Christophe Braekeveld kroop op 23 februari dit jaar door het oog van de naald toen hij zwaargewond geraakte bij een auto-ongeluk. Tien maanden later staat hij weer in zijn slagerij in Izegem, zijn levenswerk waar ook dochter Chloë al zes jaar meedraait. Met eindejaar doen ze het wat rustiger aan dan anders, maar ze blikken ook al vooruit naar 2025, wanneer de slagerij 90 jaar bestaat.
Christophe Braekeveld (53) studeerde voor beenhouwer in Diksmuide, al op zijn 12de ging hij op internaat. De bedoeling was altijd dat hij in de zaak zou komen van zijn ouders, Michel en Lisette Vandewalle. “Het was mijn grootvader Lucien die in 1935 met de slagerij was gestart. Daarna was het aan mijn ouders, nu beiden 87 jaar. Zij genieten nu van hun pensioen in de Ter Elststraat hier wat verderop. In 1990 ben ik hier komen werken, in 1993 namen Patsy en ik de zaak over.”
Christophe en Patsy Planckaert (52) zijn de ouders van dochter Chloë (28) en zoon Beau (26). Chloë, op haar beurt al mama van Léon (2,5) en Lionél (1) en met nog een dochtertje op komst, stapte ook in de zaak. “Ik heb eerst verder gestudeerd. Uiteindelijk ben ik hier komen helpen, om ‘te leren werken’”, lacht ze. Ondertussen is Chloë een van de drijvende krachten van de zaak in de Kortrijksestraat 194. “Ik doe het veel liever dan ik ooit had durven te vermoeden. Ook mijn man staat volop achter mij, hij heeft een job waarbij hij vooral met cijfertjes bezig is.”
“Ik dacht dat ze het zonder mij nooit zouden redden; ik had ongelijk”
Chloë woont in Melsen, deelgemeente van Merelbeke, waar ze naast de ouderlijke woning van haar man gebouwd heeft. “De kinderen gaan hier wel nog in Izegem naar de crèche, maar de oudste loopt straks gewoon daar school. Het is voor mij ook iedere dag op en af rijden, telkens een kleine 100 kilometer heen en terug, maar ik heb het geluk voor de ochtendspits en na de avondspits door het verkeer te moeten.”
Enorme ravage
Christophe en Patsy, die de winkel ook helemaal in het nieuw én naar hun hand zetten, wonen niet meer boven de zaak in Izegem. “Toen Patsy is uitgevallen zochten we een huis waar ze in alle rust kon herstellen. Dat droomhuis vonden we in Esen bij Diksmuide.”
En het is ook daar dat het noodlot toesloeg. Op de weg van Zarren naar Staden raakte Christophe betrokken bij een auto-ongeluk. “Ik moet nog iedere dag aan die plaats passeren, ik zie het ook nog vaak voor mijn ogen passeren. Ik was die bewuste 23 februari op weg naar Izegem toen ik voor een flauwe bocht een vrachtwagen op me af zag komen. Ik kon geen kant meer uit en raakte de rechterflank van de vrachtwagen.”
De ravage was enorm, de BMW van Christophe was totaal verhakkeld. “Ik herinner me nog dat er een man naast me is komen zitten, een brandweerman die vlakbij woonde en al wakker was. Ik had ook enorm veel pijn aan mijn arm. Uiteindelijk duurde het een uur voor ze me uit de wagen kregen. Ik werd overgebracht naar AZ Delta in Rumbeke.”
“Ik passeer nog iedere dag aan de plaats van het ongeval, ik zie het ook weer telkens voor me”
De verwondingen die Christophe had opgelopen waren niet min. “Ik had een hersenbloeding, breuken aan mijn rug, borstbeen en zes ribben, mijn long was geraakt, net als mijn knieschijven en van mijn elleboog was het gewricht volledig verbrijzeld”, somt hij op terwijl hij illustratief ook zijn twee armen strekt en de linkse daarbij een stuk korter is dan zijn rechterarm. “Dat komt nooit meer goed. Ook staan is lastig, ik heb ook niet meer zo veel kracht als vroeger. Eerlijk, mijn job als beenhouwer zelf, een karkas uitbenen, dat kan ik niet meer. Gelukkig zijn er nog genoeg andere taken in de zaak.”
Christophe is ook al de 50 voorbij en sukkelde eerder al wat met de heup. “Ik werd meteen na het ongeluk ook geopereerd aan mijn rug, mijn heupprobleem is daardoor nog verslechterd. Wellicht wacht me ook nog een heupprothese.”
Christophe zat ook maandenlang thuis en zwaait met lof naar zijn team. “Ik heb eerst elf dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan vier op intensieve zorgen. Daarna volgde nog de revalidatie natuurlijk. Ik dacht dat ze het nooit zouden redden. Bij mijn ongeluk stuurde mijn telefoon automatisch een berichtje naar mijn naasten, maar ik heb ook meteen naar onze beenhouwer Benny gebeld. En samen met Chloë, Caroline, Claudine en het team hebben ze dat de weken en maanden daarna uitstekend gedaan. Ik stond er echt van versteld.”
Chloë: “Benny werkt hier al lang en zelf was ik hier ook al vijf jaar aan de slag. Maar je stuit op den duur toch nog op heel wat zaken die je niet wist. We moesten plots ook alle bestellingen zelf doen. Maar in die periode ben ik ook meer gaan helpen in de keuken bij het bereiden van gerechten, ik ben nu ook allround inzetbaar.”
Slagerij Braekeveld is dus al jaren een naam als een klok in Izegem, Christophe en Patsy bouwden de zaak voort uit. “We zijn ons meer en meer gaan toeleggen op traiteurartikelen. Ook voor ons gerijpt vlees staan we bekend, net als voor onze hutsepot op dinsdag in de winter, de gekookte Brasvar-ham… Onze zaak is ook gegroeid wat personeel betreft, naast mezelf zijn er nog vijf mensen vast in dienst. En dat aantal wordt aangevuld met flexi’s en jobstudenten.”
Ook het eigen aanbod breidt alsmaar voort uit. “Hoe ouder hij wordt, hoe meer zaken hij zelf maakt”, knipoogt dochter Chloë terwijl ze wijst naar de patés die de chef ook in eigen huis klaarmaakt.
“Ons eindejaarsaanbod hebben we wat beperkt, geen fondue en gourmet bijvoorbeeld, maar toch nog een mooi aanbod”
Met eindejaar doen ze het in Slagerij Braekeveld wat rustiger aan. “We zijn open tot kerstavond, daarna blijven we dicht tot en met vrijdag 3 januari. Zaterdag 4 januari gaan we weer open. Ons eindejaarsaanbod hebben we wat beperkt, geen fondue en gourmet bijvoorbeeld, maar toch nog een mooi aanbod. Je ziet dat de klanten daarin meegaan. We hebben ook heel wat vaste klanten en die waren natuurlijk ook blij dat ik terug was om hun favoriete stukje vlees af te snijden. Dat doet wel deugd, dat de mensen je ook appreciëren.”
Sinds oktober staat er naast de slagerij ook een versbox. “Je kan daar al je bestellingen de klok rond afhalen. Het volstaat om twee uur voordien een bestelling te plaatsen, je krijgt na betaling een bevestiging en een code waarmee je je order kan ophalen.”
Werken in de Kortrijksestraat
Met die versbox wil Slagerij Braekeveld ook anticiperen op de grote werken die voorzien zijn in de Kortrijksestraat. “Die zouden normaal begin 2026 starten. Het valt nu af te wachten of het nieuwe stadsbestuur daar andere accenten zal leggen, maar het zijn sowieso ingrijpende werken die wel tot twee jaar kunnen duren. We hadden al verkregen dat hier voor de deur wat shop&go-plaatsen gingen komen, eerst was er een haagje voorzien… Er zal ook maar aan één kant van de straat meer geparkeerd kunnen worden. Al de oudere bewoners hier zijn ondertussen verdwenen, er wonen nu jonge mensen met een of twee auto’s en vaak geen garage. In 2026 gaan mijn slager Benny en kokkin Caroline ook met pensioen, het zal uitkijken zijn naar vervanging. En ik word er ook niet jonger op”, lacht Christophe.
“Ik was vroeger met niets kapot te krijgen, maar door dat accident heb ik toch een serieuze klop gekregen”
De aimabele slager verliest er in ons bijzijn zijn glimlach niet bij, al geeft hij wel grif toe dat hij toch nog heel wat moeilijke dagen heeft. “Met eindejaar gaan we nergens naartoe, gewoon thuis wat genieten. Mijn lichaam eens laten rusten en kijken hoe het reageert. Vroeger ging ik met Beau ook altijd naar Club Brugge kijken, maar na corona hebben we geen abonnement meer genomen. Ik ging ook graag fietsen, met NCT en toen ik in Esen woonde meestal met Beau. Maar sinds het ongeluk heb ik niet meer op mijn fiets gezeten, ik zou het allicht ook niet meer kunnen. Ik was vroeger met niets kapot te krijgen, maar door dat accident heb ik toch een serieuze klop gekregen. Het spookt ook veel door mijn hoofd, maar we moeten verder natuurlijk.”
Meer info over de versbox op www.slagerijbraekeveld.be
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
