Komiek. Oostende. Marketeer. Geboren positivo. Pakistaanse roots. Stop! Vanaf dinsdag mag Mohsin Abbas (36) het mooie weer maken in ‘De Slimste Mens ter Wereld’. Nadat hij in september zijn eerste avondvullende show op de wereld losliet, gaat het hard voor de selfmade man die momenteel al zijn dromen gerealiseerd ziet. “Mijn vrouw is altijd die rust in de chaos geweest.”
Half Vlaanderen vraagt zich straks af ‘wie die gast precies is’, maar in Oostende en omstreken weten ze het al lang. We spreken af aan de Drie Gapers in Oostende, waar de ambitieuze comedian hele zomers sleet met zijn vrienden. Twee straten verder en hij heeft al drie keer gezwaaid. Als we een koffie drinken, komt de kok goeiendag zeggen en schakelt Mohsin vlotjes over van West-Vlaams naar Punjabi, de taal van zijn voorouders. Abbas geniet naar eigen zeggen van het beste van twee werelden: verzot op cricket én padel, opgegroeid met Bollywoodfilms en Samson. De Meest Veelzijdige Mens hebben we nu al gevonden.
De klassieke vraag of je ook de Slimste Mens kan worden laten we aan Erik, maar waarover stellen ze maar beter geen vragen?
“Eten en drinken! Sport, geschiedenis of cultuur? Geen probleem. Maar ingrediënten of kruiden zijn mijn grote zwakte.”
Ben je een kwisser?
“In mijn studententijd (Mohsin volgde communicatiewetenschappen in Gent, red.) speelden we De Slimste Mens in de pauze. Dan waren we elk een kandidaat en moesten we nog vóór hen antwoorden. Ik heb elke keer gewonnen, maar als ik daar straks zit, wordt het een ander verhaal. Ik probeer wat bij te leren, want ik zou me slecht voelen als ik op voorhand zou zeggen: ‘ik zie wel’.”
Je staat erom bekend er altijd keihard voor te gaan.
“Ik heb ook alles zelf gedaan. Ik heb geen manager of boekingskantoor. Ik regel zoveel mogelijk zelf.”
Uit koppigheid?
“Nee, echt niet. Het ligt wat in het verlengde van mijn werk (Mohsin is marketingmanager bij Flanders Investment & Trade, red.). Ze zeiden me dat als ik het zelf zou doen, dat ik geen tien zalen zou kunnen verkopen, nu zijn het er bijna 40 in een seizoen.”
Dreigt die administratie dan je creatief proces niet in de weg te staan?
“Ik zie het eerder als een verlengde. Ik heb ook nood aan die structuur. Dan ben ik ook constant bezig en is er geen tijd om te stressen.”
Was je altijd al bezig met comedy?
“Ik was altijd diegene die wilde entertainen: op het voetbal, met vrienden op een festival… Uit onzekerheid? Nee, zeker niet. Ik doe het net uit zekerheid. Omdat ik sterk in mijn schoenen sta.”
Heeft het ook te maken met een zekere bewijsdrang? Dat je als iemand met Pakistaanse roots in het oerconservatief West-Vlaanderen zéker iets te zeggen hebt?
“Niet zozeer. Als kind ben je de enige met een kleurtje, maar ik heb dat nooit een zwakte laten worden. Als je de taal kunt, dan kunnen ze je nooit pakken, redeneerde ik. Taal is een heel machtig instrument. Als iemand een opmerking maakte over mijn huidskleur, dan raakte dat me nooit. Integendeel, die zou het zich net beklagen. En als je goed bent in taal, is humor ook iets dat je beter snapt. Humor is een positieve uiting van taal, en als positieve mens is dat een logisch instrument voor mij. Het is geen defensiemechanisme, nee. Het is gewoon mijn sterkte. Daar focus ik mij op.”
Ik las dat de zaalshow ‘Delirious’ van Eddie Murphy één en ander in gang zette.
(knikt) “Mijn broer kwam daarmee af toen ik een jaar of 14 was. Ik bleef dat herbekijken en speelde het ook na. Fascinerend hoe hij duizenden mensen kon begeesteren met gewoon één micro.”
Wat opvalt in die show uit 1983 is dat Murphy bijzonder zelfverzekerd op het podium staat, zonder arrogant te zijn.
“Dat is de stijl waar ik naartoe wil. Ik ben wel scherp, maar ik probeer altijd sympathiek te zijn. Ik zet ook in op interactie met het publiek, en stel achteraf altijd een knuffeltje voor. Altijd grappig als pakweg een Rita en Christine het na vijf minuten doorhebben dat het één van uus is.”
Heb je het gevoel dat je moet bewijzen dat je ‘één van ons’ bent?
“Ik ervaar dat niet zo. De Vlaming is assertief, maar ook warm. Ik speel het ook uit op het podium, want ik weet dat er gedacht wordt: wat gaat dat zijn? Maar na twee minuten is dat voorbij, vooral als ze mij West-Vlaams horen klappen. Op het einde van de show zijn we allemaal één. Er is geen wij-zij. Ik gebruik op het podium mijn stem, want mensen als ik – die hier al jaren zijn en bijdragen zoals iedereen – krijgen niet vaak een podium. Vaak zijn het de extremen langs beide kanten. Maar nu bepaal ik zelf het narratief.”
Hoe reageerden ze thuis toen je zei dat je comedian wilde worden?
“Ze hebben mij altijd laten doen, van mijn studies tot mijn levenskeuzes. De vrijheid die ik kreeg, was zalig.”
Je vader kwam op zijn 22ste naar België.
(knikt) “Hij liet zijn ouders achter, kon de taal niet… Tja, de European dream, hé. Hij kende mijn moeder al, die hier woonde. Zij groeide op in één van de eerste Pakistaanse gezinnen in ons land. Mijn vader kwam in Brussel terecht, waar de meeste Pakistanen zaten, en uiteindelijk in Middelkerke. Hij begon er een kledingwinkel en later een nachtwinkel in Oostende.”
Los van de nachtwinkelclichés weten we eigenlijk beschamend weinig over de Pakistaanse cultuur. Wat is het grootste cliché dat je wil ontkrachten?
“Dat wij allemaal dezelfde zijn. Frustrerend? Goh, er is zoveel om over gefrustreerd te zijn. Door comedy te doen, kan ik tonen dat daar niets mis mee is. Dat wij ondernemers zoals alle andere zijn.”
In de VS was er heel wat te doen rond het personage Apu in The Simpsons. Nadat het te stereotiep werd bevonden en er kritiek kwam dat de stem door een witte persoon werd ingesproken, besloten de makers zijn rol zo te minimaliseren dat hij al 7 jaar geen tekst meer heeft.
“Ik heb het niet zozeer gevolgd, maar de tijd en denkkaders veranderen. Er is niets mis mee dat iets dat ok is, na een bepaalde tijd niet meer ok is. Als we het niet uitspreken, kunnen denkkaders niet veranderen en dan zat ik hier ook niet. Soms zijn dingen moeilijker los te laten en sommige mensen willen alles veranderen. Zoals in alles, ligt het
antwoord in de gulden middenweg.”
Je weet dat je nooit iedereen zal kunnen overtuigen.
“Dat is niet erg. Dat is het leven. Mijn hoofddoel is mensen aan het lachen brengen. Pakken ze de boodschap mee? Tof. Pakken ze het niet? Ook goed. Ik wil niet staan zwaaien met een belerend vingertje. Ik sta na mijn show met Vlaams Belangers op de foto, of met mensen met een hoofddoek. Iedereen is welkom. Mijn show is echt voor iedereen.”
Als West-Vlaamse comedian heb je heel wat concullega’s.
“Dat maakt niet uit. Ik heb mijn plek en ik gun anderen alles. Hans Cools bijvoorbeeld is een goeie maat.”
Hij zat nog niet in De Slimste Mens…
“Nee, en toch verkoopt hij veel zalen uit. Hij heeft de weg in zekere zin geëffend. Ik noem dat het Hans Cools-effect, dat programmatoren zien dat het werkt en andere nieuwelingen een kans geven.”
Naar welke comedians kijk jij op?
“Als ik die vraag krijg, noem ik meestal David Galle. Ik heb vaak zijn voorprogramma gedaan. Elke keer als ik dacht dat het publiek goed gelachen had, waren ze bij hem aan het bleiten van het lachen. Dat is wat ik wilde, dacht ik. En nu kan ik dat zelf ook.”
Wat is de belangrijkste les die je anderen zou meegeven?
“Doe je ding. Als je goed bent, dan komen de mensen wel. Mijn motto is: als er een deur sluit, breek dan door de muur. Ik heb altijd geprobeerd de kansen te grijpen. Misschien had ik verder gestaan met een manager en een boekingskantoor. Maar de voldoening om een show uit te verkopen, zonder dat telefoontje van De Slimste Mens… dat maakt het allemaal waard. Ik weet dat ik er hard voor heb gewerkt.”
Veel comedians doen ook andere zaken, van acteren tot schrijven.
“Als Alex Agnew de eerste rockster-comedian van Vlaanderen is, dan wil ik de eerste popster-comedian worden. Ik hou van dat Amerikaans model. Een comedian die een stemmetje inspreekt in een tekenfilm, acteert, series maakt, reclames doet… Ik geloof in die synergie. Dromen mag, hé? Mijn regisseur vroeg me wat ik wilde, en ik noemde al die dingen. Hij zei: focus je op het belangrijkste, en dan komt de rest wel. Want dat is typisch Pakistaans: twintig dingen willen doen, maar ze slechts voor de helft doen. Als ik één ding heb geleerd, dan is het full focus gaan.”
Ben je altijd een dromer geweest?
“Ja, maar ik had nooit durven denken dat het effectief realiteit zou worden. Als ik straks in die stoeltjes van De Slimste Mens zit, dan ga ik echt dat moment pakken en daarvan genieten. Ik geloof erg in manifesteren. Mijn grote droom, het Kursaal in Oostende vullen, gaat lukken. Nu droom ik groter. Het Sportpaleis misschien?”
Is dat alles nog combineerbaar met een fulltime job en een gezin?
“Deze maand is er een heel belangrijk business-event, terwijl ik ook nog twee tot drie keer per week optreed en De Slimste Mens doe. Naargelang de impact daarvan, moet ik misschien overwegen om eind dit jaar de sprong te maken. Mijn dagen zitten constant vol. Hoe ik dat volhou? Door het graag te doen. Maar ik probeer er wel een balans in te vinden.”
In de podcast ‘Oostende Bonsoir’ gaf je aan dat je zonder je vrouw in de goot lag. Straffe uitspraak.
“Het is ook zo. Als student was ik niet goed bezig, en zij heeft me die figuurlijke schop onder mijn kont gegeven. Ik heb mijn studies afgemaakt, werk en stabiliteit gezocht in mijn leven. Toen ik dat had, wilde ik comedy proberen. Het is sindsdien niet meer gestopt. Nu denk ik: geniet ervan, dit is het coolste moment in je leven. Dit is waar ik voor gewerkt heb, en mijn vrouw is altijd die rust in de chaos geweest. Daar ben ik haar heel dankbaar voor.”
‘De Slimste Mens’, van maandag tot donderdag op Play4. Mohsin toert momenteel met zijn show ‘Moh?!’ doorheen Vlaanderen. Tickets en info via www.mohsinabbas.be.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
