“Daar gaat mijn nieuw tuinhuis!” Steven Vansteenkiste (56) geloofde zijn ogen niet, toen zijn tuinhuis vrijdagnamiddag begon te zweven bij de landelijke Groene Sprietstraat in Wervik. Hij en z’n zoon legden hun gewicht in de schaal om de vriendin van Steven te redden. Daarna vertrok een deel van het tuinhuis naar de buren. Het hout van 6.000 euro geeft hij nu weg als gratis brandhout. “Mijn oud stenen kot staat er verdorie wel nog.”
“Ja, het is hier een open vlakte, maar dit hebben wij hier nog nooit meegemaakt”, vertelt Steven. “Ik was nochtans goed voorbereid: alle zaken die konden wegwaaien borg ik op in mijn nieuw tuinhuis, dat ik onlangs liet bouwen. Dat is de meest veilige plek. Dacht ik.”
Het tuinhuis kwam plots los van de vloerplaat. “Het begon te kantelen! Ik besefte meteen dat het een verloren zaak was. Samen met mijn vriendin en zoon liep ik naar buiten om te redden wat er nog te redden viel. Tuinmeubels, snoeischaren, zagen… we haalden zoveel mogelijk van de inboedel naar buiten. Plots zag ik mijn boormachine voorbijvliegen. Letterlijk. Er zat nog een boor op en die landde gelukkig met de top in de grond. Er passeerde ook een balk rakelings over mijn hoofd.”
Vriendin dreigde mee te waaien
Er lagen nog gevaren op de loer. “Mijn vriendin, een lichtgewicht van 60 kilogram, zat op een bepaald moment alleen in het tuinhuis en dreigde mee weg te waaien. ‘Kom eruit! Kom eruit!’ Riepen mijn zoon en ik, waarna we op het tuinhuis sprongen om de boel nog even tegen te houden, tot we haar veilig naar buiten konden trekken. Wij wegen elk meer dan honderd kilogram. Een geluk dat we zware mannen zijn. Wauw, ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen.”
De vrees werd werkelijkheid. “De wind vloog hier precies in een trechter. Alles begon te kraken en dan zag ik mijn tuinhuis definitief vertrekken. Over de haag. De helft eindigde bij de buren. ‘Euh, wit je dat je tuinhuis nu in min hof stoat?’ vroeg mijn buurman toen hij thuiskwam.”
Het tuinhuis staat er pas van oktober. “Het is er neergezet door professionele vakmannen volgens de regels van de kunst. Dat hoop ik toch. Ikzelf ken er niet veel van, maar ik heb niet op een euro gekeken. De binneninrichting gebeurde door mezelf. Ik vees zeven metalen rekken vast in het tuinhuis om er mijn materiaal te stockeren. Het totale gewicht was groot. En toch leek de wind ermee te spelen. Die natuurkracht was ongelooflijk. Voor mijn tuinhuis loskwam, zag ik wat verderop een boom in twee knakken.”
70 jaar oud kot bleef staan
Steven probeert nu zijn verzekering aan te spreken. “Dat tuinhuis kostte 6.000 euro. Plus wat elektromateriaal dat beschadigd raakte. De rest van de inboedel bracht ik onder in een stenen kot ernaast. Dat staat er al zeventig jaar en nu nog, verdorie.”
Het hout kreeg al een tweede functie. “Iemand kan zich nu verwarmen met hout ter waarde van zesduizend euro. Of ik er iets voor kreeg? Pak wat je wil! Zei ik. Merci, wi! antwoordde de man. Op zijn West-Vlaams hé.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
