Het gaat hard voor Rik Verheye. Loeiend hard. Maar stiekem zou hij het niet anders willen. We spreken hem op een zeldzaam vrij moment in ‘zijn’ Knokke, naar aanleiding van het langverwachte tweede seizoen van ‘Nonkels’, waarin hij opnieuw schittert als nonkel Willy. Daarnaast werkt hij ook volop aan een tv-docu rond Sporting Hasselt waarvan hij sinds vorig jaar voorzitter is. “Ik ben bang om te vroeg dood te gaan. Ik wil nog zó veel doen.”
Drie West-Vlaamse broers, vastgeroest in hun gewoontes, zien hun leven overhoop gegooid worden door de komst van een Kameroense vluchteling. Die schotelt hen ongewild een spiegel voor. Dat was de insteek van Nonkels, de fictiereeks die twee jaar geleden op antenne ging. In het tweede seizoen valt er niet meer van die spiegel weg te kijken en zorgen de interne relaties voor nog meer spanningen. Het resultaat is nóg grappiger en ook verrassend hartverwarmend.
Eventjes terug naar dat eerste seizoen. Had je verwacht dat het zo’n vaart zou lopen?
“Ik had ergens wel verwacht dat het een hype kon worden, maar het straffe was dat het nadien nog zo leefde. Onlangs kwam ik zelfs fans tegen die het eerste seizoen al zeven keer bekeken hadden. Het is gestoord hoeveel mensen mij er dagelijks over aanspreken. Het is extreem. Nonkels gaat dan ook breder dan Callboys bijvoorbeeld, het is laagdrempeliger en veel meer een familieprogramma. Vaak horen we dat het een van de enige keren is dat ouders hun kinderen kunnen overtuigen om hun gsm of tablet even aan de kant te leggen om samen naar iets te kijken. Het leeft gigantisch. Dat is het mooiste compliment.”
De beelden van de feestelijke première in de bioscoop spraken ook boekdelen.
“Ongelooflijk. Ook voor het eerste seizoen zaten we zelf in de zaal. Nu waren er tien zalen, waarbij we de hele tijd weg en weer liepen. Daardoor kreeg je niet echt de vibe mee van het publiek, maar ik was wel gerustgesteld door de reacties.”
Wat mij opviel aan dat tweede seizoen, is hoeveel kanten je effectief uit kan. Nu pas zie je hoe goed al die personages neergezet zijn in dat eerste seizoen.
“We hebben heel hard gewerkt aan die karakterontwikkeling. De mogelijkheden zijn echt legio. We kunnen hier gerust meerdere seizoenen van maken.”
Had je geen schrik voor dat tweede seizoen, want de verwachtingen waren hooggespannen?
“Nee. Jelle (De Beule, Luc Perseyn in de reeks, red.) ook niet, denk ik. We leven elke dag mee met die personages. We hebben al zo veel tijd geïnvesteerd om die wereld, humor en personages neer te zetten zodat het vooral een kwestie was om voort te borduren op wat we deden. Geen rare twists. Gewoon meer van hetzelfde, maar anders en nog beter.”
Naast de lovende reacties werden er ook vragen gesteld of er wel mocht gelachen worden met bepaalde zaken.
“Bepaalde recensenten wisten volgens mij niet goed wat ze hiermee moesten aanvangen. Maar die bepaalde types als nonkel Willy bestáán wel degelijk, of je dat nu wil of niet. Wij gaan het verschil daarin niet maken. Ik vind niet dat we een politiek geëngageerde reeks moesten maken. Bovendien werkt een spiegel voorhouden veel beter dan een belerend vingertje.”
Hebben jullie daar rekening mee gehouden voor het tweede seizoen?
“Nee, het eerste seizoen heeft bewezen dat we ons veel konden permitteren. Pas op, we schuren opnieuw tegen die grenzen aan. Maar als Willy bijvoorbeeld lacht met Chinezen wordt hij daar ook meteen op afgestraft.”
Wim Opbrouck krijgt in dit seizoen een grotere rol.
“Hij is de perfecte antagonist van Willy. Opbrouck is het soort speler waar ik heel graag tegenover sta. Een geniaal goeie acteur, maar ook een echte rotzak. In de goeie zin. (lacht) Iemand die je met zijn ogen uitdaagt en je wil pakken. Dat vind ik geweldig. Ook Barbara Sarafian was heel leuk om tegenover te staan.”
Het is wel hard gegaan sinds de eerste reeks. Om het in de stijl van Club Brugge te zeggen: het was bluvn goan… Bovendien sta je plots tegen wil en dank op de voorpagina’s met je liefdesleven.
“Breaking news, hé. Ik vond dat hilarisch. Dat ontdubbelt zich, alsof het over iemand anders gaat. Dat heeft zich ontwikkeld doorheen de jaren. In De Slimste Mens heb ik ooit eens een mop gemaakt over foorkramers, waarna ik heel dat wereldje over mij heen kreeg. Ik word ook vandaag nog altijd aangesproken over een mop over Blankenberge. Toen we onze trainer ontsloegen bij Sporting Hasselt, was dat ook voorpaginanieuws. Weet je, op een gegeven moment konden we periodekampioen worden tegen Berchem. We zitten daar, op een woensdagavond. Er zit daar 3.000 man. Het regent en het is zes graden. Die gasten hebben een spandoek mee: Verheye zijn likes, Berchem zijn tradities. Negentig minuten lang hoor ik daar Rik Verheye is een Brugse boer, Rik Verheye is een mediahoer. Ik kan daarmee lachen. We winnen met 2-0 en dan ga ik dat publiek groeten… Die worden zót.”
Om nog even terug te komen op de vorige vraag. Vind je dat niet frustrerend? Geminimaliseerd worden tot clickbait?
“Dat blijkt het verdienmodel te zijn voor heel wat schimmige sites. Rik Verheye neemt afscheid van zijn hond. Dat blijkt dan de hond te zijn van mijn peter, die ik ook wel graag zag, maar kom. Niet veel later post ik een foto van de hond van mijn overburen die mij enthousiast kwam begroeten. Even later verschijnt een stuk: Is het niet te vroeg voor een nieuwe hond? Psychologen aan het woord! Daar gaan we weer. Hetzelfde met al die relatie-experten. Hoeveel zijn er niet? Toen mijn vorige relatie (met Ella Leyers, red.) ophield, vond ik dat wel lachen.”
Was het niet eerder groen lachen?
“Wat ik frappant vond, is dat clickbait het moest winnen van integriteit. Er waren al journalisten die smalend kwamen zeggen dat ze het nieuws van onze relatie zouden lekken op een moment dat Ella en ik amper samen waren. Toen Manon (Fichefet, red.) en ik samen waren, postte ze een foto op Instagram vanop Tomorrowland. Waarna ik van alle kanten een proficiat kreeg. Op een gegeven moment dacht ik: euh, moet ik hier nu die micro pakken of zo? Rustig, gasten.” (lacht)
Ben je daar voorzichtiger in geworden?
“Het is dubbel. Enerzijds wel, maar tegelijk wil ik het ook niet overanalyseren. Als ik een goeie foto heb en ik wil die posten, dan doe ik dat. Maar mensen kunnen wel hard zijn. Het moment dat het appartement van Niels Destadsbader afbrandde. De foto die toen van hem verscheen… (blaast) Bij dat soort goedkoop ramptoerisme stel ik mij vragen. Maar nog zotter vind ik de reacties onder die nieuwsberichten. Hij verdient genoeg, krijg je daar dan bijvoorbeeld te lezen. Alsof hij daarom gevraagd heeft.”
Mag ik vragen wat je van de zaak Bart De Pauw vindt? Je was, met ‘Influencers’, een van de laatste mensen die met hem professioneel heeft samengewerkt…
“Ik heb eerlijk gezegd de docu (Het proces dat niemand wou, red.) nu pas voor het eerst gezien. Ik kende veel verhalen en mensen die betrokken waren, dus ik heb lang de boot afgehouden. Ik ben Bart twee weken geleden tegengekomen. Met Sporting Hasselt moesten we spelen tegen Lyra Lierse en als voorzitter moet je altijd eens goeiedag gaan zeggen in de VIP. Een bestuurslid van de tegenpartij bracht me plots bij Bart, die daar was met zijn vrouw en enkele vrienden. Ik wist niet zo goed wat te zeggen. Het ging de hele tijd over mij en toen ik iets wou vragen, begon de wedstrijd. (denkt na) Kort daarna was er die hele heisa. Ik begrijp dat Bart vraagt wanneer het genoeg is, maar tegelijkertijd heeft hij het ook over zichzelf afgeroepen en kiest hij opnieuw voor de vlucht vooruit. Ik vind het heel moeilijk om mij daarover uit te spreken. Ik ken Tess (Uytterhoeven, die de reeks regisseerde, red.) en ik weet in elk geval dat ze die reeks in eer en geweten heeft gemaakt.”
De online reeks over Sporting Hasselt doet het goed en straks verschijnt er ook een docu over jullie avontuur op Play4.
(enthousiast) “Fantastisch gewoon, ook hoe we in zo’n korte tijd een heuse fanbase hebben uitgebouwd. Ik ben daar zo graag, jong. Dat is echt de max. Dat ze in die streek ten tijde van de mijnen zoveel Italiaanse en Turkse gastarbeiders hadden, zorgt voor een heel gastvrije vibe. West-Vlamingen en Limburgers hebben veel raakvlakken qua werkethiek en underdogpositie, maar ik merk dat wij nog vaak stugger zijn.”
Een voetbalclub runnen en programma’s maken lijkt intens. Heb je het gevoel dat je professioneel op je plaats zit?
“Ik heb al jaren het gevoel dat ik op mijn plaats zit. Op welke andere plek dan bij Woestijnvis kan je bellen naar je bazen en zeggen dat je een club wil kopen en daar een programma over gaat maken? Hier kwamen mijn twee passies samen: voetbal en televisie maken. Ik vind het belangrijk om dicht bij mezelf te blijven met wat ik vertel.”
Je doet véél en doet dat ook met overgave. Vanwaar komt dat? Is dat uit een zekere schrik om vergeten te worden?
“Ik denk dat het een beetje eigen is aan mensen die op tv komen, die in een rare reflex beseffen: oei, ik ben al een halve dag niet aangesproken over mijn werk. Ik moet altijd lachen als ik dat gewaarword bij mezelf. Tegelijkertijd vind ik écht dat ik nog maar net begonnen ben. In mijn hoofd zijn er nog zoveel dingen die ik wil doen, maken en vertellen. Ik ben vooral bang dat ik te vroeg doodga, zonder al die dingen te verwezenlijken.”
Je verloor je vader op je zevende.
“Daarom heb ik ook heel hard dat yolo-ding (you only live once, red.). Toen ik belde naar Matteo (Simoni, red.) om te zeggen dat ik Sporting Hasselt wilde kopen, zei hij meteen dat ik het moest doen. Dat zijt gij, zei hij me. Hij heeft ook dingen meegemaakt in zijn jeugd, wat ons extra verwant maakt. Ik heb net als hem een heel direct plan waar ik naartoe wil, maar dat wil niet zeggen dat het allemaal op voorhand uitgestippeld moet zijn. Want als ik alles op voorhand weet, dan interesseert het mij niet. Het moet spannend zijn.”
Is een voetbalclub kopen in zekere zin therapie?
“Ik heb gewoon vierkant mijn goesting gedaan en mijn gevoel gevolgd. Ik krijg vaak de vraag: wat koop je eigenlijk? Wel, je koopt je een plek in een gemeenschap. Onderdeel zijn van een familie, ergens bijhoren. Dat klinkt misschien sentimenteel, maar dat is iets dat ik thuis nooit echt gehad heb. Maar ondanks dat ik een fantastische moeder heb, die zich echt heeft dubbel geplooid om de plek van mijn vader in te vullen, blijft daar een bepaalde leegte. Ik hou van mensen rondom mij. Iets alleen maken interesseert me ook weinig. Ook al omdat ik geloof in de sum of parts. Elkaar beter maken en inspireren.”
Is dat de sleutel tot je succes? Op je gevoel afgaan?
“Ja. De weinige keren dat ik mijn gevoel niet gevolgd heb, kwam ik bedrogen uit. Dat is al twee keer voorgevallen. Dat was het draaien van Influencers en die andere was mijn vorige relatie. Maar dat zijn leerprocessen. Een mens moet op zijn bek kunnen gaan. Hoe kan je anders weten hoe je de rug moet rechten en leren rechtstaan? Op een bepaald moment moet je het gewoon doén.”
Twee voeten vooruit. Er zit toch een beetje Willy Persyn in je…
“Ik mag hopen dat ik in elk geval wat slimmer ben.” (grijnst)
Het tweede seizoen van ‘Nonkels’ is nu te bekijken op Streamz en vanaf donderdag 18 april op Play4.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
