Wilfried in twijfel op VTM: “Moet ik als 71-jarige nog hardlopen?”

Nog even en Torhoutenaar Wilfried Vierstraete palmt het tv-scherm in. Op donderdagavond 22 februari is hij te zien in de nieuwe VTM-reeks ‘Wat zou jij doen?’, een programma waarin mensen die met een dilemma worstelen, hun lot in handen leggen van een 250-koppig publiek. Wilfrieds innerlijke tweestrijd: is het als 71-jarige fysiek nog wel verantwoord om aan hardloopwedstrijden deel te nemen of is dat net ideaal voor het mentale welzijn?

Wilfried woont met zijn vrouw Rita Dekeyser (ook 71) in de Biezenstraat op de Torhoutse wijk Driekoningen. Ze hebben een zoon Jürgen (45) en een dochter Nathalie (39), plus vier kleinkinderen: Emmie (13), Sien (10), Marie-Julie (10) en Trevor (8). Wilfried heeft jarenlang als atelierverantwoordelijke in het bekende maatwerkbedrijf OptimaT gewerkt, maar is sinds eind 2012 met pensioen.

Pionier van de Road Runners

In zijn vrije tijd doet Wilfried al zowat zijn hele leven aan hardlopen. Hij heeft in totaal zomaar eventjes 51 marathons tot een goed einde gebracht. De 50ste liep hij toen hij 50 jaar was in New York. De 51ste, zijn laatste, was het jaar daarna de Marathon du Médoc in Frankrijk. Vanaf toen legde hij zich op kortere afstanden toe, zowel stratenlopen als trails. Hij heeft samen met Rita een vakantiehuis in het dorpje Érezée in de Ardennen en ook daar in de buurt neemt hij geregeld aan een trail door de bossen en over de heuvels deel.

Wilfried Vierstraete legt zijn sportieve lot in handen van VTM-programma:“Of ik nerveus was? Dat viel enorm mee”

“Ik sta er bijna altijd op het podium bij de 70-plussers”, meesmuilt hij. “Doorgaans nemen er maar vier lopers in die categorie deel, dus als ik er eentje kan kloppen, heb ik op z’n minst al brons. Je moet het maar kunnen, hé.”

Wilfried is straks de volle 34 jaar secretaris van de Torhoutse wandel- en loopclub Road Runners. Hij is de enige van de vier oprichters uit de lente van 1990 die nog in de vereniging actief is.

Altijd antwoorden met een zin

Zowat een jaar geleden werden de Road Runners door het productiehuis Fremantle Belgium gecontacteerd met de vraag of ze iemand in de rangen hadden die onder keuzestress leed. “Ik kende effectief iemand, namelijk mezelf”, lacht Wilfried. “Ik vroeg me namelijk af of ik er als 70-plusser nog wel goed aan deed om wedstrijden te lopen. Ik vocht al een tijdje een innerlijke tweestrijd uit. Mijn afgepeigerde lichaam zei almaar nadrukkelijker neen, maar mijn geest vreesde dat ik het lopen in competitieverband hard zou missen.”

“Het bleek dat Fremantle, op basis van een Britse format, bezig was met de research voor een programma over dilemma’s. En zie: ik mei van vorig jaar kreeg ik het bericht dat mijn dilemma, blijven hardlopen of niet, geselecteerd was. Dat had ik eerlijk gezegd totaal niet verwacht. Eind juni moest ik voor een cameratest naar Vilvoorde. Ik leerde er onder andere dat ik op vragen altijd met een volledige zin moest antwoorden, wat ik niet gewoon was. Als mijn vrouw Rita me vraagt om iets te doen, zeg ik natuurlijk onmiddellijk ja.” (gniffelt)

250 toeschouwers in het publiek

“Op 21 juli liep ik in Bekegem een wedstrijd van 7 km en zijn ze me met een cameraploeg komen filmen. Ze legden er mijn dilemma voor aan mijn zoon Jürgen en aan Herwig Reynaert, de voorzitter van onze club. Eerstgenoemde zei dat ik beter stopte met wedstrijden te lopen, laatstgenoemde dat ik beter doorging.”

Eind augustus had in de oude bioscoopzaal van het Plaza Hotel in Brussel de effectieve opname van het programma plaats. Met 250 mensen in het publiek, onder wie ook Wilfrieds vrouw Rita en dochter Nathalie. Daar werd het dilemma aan de toeschouwers voorgelegd, die er over dienden te stemmen. Wat het resultaat uiteindelijk geworden is, blijft voorlopig een goedbewaard geheim.

“Het programma wordt gepresenteerd door Karen Damen, een sympathieke madam”, aldus Wilfried. “Er zijn acht afleveringen met telkens vijf dilemma’s. Ik kom in aflevering zeven aan bod. Het beste houden ze tot het laatste, hé (schatert). Of ik nerveus ben geweest? Dat viel enorm mee. Ik ben mezelf kunnen blijven.”