“Verrijkend op professioneel en menselijk vlak”: Seppe Vanden Broeck gaat voor Vranckx-reportage ‘De hoop van een hospitaal’ naar Oeganda

Meer dan tien jaar geleden lanceerde Rudi Vranckx een oproep om jonge tv-makers aan te trekken met een goed idee voor een buitenlandse reportage. Zo zagen De Nomaden het levenslicht. Ondertussen bezochten honderd teams samen zo’n 55 landen met een open blik en een kritische geest. Ze doen alles zelf, maar worden doorheen het hele project met raad en daad bijgestaan door Team Vranckx. De 100ste reportage is deels van de hand van een Poperingse journalist: Seppe Vanden Broeck. Hij trok naar Oeganda met Jules Stallaerts voor de reportage ‘De Hoop van een Hospitaal’.

Het Kilembe Mines Hospital in Oeganda is een ziekenhuis met Canadese koloniale roots in Kilembe, aan de Congolese grens. Het kende een turbulente geschiedenis en is broodnodig voor de inwoners van de streek, hoog in de Rwenzori Mountains. Een kleine Belgische vzw, Daktari Project, en de actie van (stagiair) dokters en verplegers van het UZ Gent, zorgde sinds een decennium mee voor een goede werking van het lokale ziekenhuis.

Overstromingen

Door verschillende overstromingen moest het hospitaal sluiten, zodat medische hulp enkel in het lagergelegen Kasese mogelijk werd. Té ver voor mensen in nood. De grote afstand werd meerdere patiënten fataal. Sinds anderhalf jaar wordt een nieuw hospitaal opgebouwd in Kilembe, afdeling per afdeling, met géén tot minimale apparatuur. Nomaden Jules Stallaerts en Seppe Vanden Broeck brengen de urgentie van het hospitaal en de wederopstanding in beeld. Seppe (23) komt uit Poperinge. “Ik studeerde journalistiek aan Arteveldehogeschool in Gent en nu volg ik een bijkomende opleiding Film aan het KASK in Gent”, vertelt hij. “Mijn kameraad Jules Stallaerts heeft een zus die kinesist is en ooit vrijwilliger was van dit project in Oeganda. Het mooie verhaal van Jules’ zus inspireerde ons. Jules, die een Gentenaar is, vroeg me om samen naar daar te gaan voor een reportage en we stelden dit voor aan het team van Rudi Vranckx.”

Eerste keer

Vorig jaar deze tijd trokken Seppe en Jules naar het Afrikaanse land voor Vranckx & De Nomaden. De reportage kwamen tot stand met steun van het Fonds Pascal Decroos. “Het was onze eerste keer dat we een reportage maakten voor Vranckx & De Nomaden. Ik kende het format wel, maar nu maakten we dus zelf deel uit van deze groep documentairemakers. Het was ook mijn eerste keer op Afrikaanse bodem. We waren twee weken onderweg en daarvan waren er uiteindelijk acht draaidagen. De veerkracht en drive van de lokale medewerkers vond ik bewonderenswaardig. Ze kennen veel tegenslag en beschikken over weinig middelen, maar toch geven ze niet op en blijven ze positief. Dat is een belangrijke les om uit leren.”

Montageproces

Na het filmen volgde er een montageproces. “We filmden alles zelf en beschikten allebei over een camera. Het was ons doel om het heel visueel aan te pakken. Daarnaast stond ik in voor het geluid. Het was een grote uitdaging om tussen al het filmen door ons verhaal niet uit het oog te verliezen. Toen we thuiskwamen, sloten we ons enkele weken op om er een mooi eindproduct van te maken. We zijn best trots op het resultaat. Het was een verrijkende ervaring op professioneel en menselijk vlak.”

Ter ere van de 100ste aflevering van Vranckx & De Nomaden werd De Hoop van het Hospitaal al uitgezonden tijdens het Docville-festival in CinemaZED in Leuven. “Daar werden ook twee andere reportages getoond. Het was fijn om de andere makers te ontmoeten en de reacties te zien van het publiek. Op tv heb je die live feedback niet. De dag erna organiseerden we nog een screening in Gent, waarbij we de ticketopbrengst aan Daktari schonken. Komende zaterdag en zondag komt de reportage op VRT Canvas.”

Toekomst

Seppe heeft de smaak te pakken voor dergelijke projecten. “Als de kans zich voordoet, zou ik zeker nog eens terug willen gaan naar die plek. Momenteel ben ik druk bezig met mijn studies, maar wie weet dat er in de toekomst nog iets gelijkaardigs op mijn pad komt”, geeft Seppe nog mee.