Elke zondagavond hetzelfde ritueel: Laurence Demets (37) nestelt zich samen met haar mama in de zetel. Televisie aan, blik vooruit. Niet zomaar om te kijken, maar om opnieuw te beleven. Laurence was de voorbije weken een van de opvallende deelnemers aan het VRT 1-programma Down the Road, waarin jongeren met een beperking samen op reis trekken. Dit seizoen ging het richting Australië. Ver, warm en confronterend. En tegelijk: onvergetelijk.
“Wij kijken elke zondag samen”, vertelt Laurence. “Om te ontdekken wat er gebeurt. Ik verschiet ook soms van mezelf.” Het typeert haar: open, eerlijk en met een ontwapenende verwondering over wat ze zelf allemaal aankan. Want Down the Road is geen reisprogramma met een filtertje. Het is een avontuur dat grenzen aftast, letterlijk en figuurlijk.
De reis naar Australië was meteen een stevige binnenkomer. Meer dan twintig uur vliegen, een ander klimaat, nieuwe prikkels. Voor Laurence geen evident parcours. Onderweg moest ze haar drang naar orde en netheid soms loslaten, onder meer tijdens een creatief atelier waar verf de bovenhand haalde op controle. Ook het zwemmen met dolfijnen vroeg moed. Maar stap voor stap ging ze vooruit. Op haar tempo.
Tegenover die uitdagingen stonden momenten die bleven hangen. De rust en stilte hoog in de luchtballon. Het uitzicht vanop de gele kabelbaan. De warmte van eenvoudige momenten, zoals samen zorgen voor kangoeroes of het afsluitende barbecuefeest. “Dat vond ik echt zalig”, klinkt het. Geel is niet toevallig haar lievelingskleur.
Vrienden voor het leven
Wat de reis vooral bracht, zijn mensen. Vriendschappen die niet ophielden aan de landsgrens of bij de laatste draaidag. De groep houdt nog steeds contact via WhatsApp en videogesprekken. Afspreken gebeurt simpel: even bellen, camera aan, bijpraten. Voor Laurence is dat misschien wel de grootste winst. “Ik help graag anderen”, zegt ze. En dat wederzijdse gevoel was duidelijk zichtbaar op het scherm.
Wie Laurence kent, weet dat creativiteit een vaste plaats heeft in haar leven. Sinds 2009 werkt ze in Kunstwerkplaats De Zandberg. Daar tekent ze vooral met kleurpotlood en stift. Haar stijl is zuiver en naïef, haar werkwijze gestructureerd. Ze werkt in reeksen, vaak op genummerde bladen, soms hele boeken vol variaties rond één thema. Dieren, kastelen, prinsessen, liefdeskoppels: het zijn werelden die ze langzaam maar vastberaden vormgeeft. Net zoals haar leven.
De aandacht rond het programma blijft niet zonder gevolg. Down the Road werd intussen genomineerd voor een Gouden K in de categorie familieprogramma van het jaar. Iets wat Laurence zelf niet zag aankomen. Ze blijft met beide voeten op de grond. “Ik ben nog altijd dezelfde Laurence”, zegt ze.
Australië maakte indruk. Omwille van de natuur, de kleuren – vooral die gele tinten – en ja, ook om andere redenen, zegt ze met een verlegen glimlach. Maar bovenal toonde de reis wat mogelijk wordt als vertrouwen, tijd en ondersteuning samenkomen.
Elke zondagavond opnieuw. Laurence en haar mama. Zetel, televisie, herinneringen. En af en toe dat moment van verbazing. Over het programma. Over de reis. En vooral: over zichzelf.
