Lize Feryn is niet van het scherm weg te branden: “Ik weet veel beter dan vroeger wat ik wil”

Lize Feryn is als model, onderneemster en actrice bijzonder veelzijdig, maar ook binnen haar vak weet ze altijd weer te verrassen. Zo is ze dezer dagen te zien in een Netflix-thriller, een sketchprogramma op Streamz en straks ook op het podium voor het intense theaterstuk ‘The Broken Circle Breakdown’. Tien jaar nadat Vlaanderen haar leerde kennen, zit ze als frisse dertiger beter in haar vel dan ooit. “Tuurlijk heb ik er hard voor gewerkt, maar je mag de factor geluk ook nooit onderschatten.”

“Het is waar wat ze zeggen. Dat een kater steviger binnenkomt na je dertigste”, grijnst Lize, terwijl ze in een Antwerps cafeetje in haar cappuccino roert. Maar ze had het er naar eigen zeggen wel voor over na een geweldig feestje.

Wat niet bepaald helpt, is de pittige periode met veel repetities voor het theaterstukThe Broken Circle Breakdown, dat ze vanaf april een maand lang speelt aan de zijde van Roel Vanderstukken in het Fakkeltheater en later dit jaar over heel Vlaanderen. Een kleine tien jaar geleden kreeg de gelijknamige film zelfs een Oscarnominatie te pakken, nadat het eerder al laaiende reacties in het theater opleverde. Ook nu loopt het storm. En toch ziet Lize er midden al die drukte verrassend ontspannen uit. “Ik had trouwens geen probleem met dertig worden, nee. Ik had het lastiger op mijn 27ste, vreemd genoeg. Maar de laatste jaren heb ik mijn rust wat gevonden. Vorig jaar zijn Aster en ik verhuisd naar een huis waar we heel graag en heel lang willen wonen.”

Ingericht à la Dansaert?

“Het is niet beige, nee. Heel kleurrijk eerder, en ik vind het ook leuk om daarover na te denken en mee bezig te zijn. Maar verwacht er geen dure designspullen in.”

Het is raar om te zeggen, maar je kan in ‘Dansaertvlamingen’ wel geweldig goed naïef kijken, terwijl je dat in het dagelijkse leven niet bent.

“Zeg het maar: een domme smoel. (grijnst) Maar het was heel geestig om te spelen. En herkenbaar, ja. Bij mezelf en anderen. Ik kan me alleen maar spiegelen aan de sketches waar ik zelf in zat, maar ik ben inderdaad iemand die ook natuurwijn drinkt. En ik probeer wel ecologisch te leven en bezoek wel eens een verpakkingsvrije winkel. Het verschil is dat een echte Dansaertvlaming dat probeert in elk gesprek op te brengen met het vingertje in de lucht, alsof ze het warm water uitvinden. En dat ga ik niet doen.”

De bescheiden West-Vlaamse mentaliteit?

“Ik vind dat verschrikkelijk, mensen die zo vol zijn van zichzelf. Wij hebben thuis zodanig geleerd – soms tot op het extreme af – om beleefd te zijn. Terwijl je het best mag zeggen als je vindt dat je iets goeds hebt gedaan. Maar ik krijg dat eerlijk gezegd moeilijk over mijn lippen. Pas op, ik kan wel trots zijn op de dingen die ik doe, maar daarom ga ik het niet benoemen.”

Als ze je bellen voor zo’n rol als in ‘The Broken Circle Breakdown’, kan je dan nog bescheiden blijven?

“Wat mij plezier deed, is dat ze mailden dat ze mij in die rol zagen. Die vraag kwam er trouwens nog voor The Masked Singer (waar ze in een robotpak kroop met haar lief Aster, red.). Omdat ik in dit stuk moet zingen en wel zeker wilde zijn dat ze bewust voor mij kozen, heb ik zelf een soort mini-auditie op poten gezet en doorgestuurd.”

Mensen kennen je niet vanop de planken, maar op school deed je wel de nodige ervaring op.

“Ja. Musical was een naschoolse activiteit in het middelbaar. Mijn zussen en mijn moeder maakten zelfs de kostuums. Maar het verschil is dat we toen de stempel amateur kregen, alhoewel we echt mooie dingen hebben gemaakt. Bovendien stond ik toen op het podium tussen 50 man en repeteerden we anderhalf jaar. Nu is dat anderhalve maand.”

Waarom heb je hierop ja gezegd?

“Ik heb de film indertijd drie keer gezien. Normaal kijk ik nooit meerdere keren naar een film, maar om de één of andere reden heeft dat verhaal me zo gepakt… Die combinatie van dat acteren, maar ook die tristesse en schoonheid die samenkomen in een rauw verhaal, dat haast poëtisch aanvoelt. Het is écht. En dat in combinatie met de muziek, waw. Ik heb The Broken Circle Bluegrass Band ooit eens live zien optreden in Dranouter, nadat ik de cd al kapot had gedraaid. Dus nee, ik heb niet getwijfeld.”

Het is op zijn zachtst gezegd wel een pittige rol, met veel grote emoties. Zag je dat zitten?

“Het stuk is echt zeer goed opgebouwd en geschreven door acteurs die wéten hoe je iets gespeeld krijgt. Ik ben geen method actor (een techniek van acteren waarbij de acteur herinneringen uit het eigen leven oproept om zich een rol eigen te maken, red.). Ik heb dat ook nooit zo aangeleerd. Ik merk wel dat ik empathisch genoeg ben om mij in te leven in bepaalde situaties. Het is niet zo dat ik mij op voorhand heel hard naar beneden moet halen. Ik denk dat die emotie gaandeweg komt.”

Kende je Roel al?

“We kwamen elkaar al eens tegen, maar hebben eerder nog niet samengewerkt. Roel is een hele goeie acteur en zanger, veel muzikaler ook dan ik. We hebben gezorgd dat we de teksten goed onder de knie hadden, waardoor we op die repetities ook al effectief kunnen spélen. Dan is het wel fijn als je merkt dat er vertrouwen is, om zo het verhaal tot leven te brengen.”

Los van het zware verhaal zijn 27 voorstellingen op één maand tijd behoorlijk intens.

“Ja, ik heb ook geen idee wat het zal vragen van mij. Ik weet wel dat ik nadien in een zwart gat ga vallen, denk ik. Het is wel wennen dat je meestal proficiat of zo hoort als je werk erop zit, als een serie of film ingeblikt is. Nu kreeg ik dat al te horen toen de affiche verscheen, die trouwens gemaakt is door mijn zus. Dat de ticketverkoop goed loopt, komt dus niet door mij, maar door die geweldige affiche. (lacht)Maar over intens gesproken: ik heb ooit eens Clara Cleymans moeten vervangen in een stuk, zo’n jaar of acht geleden. Ze moest toen optreden in het Sportpaleis en kon daar echt niet vanonder uit. Dus hadden ze mij gevraagd om haar te vervangen in een voorstelling met onder meer haar broer, Peter Thyssen, Jaak Van Assche en Danni Heylen. Ik heb die voorstelling toen één keer gezien vanuit de zaal, waarna ik de audio meekreeg om thuis te oefenen. Ik ben toen nog één keer gaan kijken vanuit de coulissen om te zien waar ik moest rondlopen en dansen, en de keer daarop was het al meteen voor echt. Die ochtend was ik misselijk van de zenuwen, maar eenmaal die eerste sketch gespeeld was en het publiek lachte en applaudisseerde, waren we vertrokken. I kid you not, dat was de leukste avond van het jaar toen. Ik heb nog nooit zo’n grote adrenalinerush als toen ervaren, dus ja, nu mag het ook spannend zijn. Het komt wel goed.”

Heb je op dat vlak meer zelfvertrouwen gekregen dan vroeger?

“Zeker wel. Ik kan nog wel echt zenuwachtig zijn omdat ik het goed wil doen. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer je je zwaktes en sterktes kent. En hoe meer je ook beseft wat je wel en niet wil doen. Zo vind ik het bijvoorbeeld niet zo fijn om op tv te komen als mezelf. Ik haal daar niet zoveel energie uit en ik kan dan ook niet naar mezelf kijken, wat bij een rol wel anders is. Vroeger wilde ik alle kansen grijpen die op mijn pad kwamen, nu probeer ik vooral de juiste keuzes te maken. Maar ik hoef zeker niet elke dag op tv te komen.”

Sta je er soms bij stil dat het al tien jaar geleden is dat je op de set stond van ‘In Vlaamse Velden’?

“Wel, Focus-WTV vroeg me voor haar dertigste verjaardag en stuurde me de beelden door. Wacht.” (haalt haar telefoon boven)

Wow.

“Ik had nog wat babyvet, ik hield mijn mond zelfs anders en mijn stem klonk ook hoger. Ik besef niet hoe hard ik veranderd ben, tot ik plots zo mijn kindermuile zie.(lacht) Maar echt stilstaan… Ik ben vooral heel blij met de dingen die ik al mocht doen.”

Zijn er zaken die je anders zou aanpakken mocht je het opnieuw kunnen doen?

“Eigenlijk niet. Misschien zou ik iets vroeger tegen mezelf hebben gezegd dat ik me niet alles zoveel moet aantrekken. Maar over het algemeen ben ik heel blij hoe het gelopen is.”

Vanuit de modellenwereld meteen een grote rol krijgen in een prestigieuze reeks… Maar weinigen zouden er nuchter onder blijven.

“Alle credits voor mijn opvoeding. Mijn ouders hebben mij altijd geleerd om met mijn twee voeten op de grond te blijven. Vooral mijn mama bekeek alles vanuit een zekere dankbaarheid voor de kansen die je krijgt. En dat ben ik ook echt. Heel dankbaar dat ik de kans kreeg om die theateropleiding te doen. Al moet ik er ook niet onnozel over doen: ik heb er hard moeten voor werken, maar je mag ook de factor geluk absoluut niet onderschatten.”

Maar dan nog is het moeilijk om je kop niet te zot laten maken, als mensen je de hele tijd zeggen hoe goed je bent.

“Mensen zeggen dat niet, hoor. Je hebt een bepaalde bekendheid, maar evengoed zijn er mensen die daar een negatieve mening over hebben. En opeens hoor en lees je ze. Dus nee, ik vond het niet bepaald moeilijk om met mijn voetjes op de grond te blijven.”

Ik zie ze nog regelmatig passeren op je Instagram, die verwijten (gelinkt aan de zaak-Bart De Pauw, red.). Kruipt dat niet onder je vel?

“Goh, dat is iets wat ik die voorbije periode heb geleerd: dat je nooit een hele groep mensen gaat kunnen pleasen. Hoe meer je je mening geeft in de media, hoe meer mensen niet akkoord gaan met die mening. Ik probeer dus vooral heel hard te geloven in wat ik doe, mezelf te zijn en goed te doen voor anderen. En me daarbij zo weinig mogelijk aantrekken van wat mensen dan denken.”

Maar het is wel heftig geweest. Als ik zie wat voor bagger iemand als Maaike Cafmeyer nog altijd krijgt…

“Dat is een groep mensen die wij nooit gaan kunnen overtuigen, denk ik. We hebben ons ding gezegd in die docu (Het proces dat niemand wou, red.). Mensen die het willen zien, kunnen het zien.”

Stomme vraag, maar is die periode min of meer afgesloten?

“Ik heb op een gegeven moment echt voor mezelf gezegd dat er niets meer bij moest.”

Was er een specifiek moment?

(aarzelt) “Het moment dat er in mijn brievenbus dreigbrieven zaten. Dat was een brug te ver. Toen heb ik voor mezelf gezegd: nu moet ik dit efkes doorstaan en wachten tot de waarheid aan het licht komt. En voor de rest wil ik daar eigenlijk niets over zeggen.”

Het is ook geen voordeel dat zowel Aster als jij mediafiguren zijn, zeker?

“Net wel. Sommige zaken kan hij heel goed begrijpen. En ik geloof het ook als hij zegt: laat het passeren. Mocht hij niet in de media zitten, dan zou ik dat misschien niet willen aannemen.”

Nooit gedacht: fuck it, ik doe iets anders?

“Dat niet. Ik heb wel gedacht: laat deze periode maar snel voorbij gaan. Maar ik haal zoveel plezier uit acteren. Dat is zo’n heerlijke job… Het is zo leuk om extreem hard in een gevoel te kruipen, maar ook alles errond is zo fijn. Samen met een ploeg aan een verhaal werken, voelt als een soort minimaatschappij waarin je vertoeft. En nu met dat theaterstuk is dat écht mini. (denkt na) Het voelt een beetje aan als theaterkamp vroeger.”

Onlangs was je nog in Kaapstad voor modellenwerk. Is dat iets wat op een lager pitje staat tegenwoordig?

“Zelf haal ik daar niet zo geweldig veel plezier meer uit. Het is tof, omdat het een excuus is om te reizen en niet volledig blut terug te keren. Maar in België zijn er niet zoveel opdrachten en ben ik ook te veel bezig met andere projecten. Als ik zo’n shoot doe, is het vaak iets commerciëler. En dat voelt voor mij veel meer aan als werken, dan acteren. Daar kan ik echt mijn passie in kwijt.”

Leeftijd speelt een rol in dat modellenwereldje. Voel je dat ook in het acteren?

“Mocht ik in de showbizz zitten, dan zou dat meer een rol spelen, denk ik. Maar er zijn rollen voor elke leeftijd, hé. Maar toen ik Het is ingewikkeld speelde, was dat wel eventjes confronterend. Als meisje van 24 jaar iemand met vier kinderen spelen… Van een jong meisje uit de oorlog naar zoiets, dat was een serieus verschil. (lacht)Maar ik ben daar al over voor alle duidelijkheid. Het rare is dat je in een gewone job gaandeweg meer zeker wordt van je loon en werk als je ouder wordt. Wij moeten onszelf daarentegen heel ons leven bewijzen.”

Is dat nog altijd zo?

“Tuurlijk. Je wordt zeker niet altijd gevraagd. Het is vaak hopen dat je een casting mag doen en dan keihard je best doen. Ik heb soms zelfs de indruk dat het eerder een nadeel is om een zekere bekendheid te hebben. Een producent vindt dat interessant, maar regisseurs willen dat mensen kunnen kijken naar personages in plaats van bekende gezichten. Daarom dat ik ook zo weinig als mezelf op tv kom. Maar ik doe niet zo vaak audities en dan nog is de kans veel groter dat je eennee krijgt. Maar ik lig daar niet meer wakker van. Het hangt ook erg af van periodes. Ik heb heel veel geluk gehad dat ik in het begin van mijn carrière altijd wel ergens een hoofdrol had de eerste vijf jaar. Dan weer is het een rustige periode, of komt alles weer samen zoals nu. De truc is om daar rust in te vinden en te geloven dat het wel komt. En in tussentijd kan ik ook altijd mijn ei kwijt in zaken zoals Atelier Feryn.”

De handtassenlijn die je met je zussen hebt opgebouwd, is op korte tijd een gevestigde waarde geworden. In hoeverre ben je daar nog bij betrokken?

“Veel! Meer dan vroeger zelfs. Ik help mee denken en ontwerpen, maar we beslissen alles met ons drietjes. We kunnen er ook alle drie ons creatief ei in kwijt. Dit najaar openen we trouwens een boetiek in Deerlijk, vlakbij ons atelier. Daar kijk ik echt naar uit. De boetiek zal evenwel niet elke dag open zijn en op afspraak, maar het wordt wel héél mooi. We gaan ook voor een heuse rebranding. Waarom een winkel? Omdat we merken dat mensen graag onze handtassen eens vastpakken en een bezoek aan het atelier is niet altijd praktisch. Bovendien zullen we ook nauwer samenwerken met een ander atelier, waardoor we ons meer kunnen toespitsen op het maken van prototypes en het ontwerpen van nieuwe collecties. De tijd was rijp om een deel van de productie uit handen te geven, we willen niet dat het aanvoelt als bandwerk. Het moet vooral leuk blijven.”

Ik heb wel de indruk dat je op je plaats zit in je leven…

“Ik kan ook echt niet klagen. (denkt na) Mijn grootste geluk is Aster natuurlijk. We zijn nu vijf jaar samen en ik ben zo blij dat ik iemand heb gevonden met wie het zo goed klikt. Uiteraard maken wij ook eens ruzie, maar we hebben ook de zekerheid dat we de rest van ons leven samen willen zijn. Ik wil daar ook niet naïef in zijn, maar het is wel onze intentie en de basis zit goed. We amuseren ons bovendien geweldig en ik kijk erg naar hem op. Of ik nu geen vragen krijg over trouwen en kindjes? Ja, maar ik vind dat ook niet erg. Natuurlijk willen we graag trouwen en kindjes krijgen, maar alles op zijn tijd. Ik ben nog maar pas dertig. We hebben nog genoeg tijd. We wonen al vijf jaar samen, hebben samen een huis gekocht en werken ook samen. Onze levens zijn al heel erg in elkaar verweven. Een ring zou daar niet zoveel aan veranderen.”

‘Dansaertvlamingen’, nu te zien op Streamz.

‘Noise’, vanaf vandaag op Netflix.

‘The Broken Circle Breakdown’, vanaf 6 april tot en met 30 april in het Fakkeltheater in Antwerpen. Tickets en info: www.fakkeltheater.be.