Nathan Vandergunst, ook bekend als YouTuber Acid: beroemd, berucht en… beleefd: “Ja, het internet is een vreselijke plek”

Na YouTube weet nu ook televisiekijkend Vlaanderen wie Nathan Vandergunst of Acid is, met dank aan zijn deelname aan ‘De Slimste Mens’ waar hij al twee keer won en donderdagavond aan zijn derde aflevering toe is. Kent u hem vooral als grofgebekte rebel? Lees dan vooral verder. “Ik ben gelukkig. Waarom zou ik mijn tijd verspillen aan een plan-B?”

De gemiddelde veertigplusser heeft het ongetwijfeld al gedacht. Wie is die Acid en waarom is hij bekend genoeg om op te duiken in De Slimste Mens ter Wereld? Wel, verrassing, YouTube heeft meer te bieden dan muziekvideo’s, schattige katjes en dashcambeelden waarop dronken Russen van hun sokken worden gereden. De kans is ook groot dat diezelfde veertigplusser een tiener in huis heeft die Acid wél kent en zelfs adoreert.

In Blankenberge is hij dan weer vooral Nathan Vandergunst, een doorsnee 22-jarige wiens slaapkamer een stal is en die zoveel mogelijk probeert te doen waar hij zin in heeft. Mondig? Jep. Onbeleefd? In geen geval. Wie ook maar iets afweet van de online wereld, weet hoe nuance vaak een loos begrip is. Of dat er altijd meer is dan wat we zien op het scherm. Nathan trekt er zich in elk geval weinig van aan en doet zijn ding met een brede grijns als virtuele middelvinger. Asjeblieft. En hij ontvangt die fuck you’s terug met eenzelfde grijns. Dank u wel.

Ik ga eerlijk zijn, het is best verrassend om te zien hoe enthousiast je bent om mee te doen. ‘De Slimste Mens’ is ‘old-school’ media als het ware.

“Ik weet van mezelf dat ik niet dom ben en dat ik over domme dingen veel weet. Maar ik was gewoon superexcited omdat veel mensen die mij een nul vinden dachten dat ik hun favoriete programma zou verzieken. Dat heeft me alleen maar meer op scherp gezet.”

Heb je niet getwijfeld toen je de vraag kreeg?

“Nee. Het is ook een van de weinige tv-programma’s waaraan ik mezelf zag meedoen. Al een half uur na die befaamde cafétesten belden ze me op om te vragen of ik mee wou doen. Ik was echt hyped. Maar de week voor de opnames? Stress, man!”

Schrik om af te gaan?

“Sowieso. Je wil ook leuke tv maken en grappig overkomen. Je weet dat er veel mensen kijken.”

Had je het gevoel dat je je moest bewijzen?

“Ik doe het vooral voor de mensen die naar mijn video’s kijken. Niet voor hun ouders. Ik vind het gewoon cool om te tonen wat ik kan. Dat er meer is dan wat er al te zien was in het VRT- of VTM-nieuws (waarmee hij doelt op de mediahetze die ontstond na een ‘ruzie’ met YouTube-koppel CEMI of Céline en Michiel, red.). Al die namen die ik opgekleefd krijg, dat maakt mij in principe niet zo veel uit. Het trekt ook een publiek aan.”

Heb je dan geen probleem met dat imago dat er soms rond je hangt?

“Nee. Ik dans daarmee. Als je naar mijn video’s kijkt, dan besef je dat het zo niet is. Maar als je er slechts eentje uitpikt dat in het nieuws komt… Tja.”

Komt dat nooit binnen, die commentaar?

“Nee. Ik ben opgegroeid op het internet. Je leert al vrij snel dat je anoniem kan uitgemaakt worden voor het vuil van de straat. De naam op internet moet niet eens de jouwe zijn, laat staan je foto. Weet je, ik ben sinds mijn veertiende volledig met de grond gelijk gemaakt. Maar op een bepaald moment heb je door dat ze in het echt niet zo’n grote mond hebben. Dan durven ze niet eens te kijken naar je of schamen ze zich. Sommigen doen online stoer en vragen dan een foto als ze mij zien.”

Voor iemand die al wat meemaakte in zijn leven kan dat heftig zijn. Maar als tiener moet je toch stevig in je schoenen staan.

“Absoluut. Om het dan nog niet te hebben over al die fotomodellen op Instagram die je onzeker maken, laat staan over hoe makkelijk het is om iemand te cyberpesten. Dat vréét aan je.”

Hoe komt het dat jij daarboven staat?

“Ik weet het niet. Misschien vooral omdat ik trots ben op wat ik doe. Als mensen daarmee lachen, deed dat vroeger pijn. Nu denk ik: ik heb het gemaakt. Ik heb bewezen dat ik het kan. Ik ben daar zo trots op, dat mijn trots niet eens kan geraakt worden als ze mij uitkafferen. Ik doe er ook iets mee. De meesten zitten op sociale media voor het plezier. Voor mij is dat – ik zeg het niet graag zo – mijn werk. Maar ja, het internet is een vreselijke plek. Daarom weet ik ook niet of ik ooit wel een kind op de wereld wil zetten. Ik heb er ook al veel over gepraat met mijn vriendin. Als je kijkt naar sociale media, of naar de maatschappij, het milieu… (blaast) Dan hoor ik: het is het mooiste wat je kan doen, een kind op de wereld zetten. Of dat je niet geleefd hebt als je later geen kind of kleinkind hebt. Moet je daarom een kind op de wereld zetten? Nu ja, ik ben nog jong, hé. We zien wel.”

Heel veel jongeren zochten en vonden steun het afgelopen jaar. Hoe beleefde jij dat?

“Ik moet oppassen hoe ik dit nu zeg, maar voor mijn videokanaal was corona een topseizoen. Iedereen zat thuis, had niets te doen en zat te wachten op een nieuwe video. Een week lang was ik aan het gamen, van ’s morgens tot ’s avonds. Tot mijn lief zei: wat ben je aan het doen? Ze wachten op je. Toen heb ik een klik gemaakt en heb ik elke dag video’s gemaakt. Geprobeerd om de frustraties bij iedereen wat lichter te maken. Tonen dat ze niet alleen zijn en geprobeerd om wat leuke content te maken.”

Merkte je die frustratie ook in de commentaren?

“Heel hard. Het heeft me bijvoorbeeld doen beseffen hoe leuk het is om een tuin te hebben. Ik heb heel vaak gedacht aan mensen die met een hele familie in een klein appartementje zitten. Toen besefte ik hoe goed ik het eigenlijk wel heb.”

Zit je nog wel op dezelfde golflengte als je leeftijdsgenoten?

“Maar man, ik vind echt dat ik een oude zaag aan het worden ben. Maar als ik vergelijk met mijn vrienden of anderen, denk ik wel vrij hetzelfde, ja. Ik heb misschien al dingen meegemaakt op mijn leeftijd die anderen niet meemaken. Daarmee bedoel ik niets superergs, hoor: ik trok bijvoorbeeld alleen naar Nederland, sprak af met mensen die ik vooral online kende en zat al op mijn zestiende of zeventiende samen met bedrijven. Die dan ook nog eens zwaaiden met contracten met hoge bedragen op. Die hoopten dat ik mijn ziel zou verkopen.”

Laat ons eerlijk zijn: negen op de tien zou het wél doen.

“Het scheelt ook dat ik nooit echt alleen ben geweest, dat ik altijd met vrienden in Nederland kon praten daarover. Dat is heel raar om gasten van 17 als je collega’s te beschouwen, omdat je praat over contracten, maar het heeft wel geholpen. Anderen zijn wel in die val gelopen en tekenden een contract in ruil voor een vast inkomen. Maar dan moest je wel verplicht meewerken aan campagnes. In het begin denk je: wow. Maar als je er even bij stilstaat, dan bedenk je dat je op je eentje wel meer kan verdienen, ook al is het onzeker.”

Was geld een drijfveer dan?

“Nee. Dat komt er gewoon bij. Op mijn vijftiende werkte ik in het café van de vriend van mijn papa, de hele zomer lang. Al mijn vrienden gingen uit of trokken naar feestjes. Ik heb echt elke dag gewerkt en thuis video’s gemaakt. Met wat ik verdiende, kocht ik al mijn materiaal. Op het einde van de zomer had ik niets meer over. Dat was ook het eerste moment dat mijn ma doorhad dat ik het meende. Ik deed het omdat ik het leuk vond, zoals een ander graag gaat voetballen. Nu nog steeds eigenlijk. Ook omdat ik alles zelf doe. Ik heb het ook gezegd in De Slimste Mens. Ik haal een vierde van jullie views. Op mijn eentje. Ik heb geen hele redactie rond mij, een regisseur, een cameraman, een klankman, een monteur… Dat doe ik allemaal zelf en daar ben ik trots op. Of ik zelf tv zou doen? Ik denk dat ik nog sneller stand-upcomedian zou worden. Dat is een beetje beroepsmisvorming, vrees ik. Ik vind het echt moeilijk om met anderen samen te werken. Niet omdat ik koppig ben, maar omdat ik al tien jaar echt alles zelf doe. Wat ik doe, blijft helemaal van mij. Mijn eigen onemanshow.”

Mis je dan geen klankbord of iemand die zegt wat je moet doen?

“Net niet. Ik ben niet verplicht om elke dag iets te maken. Als ik een week geen zin heb, dan doe ik ook een week niks. Er is geen druk. Daar loopt het volgens mij heel vaak vast in de creatieve sector. Ik kan doen wat ik wil.”

Voor creativiteit is er ook rust nodig.

“Ik zeg je: ik haal zóveel rust uit video’s maken… Dat klinkt heel raar, hé. Je kan dat ook moeilijk uitleggen. Als je vijf uur aan een stuk monteert – wat voelt als werken maar net heel leuk is – en je zet dat online, neemt een douche en je gaat rustig zitten om die 700 comments te lezen van 25.000 mensen die je video in het eerste uur al hebben bekeken… Dat maakt me écht blij.”

Kom je dan niet in de verleiding om naast je schoenen te lopen?

“Niet in Blankenberge, nee. Daarom woon ik hier zo graag. Iedereen vindt het cool wat ik doe, maar ze snappen er geen kloten van. Mocht ik gaan zweven, dan zijn mijn vrienden er altijd weer om me met de voetjes op de grond te zetten. Iedereen doet hier normaal in Blankenberge. Ik word ook niet aangesproken. Daarnet wel nog, in de fitness door een meneer van 42. Voor een foto. En het was niet eens voor zijn kinderen. Het is een grote misvatting dat ik alleen maar video’s maak voor 9-jarigen. De meest gestelde vraag is of ik het niet kut vind om aangesproken te worden. Maar mocht dat niet meer gebeuren, dan ben ik niet goed bezig. Dat hoort er gewoon bij en het streelt mijn ego wel, ja.”

Kan je dat los zien van wie je bent? Of als er eens een video niet goed was?

“Honderd procent zeker. Als het niet goed was, dan probeer ik het de volgende keer beter te doen. Je moet daarmee kunnen omgaan, want als het slecht is, weet je het meteen. Man, soms worden er patatten uitgedeeld op het internet.”

Zijn er zaken die je wel raken?

“Er is één iets, ja. Als ze mijn persoonlijke omgeving aanspreken over iets wat ik gedaan heb. Als ze mij aanspreken, dan is dat maar zo, maar dat doen ze niet. Maar wel mijn ma of oma. Tijdens die hele heisa was dat ook zo. Dat vond ik echt klote. Weet je, de meeste YouTubers laten hun ouders erbuiten, maar ik heb dat allemaal online gesmeten vroeger. Mocht ik dat opnieuw kunnen doen… Direct! Dan had ik nooit mijn privé betrokken. Maar daarvoor is het nu te laat. There’s no way back.”

Het moet een bizar gevoel zijn dat mensen denken je te kennen?

“Dat is raar, zo’n gesprek. Dan denk je: holy shit, ik ken jou niet, maar jij weet alles van mij. Maar ik ga daar wel goed mee om, denk ik. Ik wil ook mezelf blijven. Ik wil niet opeens de guy zijn die uitgaat in de VIP-ruimte. Je staat daar maar gewoon. Alleen. Met te veel plaats. Ik heb liever te weinig plaats, met een elleboog in mijn buik en een zweetrug voor me.”

Is het moeilijker geworden om te doen wat jij doet?

“De eisen zijn hoger, maar het is niet noodzakelijk moeilijker geworden. Ik weet wel steeds beter wat ik wil en wat de mensen graag zien van mij. Er is veel meer competitie. Er is die constante druk, maar daar ga ik goed mee om.”

Wat zeg je als een jong gastje naar je toekomt en zegt dat hij of zij ook YouTuber wil worden?

“Niet doen! (lacht) Ze willen vaak niet per se YouTuber worden, ze willen gewoon populair of bekend zijn. Maar je moet ook niet denken dat je na één week bekend bent.”

Vorig weekend was het een jaar geleden dat je goeie vriend en mede-YouTuber Kastiop is gestorven.

“Het toonde nogmaals aan dat de druk bij ons enorm is. Als het dan begint slecht te gaan, dan is dat vreselijk. Het gaat goed bij mij en altijd maar beter zelfs. Maar als de druk te groot wordt…”

Denk je dan niet: foert, ik ga iets anders doen?

“De druk weegt nog altijd niet op tegen het plezier dat ik eraan beleef. Ik ben echt gelukkig, man. Ik word niet wakker en denk: was ik maar boer geworden of zo.”

Ik heb de indruk dat je in vergelijking met video’s van een paar jaar geleden toch…

“Volwassener ben geworden? (knikt) Ik word ook ouder, maar met alles wat er in de media gebeurd is, leer je veel. Ik weet beter hoe ik dingen moet zeggen, hoe ze aan te pakken. En natuurlijk heb ik ook wel eens een klotedag, maar er is geen enkele dag waarin ik met tegenzin zit te monteren.”

Heb je geen schrik dat die dag misschien nog komt?

“Het moment dat ik het écht niet meer leuk vind? Dan stop ik er even mee, ja. Als ik geen video heb gemaakt, denk ik ’s avonds in mijn bed wel eens: wat een gemiste kans. Maar dat is goed, hé. Dan word ik de volgende dag wakker en (klapt in de handen) denk ik: let’s get it!”

Is er een plan-B?

“Nee, ik denk net dat dat mijn sterkste punt is, dat er nooit een plan-B is geweest. Waarom zou ik daar nu mijn tijd aan verspillen. In deze creatieve sector ga ik altijd wel iets anders vinden. En het is nu ook niet dat alles in één dag weg zal zijn.”

Staan er nog zaken op je bucketlist?

“Ik kan nu een stom antwoord geven als skydiven. Maar eigenlijk wil ik zodra corona het toelaat buiten Europa trekken. Dat heb ik nog nooit gedaan. Gewoon met mijn laptop en camera erop uit. Ik hou van Blankenberge, maar ik wil de wereld zien: Japan, Australië… Dat staat echt op één. En daarnaast zou ik het heel leuk vinden om mijn eigen skatepark te openen, met een winkel erbij. En wat er nog op mijn bucketlist staat? Euhm… skydiven.” (grijnst)

Nathan ‘Acid’ Vandergunst is donderdagavond al voor de derde keer te zien in De Slimste Mens ter Wereld. Om 21.35 uur op Play4.