Staf Coppens trok met gezin (en West-Vlaamse moeder) naar Zweden: “Dit brengt ons dichter bij elkaar”

Velen dromen ervan, maar weinig mensen zetten ook effectief de stap om een nieuw leven op te bouwen in een ander land. In het geval van Staf Coppens en zijn gezin is dat een Zweedse camping kopen en runnen. Staf, wiens moeder van Schuiferskapelle afkomstig is, heeft er nu al zijn draai gevonden: “Je merkt hier hoe klein de wereld kan zijn.”

Staf en zijn vrouw Monique stralen wanneer we met hen videobellen in Zweden. Het duurt nog geen minuut vooraleer hij één van die redenen toont. Rondom het huis zien we een groot grasplein, met aansluitend een bos en vlakbij één van de grootste meren van Europa, het Stora Bör-meer. “Het is precies het decor van de Teletubbies”, grijnst Staf. “Af en toe zie je een hert passeren of een eland grazen. Héérlijk om hier wakker te worden.”

Hoe gaat het met jullie?

Staf : “Heel goed. We leven nog steeds in een rollercoaster. Het laatste jaar is er eentje waarin ik het hardst heb geleefd in jaren. Volgende maand gaat de camping open. Intussen zijn we ook bezig met een nieuw seizoen van De Code van Coppens . Het is wat heftig om het allemaal te combineren, maar tegelijkertijd is het leven hier fantastisch. Die rust hier, dat is wat we zochten. In België was er veel druk, bij de kinderen op school, in het bestaan en naar de verwachtingen van de mensen toe. De eerste lockdown was heel heilzaam voor ons, dat samen zijn. Dat gevoel hadden we ook altijd als we gingen kamperen, waar we in ons klein bubbeltje de band konden aanscherpen. Eigenlijk is hetgeen we nu doen, hetzelfde maar dan in het groot.”

Was er een specifieke aanleiding?

Staf : “We kamperen al 15 jaar en het idee bestond al heel lang om zelf een camping te kopen. Doorgaans keren we nooit naar dezelfde plaats terug, maar op een camping in de Vogezen waren we helemaal verkocht aan de waanzinnig mooie natuur en de levensstijl die ons enorm aansprak. De eigenaar verklaarde ons gek toen we het idee opperden om dat zelf te doen. Je kan er niet rijk van worden, zei hij, maar er wel van leven. En dat is ook wat we willen. Het is iets dat op ons lijf geschreven is.”

Monique : “We hadden hetzelfde gevoel bij een camping in Zweden. Het plan was om hier nog eens terug te keren op vakantie, maar opeens werd Zweden ook een optie. Toen deze te koop kwam staan…”

Staf : “In Nederland staat Zweden bekend als vakantieland, maar bij ons totaal niet. Terwijl het hier in de zomer zo mooi kan zijn. Kamperen in een bos of met je tentje op een eiland, hier kan dat nog. Een camping kopen, zou een grote stap zijn, dus hebben we er lang over nagedacht en gepiekerd. Maar toen kwam corona en deed het ons beseffen dat het leven aan een zijden draadje hing. Mijn stiefpapa lag toen ook op sterven. Het was niet echt een midlifecrisis, maar als je op het midden van je leven komt, denk je wel eens na over je dromen. En binnen tien jaar zijn onze kinderen echt een leven aan het opbouwen in België. Als we het zouden doen, moest het nu gebeuren. Ik ben toen naar VTM getrokken met een heel klein hartje voor een tv-programma, maar zij reageerden meteen heel enthousiast. Je zit heel dicht bij ons op de huid en je ziet wat voor ups en downs we hebben meegemaakt.”

“Niks zo moeilijk om te integreren in een land waar je niemand mag ontmoeten”

Wat mis je vandaag het meest?

Staf : “Heel eerlijk: het wekelijks squashen met mijn oudste broer. Hij is piloot en vloog voor de pandemie vaak op het Zweedse Göteborg, dus ik hoop om hem straks wat vaker te zien. Ik denk dat de meeste zaken die ik hier mis eerder gerelateerd zijn aan corona dan aan afstand. Natuurlijk mis ik mijn familie, maar ik weet ook dat ze in normale omstandigheden hier op een paar uur kunnen staan. Maar ik heb hier weinig tijd om iemand te missen, ik moet Teletubbies zoeken.” (lacht)

Je hebt een goeie band met je broers, maar zeker ook met je mama, die van Schuiferskapelle afkomstig is.

Staf : “Een heel goeie band, ja. Mijn stiefpapa is net voor onze verhuis gestorven. Dat maakte het voor ons mama heel zwaar, omdat ze niet alleen afscheid moest nemen van haar man, maar op een andere manier ook van ons.”

Monique : “Als iemand sterft, heb je de eerste maanden veel mensen over de vloer, maar nu ging dat sowieso al niet. Staf zijn broers waren er ook voor haar, maar we stelden haar voor om gewoon even bij ons te komen wonen. Dan is ze bij de kindjes en kan ze ook haar gedachten eens verzetten.”

Staf : “Ze is twee maanden bij ons geweest, wat heel helend was. Intussen is ze weer even in België, maar ik hoop dat ze snel terugkomt.”

Voelt dit nu echt aan als thuis?

Staf : “Ja! Het duurt eventjes, maar eens je alle producten in de winkel weet staan… (lacht) En we hebben ook al vrienden gemaakt, ook dankzij Monique, die heel sociaal is en hier les gaf in de schaatsschool. Niet simpel, want er is niks zo moeilijk om te integreren in een land waar je niemand mag ontmoeten. Maar het scheelt ook veel dat echt iedereen elkaar hier kent. De Zweden zijn misschien wat terughoudend, maar eenmaal ze je in de armen hebben gesloten, zijn het de liefste mensen ter wereld.”

Monique : “We hebben zelfs al een aantal Belgen en Nederlanders leren kennen. Onlangs hadden de kinderen een soort wedstrijdje op de club. Er was een fotografe die opeens Vlaams sprak. Het bleek een Zweedse te zijn die vier jaar in Mechelen had gewoond.”

Staf : “De wereld is zo klein, dat merk je hier. Maar het is vooral fijn om hier samen te zijn. Ik denk dat ik – met alles wat ik heb meegemaakt – nooit iemand beter zal kennen dan Monique en omgekeerd. Met de kinderen is dat ook zo. Dit avontuur brengt ons alleen maar dichter bij elkaar.”

Camping Coppens Op Weg naar Zweden, elke maandag om 20.40 uur bij VTM.