In het gloednieuwe ‘Door de bomen’ op VRT 1 worden zes bekende Vlamingen zonder voorkennis, doel of presentator in een bos gedropt. Het was de West-Vlaamse televisiemaker Laurens Verbeke die samen met compagnon Bart Goossens met het gedurfde concept op de proppen kwam.
“En wát moet ik hier doen?” De veelzeggende blik op het gezicht van de bekende Vlamingen is goud waard als blijkt dat het antwoord op die vraag ‘helemaal niets’ is. In Door de bomen, vanaf maandagavond te zien op VRT 1, worden ze gedropt aan de rand van een bos, waar ze drie dagen lang een gezellige boshut ter beschikking hebben. Daar hebben ze alleen maar hun eigen gedachten en een kat als gezelschap. Hoewel je als kijker aanvankelijk het ongemak deelt met de gast in kwestie, ontpopt het zich langzaam maar zeker tot ontroerend mooie televisie. Maandag duikt Dieter Coppens op in de eerste aflevering, straks volgen nog Lynn Van Royen, Stef Bos, Frances Lefebure, Rani De Coninck en Tijs Vanneste.
Het idee komt uit de koker van Bart Goossens en Laurens Verbeke, die laatste met roots in Izegem. De echtgenoot van Rani De Coninck stond ooit mee aan de wieg van Man Bijt Hond, was jarenlang programmadirecteur bij VTM en stond mee aan de wieg van het succesvolle programma De Columbus (met Wim Lybaert, red.).
Oliebollen
Elke seconde wil het internet onze aandacht lokken. De smartphone verleidt ons met bits en bytes zo lekker als oliebollen met witte suiker. Maar houden we zo nog wel genoeg aandacht over voor onszelf? Kunnen we nog aandacht géven aan kleine dingen? Vanuit die vraag brengt Door de bomen de gast naar een onbestemde plek in de natuur, alleen verbonden met de echte wereld, zonder de verlokkingen van het wereldwijde web.
(lees verder onder de foto)
“Vanuit onze rol als programmamaker willen we zien of het ook kan zonder oliebollen of suikerspinnen. Er lijkt niets te gebeuren in het programma, maar dat is op het eerste gezicht ook zo in pakweg de koers of het voetbal. Eenmaal je in die bezieling of de beweegredenen van de deelnemers stapt, krijg je een heel ander verhaal. Het was bang afwachten of onze gasten zich zomaar aan niets zouden durven overgeven en nu dus of ook onze kijker dat zal willen doen. Maar ik ben graag bang. Ik heb het de zender zelfs letterlijk gevraagd toen ik het programma-idee voorstelde: gaan we samen bang zijn? Dat is een heel bewuste keuze. Want als je voor zekerheid kiest, kom je zelden vernieuwing tegen. Je sluit dan wel onaangename verrassingen uit, maar ook de aangename. De sprong in het onbekende was ook de insteek toen ik De Columbus pitchte op basis van de NNN-regel: we gaan Nergens naartoe, gaan Niets doen en willen Niemand worden. Dat zorgde ook voor een onzeker gevoel in het begin, maar het sloeg uiteindelijk wel aan bij de kijker. Durven springen zonder al te veel kennis, is cruciaal om te kunnen vernieuwen.”
Eén cameravrouw
Het moeilijkste aan dit programma? “Simpelweg niet weten waar het naar toegaat tijdens het draaien, maar ook het gesprek met de gasten vooraf. Hen bellen en vragen of ze het zien zitten om drie dagen vrij te maken, zonder dat ze daarbij iets weten. Hen vragen of ze durven te springen. Je voelt je bijna een onnozelaar op dat moment, het enige dat we hen kunnen zeggen is dat ze vooral zichzelf moeten zijn.”
(lees verder onder de foto)
Puur praktisch was er – naast heel wat onbemande camera’s – slechts één cameravrouw aanwezig. “Zij probeerde zoveel mogelijk op te gaan in de natuur, in die zin dat ze zelfs geen oogcontact maakte. Een beetje zoals David Attenborough (de legendarische Britse bioloog en televisiemaker, red.): onderdeel worden van de natuur en er toch vanop een afstand naar kijken. Soms komen we dichterbij, dan weer blijven we veraf. En de gasten zien die camera’s na een tijdje niet meer.”
Opvallend: hoewel er dus geen vragen worden gesteld, komt er vanuit de gast toch vaak een heel verhaal naar voor. “De kleine handcamera die ze bij de start meekrijgen, helpt daarbij. Zo tonen ze aan de kijkers wat ze zelf ook zien, en dat zet hen aan om wat duiding te geven. Maar zelfs al zwijgt iemand een hele dag, dan nog kan er iets boeiends gebeuren, waardoor die stilte plots doorbroken wordt. Eigenlijk is een mens nooit alleen, en zijn we gewend om die leegtes op te vullen. Frances Lefebure bijvoorbeeld had plots door dat ze daar eigenlijk niet alleen zat, maar samen met haar ongeboren kindje. Of dan denkt Dieter Coppens aan zijn ouders en grootouders en hoe snel de tijd vergaat, wat een heel ontroerend moment oplevert.”
Komaf met verkleutering
Voor Laurens is het in elk geval spannend, al is hij carrièregewijs van geen kleintje vervaard. Ook al omdat hij een redelijk atypisch parcours heeft afgelegd. Toch ziet hij het niet zo. “Man Bijt Hond bood een eigenzinnige blik op de actualiteit en tijdsgeest. Bij VTM mocht ik stevig aan de boom schudden om komaf te maken met de verkleutering en de kijker serieus te nemen. Programma’s als Mijn Restaurant, Sara, Wij van België of Code 37 vertrokken steevast vanuit een zekere ambitie en eigenzinnigheid. Ook bij liefhebbers was dat zo.”
Met Wim Lybaert richtte hij tien jaar geleden een eigen productiehuis op dat twee jaar geleden werd ontbonden. “Omdat ik het liefst van al met ontwikkeling van nieuwe concepten bezig ben, was ik toen al enkele jaren bezig met Alverman. Dat is een ontwerpbureau, waarbij we concepten bedenken en ze vervolgens zelf of in co-productie realiseren. Wat de toekomst brengt? We hebben nog heel wat leuke concepten in de pijplijn zitten… Ik hoop dat we dus nog lang en veel samen bang mogen zijn.”
‘Door de bomen’, elke maandag om 20.40 uur op VRT 1 en op VRT MAX.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
