Voetbalanaliste Imke Courtois opent haar hart aan zee: “Ik ben liever gelukkig alleen dan ongelukkig in een relatie”

Ze praat vol passie over haar liefde voor het zeilen. Over haar werk: voetbal. Over het leven dat ze zo gulzig leeft. Maar, het helpt als je wat close bent, ook hoe ze alleen in dat leven staat. “Ik heb al toffe relaties gehad, maar ik word nu eenmaal niet snel verliefd, ik weet ook niet hoe dat komt.” De voetbalanaliste weet ook al wat voor een alleenstaande moeder ze straks wil worden. “Ik heb mama uitgelegd dat ik wel voor mezelf kan zorgen en ook zonder relatie gelukkig kan zijn. Maar voor hetzelfde geld kom ik volgend jaar een man tegen waarmee ik een keitoffe relatie heb.”

Een bekentenis. Dit wordt geen klassieke Midzomernacht, open ontmoetingen met gasten die we niet of nauwelijks persoonlijk kennen. Want met Imke zijn we al heel lang close. Intussen al bijna tien jaar zelfs. We gingen wel eens samen op reportage Imke wilde de eerste keer, tijdens een bezoek aan het KV Oostende van Marc Coucke, na de match géén polonaise dansen met Coucke. Ik leerde meteen dat de vrolijke analiste ook een zekere sérieux wilde houden. We schrijven al vier jaar samen een column in De Zondag. We praten wel eens over het leven – Imke wordt moeder in dezelfde dagen dat ik grootvader word… Jaja, ik weet wanneer ze moet bevallen en of het een jongetje of meisje wordt! Woeha, ik moet zelfs nog ergens intieme foto’s van haar zitten hebben. Nou ja, met blote schouders, van een fotoshoot voor Humo, al bijna negen jaar geleden, denk ik. Of ze dat wel zou laten publiceren vroeg de jonge, kersverse en zichzelf afschermende voetbalanaliste van Sporza haar prille maar stokoude collega. Dat wist ze zelf ook wel, ze is veel slimmer dan ik: twee diploma’s (ergotherapie en revalidatiewetenschappen in de kinesitherapie), een doctoraat (dat ze nog moet indienen) en intussen is ze voor de VRT ook expert sport en menswetenschappen. Ze kan ook veel beter voetballen dan ik ooit kon en ze kent er misschien nog meer van ook. Ze is ook welbespraakter. Ik ben maar zelden geïntimideerd, maar Imke speelt ook nog eens piano! En cello!

Dit maar ter inleiding bij onze derde gast in de Midzomernacht-reeks: Imke Courtois! Met meteen een gastrolletje voor haar moeder Patricia, gezellig meegekomen naar Oostende moeders onder elkaar. Bescheiden op de achtergrond – “Op het werk vragen ze mij pas na vele maanden of ik de mama ben van Imke Courtois” – maar tegelijk dicht bij haar jongste dochter. Hoe die haar moeder voortdurend knuffelt: mooi hoor. Imke noemt zichzelf ook een moederskindje. We kennen haar eerder als een sterke, onafhankelijke vrouw. Dat moet ze eerst toch even uitleggen.

Lege vlakte

Maar, zo kennen we haar ook: “Neen hoor, ik wil liever beginnen met jouw klassieke vraagjes over de zee. We kwamen vroeger wel eens naar zee, maar niet structureel. We hadden geen vaste badplaats of zo. En mama, ik weet ook nog goed dat we vaak enkele dagen naar Koksijde kwamen voor jouw werk (Patricia is verpleegster, red.), naar Stichting Marguerite-Marie Delacroix, een instelling voor mensen met beperkingen. Ik vond zo’n gezinsvakanties met die kinderen heel leuk. Later kwam ik hooguit toevallig eens een weekendje naar zee. Ik moest in de weekends voetballen, hé. Al ontdekte ik na mijn twintigste dan wel weer de zee als een manier om mij soms twee dagen helemaal af te zonderen. Ik ben trouwens nog steeds graag eens een paar dagen op mezelf. Alleen naar het strand, met muziek en/of een boek, alleen op restaurant… Dan komt de ober gegeneerd vragen: Moet ik nog tien minuten wachten? Neen hoor, ik ben alleen… (lacht) Ik hou ook niet van het toerisme dat vaak aan onze kust hangt, overvolle dijken waar je de gocarts moet ontwijken en zo. Neen, het mooiste aan de zee is voor mij de lege vlakte, liefst vanop een zeilboot. Schoonheid die mij melancholisch maakt.”

En voor een hip cultureel leven hoeft ze niet naar Oostende te komen. “Dat vind ik wel in Brussel, in Leuven… Ik kom naar zee voor het uitgestrekte water. Door de zeilwereld te leren kennen, kom ik nu ook meer in Nieuwpoort. Dan ga ik samen met de havenmeester kijken of de ligplaatsen in orde zijn. De max! En óp zee zitten én kijken naar de zee, is dat al helemaal! De zee geeft me rust. Daarom vind ik zeilen in hevig weer minder leuk, ik ben geen fanatieke sportzeiler. Ik hou het liever bij matige snelheid, bij mooi weer. En dan aanmeren en stokbrood of oestertjes eten, een flesje wijn op de oever… Ik zou het een jaar lang kunnen doen. Maar dan neem ik wel mijn piano mee op de boot.” (schatert)

Sterren kijken

Die passie voor het zeilen kwam er dankzij de Play 4-reeks Over de Oceaan. Imke was in het eerste seizoen een van de zes BV’s die in drie weken de Atlantische Oceaan overstak. Ze behaalde daarna ook meteen haar zeildiploma. “Het was een geweldig mooi avontuur. Mama en ik hebben drie weken lang allebei een dagboek bijgehouden, ik ben blij dat ik achteraf die schoonheid kon delen. Ik herinner me bijvoorbeeld hoe ik na een paar nachten op zee de details van de nacht begon te zien. De zeevonk, de sterren die draaiden, de Plejaden (sterrenhoop in het sterrenbeeld Stier, red.)… Dan voel je je zó nietig. En dat is zó schoon. (denkt na) Toen we na drie weken weer voet aan wal moesten zetten, was ik daar niet klaar voor. Ik ben dan maar op de rug van Jani gesprongen. Nochtans, toen ik bij de start op Lanzarote die boot zag: Gaan we echt daarmee de oceaan oversteken?”

Daar is de mama al: “Imke heeft vrijheid nodig. Al van kinds af. Maar deze keer was ik toch doodsbang. We hadden geen enkel rechtstreeks contact, we kregen alleen nu en dan eens een berichtje van de organisatie dat alles oké was. En net in die periode is een van Imkes beste vrienden gestorven.”

Imke: “Ik werd wel op de hoogte gebracht, maar met het grootste respect. Er werd geen televisie van gemaakt.”

De mama: “Het klinkt misschien wat melig, maar de eerste dagen zat constant dat liedje Ik ben trots op jou (van Wesley Bronkhorst, red.) in mijn hoofd.”

Imke (lachend): “Dan komen we nu bij het moederskindje, zeker? Dan niet in de zin dat ik mama voor alles nodig heb, maar ik zie haar gewoon doodgraag. Ik bewonder haar zeer hoe ze mensen kan verzorgen.”

De mama: “Ik heb mij wel nooit gemoeid in haar keuzes in het leven. (grijnst) Het zou toch niet veel hebben uitgehaald. We kunnen wel eens van mening verschillen, met woorden tot gevolg, maar we leggen het dan weer snel bij.”

“Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan. Ik heb nooit gedroomd dat ik analist zou worden of dat ik een doctoraat zou schrijven”

Imke: “Zolang mijn keuzes maar doordacht waren. Mama stond ook altijd heel dicht bij mij. Letterlijk, ze heeft nog nooit een voetbalmatch van mij gemist. (denkt na) Van mama kreeg ik het doorzettingsvermogen en het principiële mee, van mijn papa (Imkes ouders zijn gescheiden toen ze drie jaar was, red.) meer het georganiseerde chaotische, het assertieve en de voetbalgenen. Hij was op provinciaal niveau een héél goede voetballer, maar miste discipline.”

Et voilà. We weten al alles over het moederskindje en Imkes passie voor de zee. We zijn weer aan wal en gaan dineren in Brasserie Albert. Kaaskroketjes als voorgerecht: dat mag! Zwangere vrouwen mogen niet alles eten en Imke weet precies wat mag en niet mag. Zoals ze al haar hele leven precies bepaalt wat ze wil en niet wil. Eerst was ze een kleine ballerina maar al snel beviel het voetballen haar beter. Waarop haar mama haar meenam naar haar eerste voetbaltraining, bij Eva’s Kumtich. En Patricia bleef steeds de moeder op de eerste rij. Bij Rapide Wezemaal, bij DVC Eva’s Tienen, bij Standard (elf landstitels en vier bekers) en bij de Red Flames. Vandaag is Imke nog steeds futsal-international en staat Patricia elke match hevig supporterend in de zaal.

Ook daarnaast wist altijd wat ze wilde: eerst was ze als puber een schattig meisje en dan weer liep ze rond met dreadlocks. Ze was lange tijd topvoetballer én topstudent, daarna werd ze gewoon topanalist. Dat is ze nu al bijna tien jaar, sinds het WK in 2014, vaste voetbalanaliste en presentatrice bij Sporza en Play Sports. Het zal niet verbazen: de trots van de mama voor haar jongste dochter is er niet minder op geworden.

Imke (glimlachend): “Mama volgt nu álles van mij op televisie en ze leest ook alles van en over mij. (glimlacht) Als ik haar niet vooraf verwittig, wat niet vaak gebeurt, is het van: zeg, je hebt dat niet gezegd!”

De mama: “Al ben ik het heus niet altijd eens met haar analyses.”

Planning

Maar haar dochter heeft als zelfstandige (haar bedrijfje heet Nietdezusvan, van Thibaut Courtois dus) op haar 35ste haar zaakjes wel goed voor mekaar. Knap gedaan voor zo’n chaotische persoon, maar ik ken haar blijkbaar nog niet zó goed. “Je vergist je, ik ben gestructureerd chaotisch. Oké, ik ben niet altijd even nauwgezet en ik kan mijn kleren drie weken lang op een stoel laten slingeren. Maar als mijn boekhouder iets voorstelt, wil ik absoluut weten hoe dat exact in elkaar zit om dan gericht te beslissen. Maar het ontbreekt me wel aan planmatigheid. Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan, ik heb nooit gedroomd dat ik voetbalanalist zou worden of dat ik een doctoraat zou schrijven. Tot ik boeiende mensen tegenkwam die mij de wonderlijke wereld van het wetenschappelijk onderzoek leerden kennen. Ik probeer gewoon alles wat ik doe zo goed mogelijk te doen en zie dan wel waar ik uitkom.”

Voetballen, tv-analist en -presentatrice. En ze kan ook zeilen, speelt piano, leert cello … ze kan wel héél veel. Is Imke een zondagskind?

“Het is plezant dat je mij zo noemt, maar zo denk ik er niet over. Maar ik steek niet weg dat ik enorm veel geluk heb. Ik kus mijn beide handen dat ik in een ontwikkeld land ben geboren, in een nest waar er geen financiële of andere problemen waren. Het leven is tot op heden zacht voor mij. Ik ben er mij ook van bewust dat ik dat niet alleen heb bereikt. Deels natuurlijk wel, maar zonder mijn mama die elke week naar Wezemaal reed, was ik misschien geen voetballer geworden en later ook geen voetbalanalist, enzovoort. Ik heb ook nooit maar één euro moeten afgeven: niet voor al hun onkosten en niet voor mijn jarenlange studies. En, misschien wel het belangrijkste: ik kreeg altijd alle ruimte om verschillende hobby’s uit te proberen én de ruimte om discussies te voeren met elkaar. Een mening of bepaalde vragen werden niet tegenhouden. Iets wat ik op school moeilijker vond, aangezien niet elke leerkracht openstond voor eigen invullingen en discussies. Toen ik als kind op school niet aan het raam mocht zitten, wilde ik daar een uitleg voor. Al was ik nu ook weer niet het allermoeilijkste kind, hé mama?”

De mama: “Thuis niet, maar sommige leerkrachten hadden het toch niet altijd zó gemakkelijk met jou, hoor. En vake (haar stiefpapa, red.), die draaide je zo om jouw vingers.” (schatert)

“Toen we na drie weken ‘Over de Oceaan’ weer voet aan wal moesten zetten, was ik daar niet klaar voor. Ik ben dan maar op de rug van Jani gesprongen”

Rauwe groenten en zelfgemaakte mayonaise zijn dus ook nefast tijdens een zwangerschap. We hadden al Imke als kind, als topvoetballer, als bekende voetbalanalist en binnenkort wordt ze ook een alleenstaande moeder.

De mama: “Imke heeft tegen mij bewust gezwegen tot ze zeker was. Omdat ze wist dat ik tijdens het traject daarvoor zeer bezorgd zou zijn. Alles is duidelijk zeer doordacht, ik vind het nu al heel fijn.”

In het persbericht van Sporza begin februari waarin ze haar zwangerschap bekendmaakte: Ik wilde eerst mijn voetbalverhaal schrijven, financieel wat zekerheid opbouwen en voldoende rust in mij dragen om meer structuur in mijn leven toe te laten. Het is een bewuste keuze die ertoe geleid heeft dat er binnen enkele maanden een kleine, grote verantwoordelijkheid rondloopt.

En verder geen vragen aub. Daar wil ze nu alleen nog het volgende over kwijt. “Het is niet zo dat ik al van mijn twintigste rondliep met de specifieke wens om alleenstaande mama te worden. Al wist ik toen wel al dat ik graag kindjes wou. Dat is een belangrijke nuance. Maar in het leven kom je op een bepaald moment op een kruispunt. Op je 70ste nog mama worden, kan niet. Ik weet ook niet wat de toekomst brengt. Voor hetzelfde geld kom ik volgend jaar een man tegen waarmee ik een keitoffe relatie heb. Ik hou van de liefde, ik kan erg graag zien en vind het leuk om graag gezien te worden, maar ik speelde vroeger nog voetbal of was er nog niet klaar voor. Ik neem het leven fase per fase. Nu ben ik klaar voor het moederschap. (kijkt naar haar moeder) Intussen snap ik wel de bezorgdheid van mijn mama de afgelopen jaren: wat als je niemand vindt, wie zal er dan voor jou zorgen als ik er niet meer ben? Ook op emotioneel vlak. Ik heb haar uitgelegd dat ik wel voor mezelf kan zorgen en ook gelukkig kan zijn zonder relatie – een verschil van generaties, denk ik. Alle praktische kanten zijn ook goed overwogen, ik weet dat ik veel hulp ga krijgen van mijn familie en vrienden. En als er iemand bijkomt, is dat dan een extra.”

Relatie

Imke heeft ontzettend veel aantrekkelijke troeven en kan ook ontzettend veel geven. Dat die juiste relatie nog niet is gelukt, komt misschien omdat ze heel veeleisend is, vraagt een mens zich dan al eens af. Dat de lat heel hoog ligt. Ook intellectueel. Ze blaast. “Dat is niet waar. Maar echt erg vind ik dat niet. Als je te pas en te onpas verliefd wordt, zou ik zelf gaan twijfelen aan mijn beweegreden om in een relatie te stappen. Ouder worden helpt natuurlijk niet, omdat je in een eigen ritme geraakt en niet zoveel alleenstaanden tegenkomt. Maar ik heb heel veel vrienden rond mij, een partner moet echt een meerwaarde vormen. (denkt na) Ik ben echt wel liever gelukkig alleen dan ongelukkig in een relatie.”

“Ik hou van enige gelaagdheden als ik praat over liefde, dood en eenzaamheid”

Nu heeft ze al veel gezegd, benieuwd hoeveel ze achteraf gaat schrappen. (heel weinig zo bleek) Want het liefst houdt ze zoveel mogelijk privé. “Ik ben heel dankbaar voor de kansen die ik krijg in de media, maar dat wil niet zeggen dat iedereen elk detail van mijn leven moet kennen. Ik wil iets overhouden voor mijn dichte familie en vrienden, dié mogen wél alles weten over mij. Ik zie echt niet in waarom in de boekjes zou moeten staan of mijn kind een zoontje of dochter wordt. Maar als mensen mij rechtstreeks vragen naar het geslacht van mijn kindje, vertel ik het met veel plezier, hoor. En ik laat ook zelden iets los over mijn privéleven omdat er dan in de media meteen oneliners van gemaakt worden. Er is dan weinig ruimte voor nuances. Terwijl ik net hou van enige gelaagdheden als ik praat over liefde, over de dood, over eenzaamheid…Veel journalisten willen polariseren of die ene quote een beetje uit de context trekken om het net iets straffer te maken. Dat maakt me steeds behoedzamer.”

Diepgang

Dan wasBreak an egg (een programma op Studio Brussel met wel heel expliciete vragen, red.)met Eva De Roo een paar jaar geleden wel zeer de uitzondering die de regel bevestigt. Plots werd vrolijk gegekt of Imke wel eens had ‘gevogeld’ met niet-Belgen…

De mama(geschrokken): “Dat heb ik gemist!”

Imke: “Mama, het antwoord was: nooit gebeurd! (schatert) En ga je nu vragen aan mijn moeder of ik wel zo’n keurig meisje ben?”

Nee, dat durf ik niet, maar mag ik deze nog: hoeveel moeder zit er intussen al in dat keurige meisje?

“Veel. Al lang. Maar ik verzet me wel hevig tegen mensen die zeggen dat mijn leven nu voorbij is. Ik zal blijven werken, af en toe reizen en mijn kind meenemen en de wereld laten zien. Ik vind wel oplossingen en zal zorgen voor de nodige aanpassingen. Ik wil echt wel een stuk Imke behouden, een stukje egoïsme, dat geen afbreuk zal doen aan de zorg en liefde voor mijn kindje. En als het toch allemaal niet gaat, dan zoeken we wel een manier om andere leuke dingen samen te doen. Ik weet het, ik word vaak gedreven door een misschien overdreven leergierigheid en enthousiasme in het leven. Wellicht zal ik zaken moeten opofferen, zal ik een nieuwe balans moeten zoeken. Maar dat zal ik dan met plezier doen. Ik heb gelukkig al ervaring in het eindeloos combineren van zaken. Voetballen, doctoreren, wedstrijden analyseren. Het zijn verschillende werelden die elkaar inspireren, dat was soms ook véél, hoor. Sommigen kiezen voor diepgang, maar ik geloof ook erg in diepgang door verbreding.” Maar de Col des Saisies die ze voor Kom op tegen Kanker in september ging oprijden, dat is toch al geschrapt. “Maar ook al opgelost. Bert De Backer is de peter, ik ben nu de passieve meter en Elodie Gabias (West-Vlaamse internetsensatie, red.) is ingeschakeld als actieve meter. Ik ga van thuis uit supporteren met de kleine op de schoot.” Boven de zee gaat de zon al bijna onder. Hoe zou het komen dat (bijna) alle mannen/voetballiefhebbers Imke appreciëren als analiste, toch een beetje hun domein?

Imke: “Goh, als ik al één argument kan bedenken, is het omdat ik niet probeer over te komen als de allesweter. Maar op sociale media zal er wel altijd kritiek zijn hoor, Frank. Dat kan ik wel plaatsen, maar het kwetst mama meer dan mij.”

De mama: “Vooral die oneerlijkheid vind ik heel erg.”

En hoe zou het komen dat slechts weinig vrouwen Imke Courtois niét leuk vinden?

De mama: “Omdat ze zo no-nonsense is, denk ik. En omdat ze al van kleins af aan, zoals vroeger in Koksijde bij kinderen met een beperking, heel naturel met iedereen kan omgaan. Ze is altijd eerlijk, ze kan niets verbergen. Ik zie het wel op televisie wanneer iets haar niet aanstaat.”

Imke: “Als je me goed kent, zie je voldoende aan mijn gezichtsuitdrukkingen.”

Foto’s bij zonsondergang. Ze poseert zoals ze leeft. Ongedwongen en oprecht. Aan het strandhokje: Welk boek lees je, mevrouw? Dan is ze weer haar sociale zelf. “Ik ben echt een sociaal wezen, ik word graag verrast door spontane ontmoetingen en heb geen schroom om in dialoog te gaan.” Alleen moet niemand, ook fotograaf Kris niet, vragen voor een foto op blote voeten. “Dat is een raar trekje, ik weet het, maar ik heb het niet zo op voeten, ook al loop ik een hele zomer lang op teenslippers. Maar ik kan er niet naar kijken.” Het wordt haar vergeven, verder is ze opvallend naturel fotogeniek. In haar T-shirt waarvan ze op de rug een hippe zwarte verticale streep trok. “Cool toch? Ik wilde per se zo’n T-shirt maar vond die nergens. Heb ik dus maar zelf gemaakt. Uit zoiets kan ik plezier halen: plots aan iets denken en dat dan ook gewoon uitproberen. Niet altijd met succes hoor, maar de poging op zich is al een fijne bezigheid.”

“Als ik als kind op school niet aan het raam mocht zitten, wilde ik daar een uitleg voor”

Ontbijt. Veel tijd heeft ze niet nodig voor de ontbijtvraag. Het eerbetoon aan Caroline Pauwels, de zo inspirerende VUB-rector en schrijfster van Ode aan de verwondering die te gast was in de eerste jaargang van Midzomernachten in 2020 en midden de vorige, in augustus 2022, stierf, is op haar lijf geschreven. Wat kan Imke Courtois nog kinderlijk verwonderen? “Ik kan vooral verwonderd zijn over de onvoorspelbaarheid van schoonheid. Hoe die zich plots kan aandienen. Ik leg uit: de zonsondergang gisteren was wondermooi maar is wel voorspelbaar. Terwijl tijdens een wandeling plots iets onvoorstelbaar moois kan opduiken: dat zijn míjn momenten van verwondering. Of dat moment midden op de oceaan dat ik plots gepakt werd door de onmetelijke schoonheid van de oceaan. Of ik zit in de auto en hoor plots een pianoliedje dat ik niet ken terwijl net de zon opkomt. Of Nick Cave die mij in één song op de toppen van de hoogste bergen en op de bodem van de diepste zeeën kan brengen. Dan kan ik daar een week lang over nadenken en tot vervelens toe blijven over praten.”

Maar haar grootste verwondering moet nog komen. “Mijn kindje dat op de wereld komt, dat wordt ongetwijfeld één en al verwondering. Ik kijk er enorm naar uit. Maar, hier heb je weer die nuance, voor mij kent verwondering geen hiërarchie. Ik zou dat zelfs beangstigend vinden. Want dat zou betekenen dat eenmaal je de hoogste vorm van verwondering hebt gevoeld, de rest nooit meer zo speciaal kan zijn. Ik laat het gewoon op mij afkomen, geniet er al dan niet van, sla het op in mijn geheugen en maak weer plaats voor een nieuwe verwondering.”