Amper twee dagen na een zware aanrijding door een bestelwagen, mocht Heleen Annoot (34) het ziekenhuis verlaten. Ze herstelt nu thuis van een ‘dashboardbreuk’ en verlangt om haar zoon René (4) terug te zien. Hij herstelt nog van een schedelbreuk en verschillende beenbreuken in het UZ in Gent.
Heleen herinnert zich nog levendig hoe ze maandagavond moest remmen voor een bestelwagen, die plots op haar rijvak kwam op de Diksmuidseweg. “Die bestelwagen haalde een tractor in. Ik kon een aanrijding nipt vermijden, maar dan kwam die tweede bestelwagen. Ik kon niks meer doen. De klap was verschrikkelijk”, vertelt ze.
“Nadat mijn rondtollende wagen tot stilstand kwam, smeet ik mezelf uit de wagen. Het is voorbij, dacht ik. Door die grote slag kreeg ik amper adem binnen. Ik wou om hulp roepen, maar dat lukte niet. Er ging maar één iets door mijn hoofd: René uit de wagen halen en dan mag ik sterven. Met de hulp van de bestuurder van de bestelwagen en een onbekende dame slaagde ik erin om het portier van René open te krijgen.”
“Hij zat achteraan in zijn kinderstoel. Hij zag er relatief goed uit. Er was enkel wat bloed te zien aan zijn mondje van op zijn lip te bijten. Moederinstinct, ik dacht dat zoiets een fabeltje was. Het is ongelooflijk wat mijn lichaam aankon in de eerste momenten na het ongeval , want ik kon nog rondlopen. Op de spoedafdeling zakte ik door mijn knie. Volgens de dokter had ik een dashboardbreuk, een breuk onderaan de knie die vaak ontstaat door een aanrijding.”
‘Wekenlang niet bewegen’
Tijdens de rit in de ambulance werd duidelijk dat René er mogelijk erger aan toe was. “Hij draaide steeds weg. De dokters besloten om hem over te brengen naar het UZ in Gent. Hij bleek een schedelbreuk te hebben, maar onderzoek wees uit dat hij geen hersenletsel had opgelopen. Dat was een pak van mijn hart.”
“Er werd hem een gipsen broekje aangetrokken, omdat hij verschillende breuken heeft in het rechterbeen . Het ziet er een beetje grappig uit, maar dat is het voor hem natuurlijk niet. Hij mag wekenlang niet bewegen. Gelukkig krijgt hij daar hulp en steun van de papa.”
Heleen werd dinsdagavond geopereerd. Er werden een plaat en enkele vijzen gezet in haar been. Ze mocht het ziekenhuis woensdag verlaten. “Ik heb René al gezien via videochat. Hij zag er goed uit. Ik hoop hem dit weekend voor het eerst te bezoeken in Gent. Het is nog niet duidelijk wanneer hij het ziekenhuis mag verlaten. Hij heeft een lange revalidatie voor de boeg, maar normaal komt alles goed.”
Aan ziekenhuisbed gekluisterd
Ook Heleen zal nog maandenlang in een ziekenhuisbed moeten slapen in haar huis in Boezinge. Haar andere zoon Gilles is blij dat ze thuis is. “Ik was hard geschrokken en ik mis mijn broer”, zei hij woensdagavond. De zevenjarige wijkt niet van het ziekenhuisbed en wil ’s nachts op de sofa slapen, dicht bij zijn mama.
“De hele benedenverdieping is opnieuw ingericht. Mijn nieuw bed werd aan het raam gezet, zodat mijn ouders mij coronaproof kunnen bezoeken. Ze moeten heel voorzichtig zijn, want mijn vader lijdt aan kanker.”
Heleen kreeg al honderden steunberichten en dichte buren en vrienden bieden hulp in het huishouden. Een van hen is buurman James Gruwez, die zijn dochter Sharon verloor in een autocrash. “Zij was een goede vriendin en nu denk ik nog meer aan haar, al zijn de omstandigheden van mijn aanrijding helemaal anders”, aldus Heleen.
“Tijdens de eerste nacht na het ongeluk herbeleefde ik die klap telkens ik mijn ogen sloot. Nu gaat het beter. Ik zou graag de andere bestuurder eens zien en die hulpvaardige dame. Ik ben iedereen dankbaar voor de hulp en de steun.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
