin reageerde ik ook telkens op wat die ‘klavierhelden’ allemaal over haar spuiden op sociale media. Hoe zouden zij reageren als iemand hetzelfde zei over hun dochter of vrouw? Dat het niet zo bedoeld was, antwoordden ze dan. Maar ik ben daar dus mee gestopt, voor mijn eigen mentaal welzijn. Ik lees niets meer, ik laat het los wat ze over haar schrijven. Je maakt jezelf er alleen maar ziek mee op den duur.”

(lees verder onder de foto)

Papa Patrick: “Kwaad kan ik me daar niet over maken, maar het komt hard binnen, ja.”

Mama Ann: “En tegelijk krijgen we veel mooie reacties. Dat Melissa zo goed bezig is, is iets wat echt veel mensen me komen zeggen. En dat doet dan weer deugd.”

Kenneth: “Dat is me ook opgevallen doorheen de campagne: de reacties aan de deur werden steeds positiever. Ze wordt steeds meer serieus genomen ook, ook door journalisten, commentatoren, door collega-politici. In het begin was dat anders: wat zou ‘dat meisje’ hier eens komen vertellen? Het is erg dat ik dat moet zeggen, maar volgens mij heeft dat toch veel te maken met jong, vrouw en blond zijn. Maar ze heeft getoond dat ze ballen aan haar lijf heeft, en wordt daar nu om gerespecteerd. Ze reageert niet alleen met woorden, ook met daden.”

De schaduw van Rousseau deert haar niet?

Kenneth: “Integendeel, ze vullen elkaar goed aan en vormen zo samen een tandem die wel eens goed zou kunnen werken. Ik noem Melissa wel eens van het type Crevits, en dat type valt goed bij West-Vlamingen. Niet te veel grote woorden, gewoon doen. Dus ja, ik denk dat we het niet slecht gaan doen vandaag, in West-Vlaanderen misschien iets beter nog dan nationaal. Maar goed, ik mag niet vooruitlopen. We zullen vanavond meer weten.”

Hebben jullie vooraf afspraken gemaakt over wat er na vandaag komt, zijn de verschillende scenario’s doorgepraat?

Kenneth: “Dat heeft weinig zin. Morgen beginnen de besprekingen voor Melissa op het partijbureau. Dan geldt: loon naar werken zeker? Vanaf morgen wordt ze allicht de onderhandelingen ingegooid. Het is dus niet dat het dan rustiger wordt… Begrijp me niet verkeerd: we zijn allebei campagnebeesten, we houden hier dus van. Maar het is toch tijd dat we even écht adem kunnen halen.”

Jullie zijn ook wel een beetje ‘het koppel van vandaag’. Getuige alle camera’s rond deze ontbijttafel…

Kenneth: “Ik sta nochtans niet graag in de belangstelling. Mensen denken dat vaak omdat ik nogal luid en open ben. Maar ik werk het liefst achter de schermen, waar ik geweldig fier op Melissa zit te wezen. Het is belangrijk ook dat ze goed ondersteund wordt, ik heb er geen enkele moeite mee om dat op alle vlakken te doen.”

Dat Melissa er als kind nochtans van droomde om poetsvrouw te worden, laat mama zich lachend ontvallen. “Daar merk ik dan toch niet veel van”, grijnst Kenneth. “De voorbije tijd doe ik het huishouden toch in mijn eentje, geloof ik. Maar met alle liefde!”

(lees verder onder de foto)

Ook jullie al of niet aanwezige kinderwens kwam al aan bod in de media. Vandaag vieren we uitgerekend ook Vaderdag.

Kenneth: “Ik heb nooit zelf kinderen gewild. Als kind van gescheiden ouders, die het daar moeilijk mee heeft gehad destijds, heb ik die boot altijd afgehouden. Maar binnenkort word ik 40 en plots was het idee daar: ik zou dan toch graag vader willen worden. Ik vermoed dat het te maken heeft met volwassen worden. Want ik geef toe: bij mij heeft dat lang geduurd. Maar Melissa heeft me gezegd: we bekijken het ná de verkiezingen. Da’s vanaf 10 juni dus! (lacht) Nee serieus, we zien wel wat er gebeurt, ook op dat vlak. Ik ga haar echt niet onder druk zetten of zo. Maar vandaag ben ik nog geen vader dus.”

Het gezelschap maakt zich klaar om samen te gaan stemmen. Daarna nemen Melissa en Kenneth de trein naar Brussel om er hun collega’s te vervoegen. “En dan ga ik vooral proberen mijn zenuwen onder controle te houden”, aldus nog Kenneth. “Wat gegarandeerd niet zal lukken. Het voelt alsof we op schoolreis gaan!”