Hij noemt het ‘zijn’ kruispunt, omdat het zijn leven heeft veranderd. Tom De Ruyck (56) werd op 30 augustus 2008 aangereden toen hij met zijn motor kruispunt Den Hert wilde oversteken. Een bestuurster negeerde het rode licht. “301 dagen lag ik in het ziekenhuis”, blikt Tom terug. “Het is een wonder dat ik er nog ben.” Naast die dankbaarheid is er een flinke portie frustratie. “Dat kruispunt is zoveel ongevallen later nog altijd niets veranderd.”
“Ik heb heel veel geluk gehad.” Het is vreemd genoeg een zin die Tom Deruyck uit Desselgem heel vaak uitspreekt als hij zijn verhaal vertelt. “Ik was op 30 augustus 2008 met mijn motor op weg vanuit Harelbeke naar Kortrijk, op de N43. Toen het groen werd, maakte ik nog oogcontact met de automobiliste naast mij, om zeker te zijn dat ze mij had opgemerkt. Ik vertrok, maar werd enkele meters verder al aangereden door een automobiliste die op de R8 in de richting van Kuurne reed. Het rode licht had ze straal genegeerd, en ze reed ook te snel. Je mag er 70 km per uur, maar zij moet rond de 100 km per uur gereden hebben.”
Enorm veel breuken
Tom werd tegen de vangrail van de R8 geslingerd. “Gelukkig ben ik ver weg van mijn motor geslingerd”, zegt Tom. “Ik had nog maar pas getankt, luttele minuten voor het ongeval. Mijn motor heeft vuur gevat en is helemaal uitgebrand.” Tom had enorm veel breuken. “Mijn linkerbeen was kapot. Mijn voet en scheenbeen en mijn heup waren volledig verbrijzeld. De chirurg had nog nooit zoveel breuken in één scheenbeen gezien, zei hij achteraf. En zonder al te plastisch te willen zijn: van de klap was mijn buik ook opengescheurd, en mijn ingewanden lagen naast me op straat.”
Ook weer ‘gelukkig’ reed er een verpleegster vlak achter hem, die meteen de eerste hulp kon toedienen. “Op zo’n moment is het cruciaal dat er iemand bij is die ook weet wat je niét mag doen, om het niet erger te maken. Ik ben dit meisje, dat me achteraf twee keer is komen bezoeken in het ziekenhuis trouwens, onnoemelijk dankbaar.”
De vrouw die me aanreed wil ik niet meer zien want er kwamen nooit excuses
Tom is de hele tijd bij bewustzijn gebleven. “Blijkbaar heb ik geroepen en getierd, maar zelf ben ik alles vergeten. De hulpdiensten hebben me ter plaatse in een coma gebracht, waardoor ik niets meer weet tot het moment dat ik wakker werd in het ziekenhuis. ‘Je hebt een ongeval gehad, en je bent er héél zwaar aan toe, maar alles komt goed’, zeiden ze daar. Ik heb meteen gevraagd of ik in mijn recht was, en dat konden ze bevestigen. Dat was een hele geruststelling, meteen erna ben ik het bewustzijn weer verloren. Ik moest 301 dagen in het ziekenhuis blijven en ben 18 keer geopereerd. Ik hang met haken en bouten aaneen. En toen ik naar huis mocht, was ik nog gekluisterd aan een rolstoel. Ik heb intensieve kinesitherapie moeten volgen om weer te kunnen wandelen.”
Wonderen verricht
Tom is ook zijn chirurg enorm dankbaar. “Hij heeft zelfs experimentele technieken gebruikt, omdat die op dat moment de enige oplossing waren. Hij heeft echt wonderen verricht. Ik zie het elk jaar, als ik op controle ga. Hij roept er dan altijd de stagiairs bij die op dat moment aan het werk zijn, om mijn röntgenfoto’s te tonen. ‘Wat zouden jullie hiermee gedaan hebben?’, vraagt hij dan. Elke keer valt hun mond open.”
Er is ook nog wat frustratie, toch. “Ik ben gelukkig, dat wel. Maar het voelt ook wat zuur dat mijn leven helemaal anders is geworden, en ik daar zelf nul zeggenschap in heb gehad. Het is mij overkomen. Ik ga nooit meer de oude worden. Ik heb elke dag pijn, moet wandelen met een wandelstok.”
Na een onderbreking van 3 jaar ging Tom weer fulltime aan het werk. “Toen ben ik niet verstandig geweest. Ik had op dat moment gebruik moeten maken van het systeem waarbij je geleidelijk aan terug aan het werk kon gaan. Maar ik was koppig, ik wilde niet profiteren van het systeem. Maar doordat ik toen te koppig was, krijg ik geen enkele uitkering en ben ik 0 procent invalide verklaard. Blijven doorwerken tot ik 67 ben? Ik weet niet dat fysiek gaat lukken.”
Contact met de automobiliste die hem aanreed, daar heeft Tom geen behoefte aan. “Ze is een paar keer naar het ziekenhuis gekomen, waardoor ik kon merken dat ze duidelijk een drankprobleem had. Een verontschuldiging was op zijn plaats geweest, maar ze kwam er enkel zichzelf goed praten ‘dat het iedereen kon overkomen’, en nog wat van die uitvluchten. Het slorpte energie van me op, die ik niet kon missen in die periode. Ik heb haar gevraagd me met rust te laten. Zolang er geen sorry komt, heb ik aan al de rest geen boodschap.”
Geen oplossing
Tom noemt Den Hert nog altijd ‘zijn’ kruispunt, omdat het zo’n aandeel heeft in zijn leven. “Om me dan te ergeren dat er hier zoveel jaar en zoveel ongevallen later nog niets is veranderd. Onbegrijpelijk.” Een oplossing is er echter nog lang niet. Recent plaatste het Agentschap Wegen en Verkeer opvallende borden om automobilisten die links afslaan er attent op te maken dat ze voorrang moeten geven aan het aankomende verkeer. Een structurele oplossing zal er pas op heel lange termijn komen. De doortrekking van de R8 zou dit kruispunt veel doorgaand verkeer besparen. Maar die is nog lang niet in zicht. (JM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
