Toen Uma in aflevering 7 in een hoekje zat te wenen, nadat ze gefaald had in een proef, kon ik het zelf niet droog houden voor het scherm. Groot was mijn verontwaardiging toen even later haar tranen in sociale, asociale en andere media als krokodillentranen werden bestempeld. Mijn dochter had verdriet, ze weende. Niet dus. Ze hangt van de leugens aaneen. Gelukkig.
Denk je dat je dochter de mol is? Ik kreeg de vraag de voorbije weken talloze keren gesteld. Ik zei altijd: “Ik denk oprecht van niet, maar ik weet dat je van Uma altijd het onverwachte mag verwachten.” Uma is geboren als een zonnetje. De dagen dat ze niet straalt zijn schaarser dan omgekeerd. Ze staat lachend op en gaat lachend slapen.
Ze was nog geen zestien toen ze op een morgen met een bedrukt gezicht de trap afdaalde en mijmerend naar buiten stond te turen. De diepe zucht die volgde was onrustwekkend en ik wou weten wat er scheelde. Ze zei: “Ik heb slecht geslapen. Ik lag te denken. De wereld is zo groot en het leven zo kort, ik ga nooit alle landen kunnen zien…” Ik moest erom lachen en zei: “Schatje toch, je bent nog zo jong, je zult ongetwijfeld nog heel veel kunnen doen in het leven.”
Nieuwe avonturen
Maar terwijl ik haar suste, hapte ik zelf naar adem: iedere ouder weet hoe confronterend die momenten zijn waarop je kind beseft hoe eindig alles is. Pas achteraf drong het tot me door dat Uma toen voor zichzelf had uitgemaakt dat er geen tijd meer te verspillen was. Er moest volop geleefd worden. En ontdekt: landen, steden, festivals, muziek en mensen vooral. Altijd op zoek naar nieuwe avonturen. In alle oprechtheid. Altijd met volle teugen van het leven genieten. Grote happen nemen van de appels die ze toebedeeld krijgt.
Toen het gerucht ging dat ze zou deelnemen aan De Mol, twijfelde Wilma, haar jongere zus of dat wel een spel was voor Uma: “Als ze al geselecteerd wordt, zal ze het niet lang overleven. Uma kan niet liegen, geen toneel spelen.” Ik wilde nog protesteren. Toen we nog in Marke woonden, waren ze beiden lid van het plaatselijk theatergezelschap voor kinderen.
Iets later bleek dat ze ons al een eerste keer bij de neus had genomen. Maandenlang had ze verzwegen dat ze inderdaad in De Mol zat. Zus Wilma wist van niets, Broer Felix evenmin en ook niet Sien Louage, de boezemvriendin met wie ze een jaar in Thailand, Australië en Bali had vertoefd en met wie ze later door Latijns-Amerika trok, om uiteindelijk tijdens de eerste lockdown in Bolivië te stranden. Wie er nog aan twijfelde of ze kon liegen, wist in ieder geval dat ze kon zwijgen.
Muzikaal talent
Toen ze me het filmpje toonde dat ze had ingestuurd om zich kandidaat te stellen, viel ik van mijn stoel. Dat was zo geestig, oprecht en warm, dat ik snapte waarom ze eruit gepikt was. Uma is ver van een muzikaal genie. Maar ze is een performer. Daar kwam ik achter toen ik haar voor het eerst zag optreden met haar eerste bandje Aspyre tijdens een preselectie van het rockconcours Westtalent. Ik stond er op de voorste rij. Niet om haar toe te juichen, maar klaar om degene die haar durfde uit te fluiten bij de kraag te vatten. Maar zodra ze dat podium opkwam, zag ik iemand die ik niet kende.
Opeens was ze groter dan het lieve, tere meisje dat me dagelijks toelachte. Ik droomde meteen van de AB, Vorst Nationaal en Rock Werchter. Zij wou gewoon lol trappen. De bluesrock die ze met de uitstekende muzikanten van de Gentse band Blackfish bracht, kon beslist grotere podia aan en de speelse elektronica die ze met het duo Peter Pancake serveerde, was zo speels en luchtig dat ze mits wat volharding en met de hulp van een goeie producer van ‘In God’s Grace’ of ‘A Beautiful Day’ een zomerhit hadden kunnen scoren.
Al kan het zijn dat ik als fanatieke vader meer hoorde dan erin zat. Mijn kind is immers zoals iedereens kind een schoon kind. Maak het voor jezelf uit en tik in Youtube ‘In God’s Grace’ en ‘A Beautiful Day’ van Peter Pancake in. Kladjes van nummers die snel in elkaar geflanst zijn, maar waar meer inzit.
Sorry Papa
Ik moet eerlijk zijn: het was van de tijd van Michiel Devlieger geleden dat ik nog naar De Mol gekeken had. Mijn drie kinderen waren al jaren verstokte fans van het programma, maar zelf zet ik me alleen nog voor het journaal of een betere film of serie voor de buis. Ik was zelfs wat bang voor de gevolgen. Voor die andere realiteit die aaneenhangt van uitgesproken meningen, kwetsende commentaren en grove opmerkingen.
Maar Uma laat zich niet tegenhouden. In haar jeugdjaren belette ik haar om te gaan paardrijden, want “ik heb een nicht gehad die gestorven is nadat ze gevallen was met haar paard”. Motorrijden was ook geen optie, “want ik heb een vriend die in een ongeval is overleden.” Parachutespringen? Niets van. “Ik heb een meisje gekend dat is neergestort.” Op een gegeven moment zei ze: “Papa, wij kunnen toch niet laten om te leven omdat jij zoveel dode mensen kent.” Toen ze in Australië was, postte ze op haar Facebook een foto van haarzelf, terwijl ze zich aan een duosprong waagde. Ze hing daar genietend in de lucht. En op haar uitgestrekte armen stond in alcoholstift geschreven: ‘Sorry papa’.
Ik was door het dolle heen toen bleek dat mijn lieftallige dochter me maandenlang bedot, belogen en bedrogen had
De eerste aflevering was nog niet goed en wel afgelopen of daar had je het al. “Een godsdienstlerares die de vier evangelisten niet kent? Wat ben je met parate kennis in een wereld die elke dag verandert?” was nog de vriendelijkste mening.
Ik wou naar de hele wereld roepen: Mijn dochter is geen godsdienstlerares. Ze is lerares Engels en muziek. En ja, op het moment van de opnamen gaf ze sinds een maand enkele uren godsdienst omdat ze als beginnende lerares ieder bijkomend uur er graag bij nam. “Och papa, wind je daar niet over op,” zei ze. Ik lees nu in interviews dat ze door de stress een blackout had. Ze kwam op stelten door de lava gelopen en had haast. Ik geloof haar. In God daarentegen geloof ik al 40 jaar niet meer. Ik mag dan ooit een devoot misdienaar geweest zijn. Maar kijk naar de wereld, Hij bedriegt ons elke dag. God is de Grote Mol.
Ondraaglijke spanning
Toen Philippe halverwege de reeks er de brui aan gaf als mol, zat Uma voor de tv te wenen. “Dat was zo’n heftig moment,” zei ze, “het komt weer allemaal naar boven.” En ze vertelde hoe ze even vreesde dat ze allemaal naar huis zouden moeten. Dat de hele productieploeg toen de hele nacht niet geslapen had. En welke ondraaglijke spanning er toen hing. Een aflevering later zag ik hoe ze haar vriend Davy in tranen vertelde dat de mol er was uitgestapt. Ik zat met de krop in de keel. Zo slingerde ze ons gezin week na week van de ene emotie naar de andere.
Toen we in aflevering zes zagen hoe ze samen met haar tegenspelers een tatoeage liet zetten, schoof ze haar mouw omhoog. Al die maanden had ze haar banaan verborgen gehouden. En toch zag ik geen mol in haar. Mijn dochter was de onschuld zelve. Na aflevering vijf had een fansite beelden online gezet van het gezicht van Uma tijdens de eliminatieronde. Je zag de stress op haar gezicht voor de bekendmaking en de opluchting toen er groen licht kwam. Ik toonde het fragment aan iedereen die wou weten of ze De Mol was. In volle overtuiging zei ik: “Ik ken mijn dochter, dat kan ze niet veinzen.”
Wat in aflevering zeven kwam maakte me nog veel zekerder van mijn punt. Haar tranen waren echt. Daar was ik zeker van. Uma is een emotioneel meisje. Geen huilebalk. Maar als het haar te machtig wordt – dat kan door onrecht zijn, mislukking, uitputting of pijn – dan willen er wel eens traantjes vloeien. Ik herkende die traantjes. Ik kreeg het er zelf even kwaad van. En ik was verontwaardigd toen ik even later her en der over haar krokodillentranen las. Wisten al die vuilspuiters veel. Ik ben haar vader. Ik kon toch wel weten dat die tranen echt waren, zeker? Mijn vrouw was er niet zeker van. “Pas op, Uma kan spelen, hoor,” zei ze. “Komaan,” protesteerde ik. “Hoe durf je te twijfelen? Jij als moeder!”
Met lege handen
De finale in Paleis 12 was hallucinant. Ik zweer het u, ik ben geen huilebalk, al heb ik het hier nu voortdurend over tranen. Maar zowat de hele show lang waren mijn ogen vochtig. Bij momenten druppelden ze. Zo’n gigantische zaal met een luid joelende menigte waarin ons meisje straks zou moeten strijden voor de centen die haar en haar vriend een mooie aanzet in het leven zouden kunnen geven, het werd me te machtig. Net als veel jonge mensen twijfelen ook Davy en Uma erover of ze zich ooit een eigen huis zullen kunnen veroorloven. Die pot van 26.400. euro had een verschil kunnen maken.
Nee, ook wij wisten niet dat zou moeten drummen. En ja, het was zalig om haar bezig te zien. Tot aan het eind van de show Sven als winnaar werd uitgeroepen. Het was alsof ik een uppercut te verduren kreeg. Uma zou degene zijn die met lege handen naar huis zou gaan. Er was geen twijfel mogelijk. Ik zag de zinnen al door mijn hoofd passeren waarmee ik haar moed zou inspreken. Het was nu alleen nog wachten op de mol: Yens.
Het volgende moment zagen we hoe een schaduw van een figuur uit een dichte witte nevel opdaagde. Een glimp van een blauwe broekspijp was genoeg om ons hele gezin te laten opveren. Ik zweer het je: we hebben gejuicht, getierd, geroepen alsof de Rode Duivels net de wereldbeker hadden gewonnen. Absurd natuurlijk, maar het is niet anders.
Ik was door het dolle heen toen bleek dat mijn lieftallige dochter me maandenlang bedot, belogen en bedrogen had. Ja, mijn dochter is de mol. En neen, ze wordt daar geen centiem rijker van. “Gefeliciteerd met je vals en onbetrouwbaar kind,” zei een vriend. “Dank je,” zei ik, “ik heb je ook niet graag.” Een dag nadat ze officieel tot mol was geslagen, zat ze bij de heren Cooke en Verhulst. En daar zag ik hoe ze haar tranen fabriceerde. Ik keek ernaar en ik voelde mijn ogen vochtig worden. Ik herken mijn eigen dochter niet meer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
