In Boezinge bij Ieper ziet melkveehouder Guy Vermeersch meer dan vijftig koeien vertrekken. Ze moeten verplicht geslacht worden na een uitbraak van de Canadese griep. Een emotioneel afscheid. “Er zullen tranen komen, dat weet ik zeker.”
Een laatste keer voederen, een laatste keer melken, nog eens aaien, de tranen verbijten. Guy nam woensdagavond afscheid van zijn melkkoeien. In totaal vertrekken meer dan vijftig dieren naar het slachthuis omwille van besmetting met de ‘Canadese griep’. Het gaat om IBR, een virale ziekte van de bovenste ademhalingswegen. Begin jaren 70 werd de ziekte geïmporteerd vanuit Canada. “Maar ik word er nu voor het eerst mee geconfronteerd op mijn bedrijf bij Boezinge”, vertelt Guy.
Opflakkering
“De ziekte werd vastgesteld door een extra melkstaal in maart naar aanleiding van een opflakkering van IBR in de regio. Sindsdien hebben ik en mijn vrouw Sandra Barbary er amper iets van gemerkt bij de dieren, ze zijn kerngezond. Melk geven doen ze zoals vroeger en die mag nog geconsumeerd worden. Ook hun vlees zal na de slacht in de voedselketen komen. Ik vind de slachting dus een overdreven, harde, drastische maatregel. Zomaar iemand z’n bedrijf opruimen, wetende dat de dieren niet ziek zijn. Alle runderen zijn intussen gevaccineerd, waardoor de risico op overdracht veel minder wordt. In Nederland zou er voor mij op vandaag geen probleem zijn, maar ons land wil een koploper zijn in Europa om tegen 2027 IBR-vrij te zijn.”
“Dit is een virus dat runderen kan aantasten, maar ongevaarlijk is voor mensen”, zegt Hélène Bonte, woordvoerder van het federaal agentschap voor de veiligheid van de voedselketen (FAVV). “Besmette dieren blijven levenslang drager van het virus. De slachting is een maatregel om het virus van ons grondgebied te weren. We zitten in de laatste fase van het bestrijdingsprogramma.”
Vroegtijdige geboorte
Guy rekte het afscheid zo lang mogelijk. “Ik hield de koeien tot de laatste dag dat ik mocht. We hadden vorige nacht een geboorte bij een koe die ik speciaal heb behandeld, zodat ze nog kon kalven voor haar gedwongen vertrek. Anders zou een hoogdrachtige koe geslacht worden. Met het kalfje is niks mis. Ik heb nog koeien die in de loop van november zouden kalven, maar ze moeten weg. Dat is pijnlijk.”
“Ik weet niet hoe ik hun vertrek ga doorstaan. Zal ik plots weglopen? Ik zal er wel een beetje moeten bij zijn om alles in goede banen te leiden, maar er zullen natuurlijk weer tranen bij komen, dat weet ik wel zeker. Zoveel pijn doet dat. Het voelt alsof ik een huisdier of dierbaar familielid verlies. Deze koeien zijn een beetje mijn kinderen. Ik ben daar misschien wat extreem in, maar het is de manier waarop ik ze graag houd: hen goed soigneren zodat ze gelukkig zijn. Ik heb een band met elk dier, dat een naam kreeg bij de geboorte.”
Guy nam stappen om zijn veestapel op te bouwen. “We hebben nog onbesmet jongvee en enkele kregen hun eerste kalf, die ook negatief bleven. Volgend jaar hebben we negen vaarzen die zullen kalven. Ondertussen heb ik 45 dieren kunnen kopen bij een collega-veehouder die zal stoppen. Die runderen worden in de komende weken verhuisd naar hier. Dan kunnen we weer starten, maar het is niet zo simpel als het lijkt: de stal en melkinstallatie zijn anders en die dieren zijn geen weidebeloop gewoon. Dat moeten ze allemaal nog leren.”
Verboden toegang
De veehouder probeert een nieuwe uitbraak op zijn bedrijf te voorkomen. “Een mogelijke besmettingsoorzaak is de aankoop van dieren, maar dat hebben we de laatste vijftien jaar niet meer gedaan. Het moet dus gebeurd zijn via een erfbetreder. Ik heb er mijn lessen uit getrokken. Sanitaire maatregelen zijn nodig: laarzen en kledij laten aantrekken van het bedrijf en voldoende ontsmetten vooraleer het bedrijf te betreden. Er hangen zelfs bordjes met ‘verboden toegang’ aan elke stalpoort. Wie hier niet moet zijn, komt niet meer binnen.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
