Zeven jaar geleden overleefde Robbe Mestdagh (26) als bij wonder een zwaar verkeersongeval. Vandaag runt de jonge Wingenaar een succesvol bedrijf in zonnepanelen en dat heeft hij naar eigen zeggen op z’n minst deels te danken aan dat ongeval. Want het veranderde zijn kijk op het leven. “Dit zal vreemd klinken uit de mond van een ingenieur. Maar ik geloof dat sommige dingen voorbestemd zijn om te gebeuren.”
Robbe was 18 jaar en zat in zijn eerste jaar industrieel ingenieur, toen het op 7 maart 2016 helemaal fout liep. Hij was met de wagen op weg naar school toen het gebeurde. “Net over de grens met Hertsberge, op amper 2 kilometer van m’n deur, schatte een tegenligger een bocht verkeerd in en kwam hij op mijn rijvak terecht. Daardoor moest ik naar rechts uitwijken. Meteen daarna trok ik mijn stuur opnieuw naar links. Ik dacht de auto onder controle te hebben, maar het was glad en ik zag plots een boom naderen. Toen ging het licht uit. Van overdreven snelheid was geen sprake, maar mijn auto raakte zwaar beschadigd en de brandweer had een halfuur nodig om me uit het wrak te bevrijden.”
Drie weken in ziekenhuis
De jongeman overleefde het. Hij kwam wakker in het ziekenhuis met een drievoudige bekkenbreuk en enkele gebroken ribben. “Die eerste weken na het ongeval zijn een waas. Drie weken lag ik er. Maar ik weet wel nog goed dat ik besefte dat het anders had kunnen lopen. Voordien dacht ik dat ik honderd jaar zou worden. Maar in dat ziekenhuisbed realiseerde ik me dat ik als het ware een tweede kans op het leven had gekregen. En die kans zou ik grijpen ook. Ik besloot meer in het ‘nu’ te leven en werd ook veel socialer en opener. Niet dat ik echt introvert was, maar als ik pakweg mensen van vroeger tegen het lijf liep, dan zocht ik daar niet meteen contact mee. Nu wel. De Robbe van voor het ongeval is niet dezelfde als de Robbe van na het ongeval.”
Door de hel
De revalidatie was een lange lijdensweg. “In het begin kon ik amper rechtop zitten zonder duizelig te worden, terwijl ik ook vaak last had van hoofdpijn. Opnieuw leren stappen, was een hel. Pas later bleek dat de hoofdpijn veroorzaakt werd door piepkleine bloeddruppeltjes in mijn hersenen. Lange tijd heb ik daardoor concentratieproblemen gehad. Twee jaar ben ik in behandeling geweest bij een neuroloog. Maar mijn allergrootste zorg in die periode na het ongeval waren mijn studies. Het was mijn eerste jaar industrieel ingenieur en ik wou koste wat het kost mijn diploma halen in vier jaar. Ik heb een heel semester fysiek de lessen gemist door het ongeval, maar ik studeerde wel thuis, tussen de revalidatie door. De eerste keer dat ik opnieuw fysiek naar school ging, was om mijn examens af te leggen. In een rolstoel. En ik ben er nog steeds trots op dat ik toen slaagde. Sterker nog, ik haalde toen zelfs het beste resultaat van mijn gehele carrière in het hoger onderwijs. Daaruit leerde ik dat gedrevenheid en wilskracht het verschil kunnen maken. Op alle vlakken.”
Eerbetoon aan grootmoeder
Dat doorzettingsvermogen bracht Robbe ertoe om vorig jaar met Mathler Energy een eigen bedrijf in hernieuwbare energie op te richten. “De naam is een samentrekking van Marie-Thérèse Leroy, mijn grootmoeder. Zij was en is nog altijd mijn grootste supporter. Als kind bracht ik veel tijd met haar door, terwijl ze me na het ongeval ook altijd motiveerde om vooruit te blijven kijken. Als startend bedrijf is het niet altijd even makkelijk, maar ik had het geluk dat bepaalde mensen in me geloofden en me kansen gaven. De zaakvoerder van de zelfstandige Delhaize-supermarkt in Westkerke bijvoorbeeld, die met ons in zee ging voor de plaatsing van 444 zonnepanelen, een snellader en een industriële batterij. Daar ben ik Tom Jacobs eeuwig dankbaar voor. Die opdracht opende heel wat deuren en intussen werken we met zeven man bij Mathler.”
Voorbestemd
“Dit kan vreemd klinken, zeker voor een ingenieur met een analytische geest, maar ik geloof dat sommige dingen voorbestemd zijn om te gebeuren. Niet dat ik blij ben dat ik dat ongeluk heb gehad, maar het was een absoluut scharnierpunt in mijn leven. Zonder dat ongeval stond ik niet waar ik vandaag sta. Daar ben ik zeker van. Niet opgeven, moeilijkheden overwinnen en doorzetten. En blijven geloven dat het uiteindelijk goed komt. Daar draait het leven om.” (SVA)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
