Ingeborg Sergeant, opnieuw leading lady bij VTM: “Ik wil al heel mijn leven oud zijn”

Ingeborg is terug van nooit echt weggeweest. Met twee nieuwe tv-programma’s zet ze bewust weer een stap buiten haar comfortzone, zo zegt ze zelf. De zelfbewuste spring-in-het-veld praat openhartig over de dood van haar moeder, mentale zorg, de Indische god van vernietiging en het (groot)moederschap. “Mijn kleindochter geeft mij een vervulling dat geen enkel tv-programma mij kan geven.”

“Ik háát het, foto’s nemen”, zegt ze breed glimlachend tegen de fotograaf. Een half uur eerder is ze haar guitige, enthousiaste zelve als haar innerlijke Jip en Janneke aangetrokken wordt door de vlaggetjes aan het plafond. Een half uur later praat ze openhartig over de dood van haar moeder. Er zit een constante dualiteit in Ingeborg, een yin en yang die misschien niet altijd in balans is, maar wel een vertrouwen herbergt dat het wel altijd weer goedkomt of in evenwicht raakt.

Ingeborg praat enthousiast over VTM-programma’s als I Can See Your Voice en Million Dollar Island waar ze deze maand in te zien is, maar evenzeer over het moederconcert zondag in haar yoga- en meditatiepraktijk De evolutie in Sint-Kruis. “Het is heel liefdevol”, aldus Ingeborg. “Het is een beetje smelten als we daar samenzitten. Het idee is ontstaan in India, toen ze daar zeiden: talk to your divine self (spreek tot je innerlijke god, red.). Ze gaven de tip om daar een soort menselijke beleving van te maken, dus ik koos voor een moederfiguur. Hier bij ons hebben we Maria, maar de hindoes hebben wel 108 namen voor de goddelijke moeder. Dus ben ik allerlei liedjes beginnen zoeken en schrijven rond de moederfiguur. Elk jaar breng ik die nummers dan voor een beperkt publiek op Moederdag.”

Is dat een dag waar je veel belang aan hecht?

“Ik vind zo’n concert zelf altijd een leuker cadeau dan alweer bloemen of parfum. Maar ik zie nog vaak mijn moeder daar zitten op de eerste rij. Ze is vijf jaar geleden gestorven. Ik ben nog met haar en mijn schoonmoeder naar Lourdes getrokken. Ik dacht toen dat ik het voor hen deed, maar ik had toen nog niet door dat ik het ook voor mezelf deed. Zaten zij daar pannenkoeken te eten, terwijl ik me in dat water liet zuiveren.” (grijnst)

Is zo’n dag niet lastiger nu je mama er niet meer is?

“Ik heb uitgebreid afscheid kunnen nemen, daar ben ik heel dankbaar voor. Door haar dementie heb ik daar ook lang de tijd voor gekregen. Dementie maakt iemand heel kwetsbaar, dus was het altijd heel veilig om dichtbij te komen. Vorig jaar was het onverwacht emotioneel tijdens het moederconcert. Tijdens een van de meditatieve momentjes tussen de liedjes door, voelde ik me opeens sterk verbonden met haar en brak toen de zon helemaal door. Ik voelde ze heel dichtbij. Het is lastig, maar ook schoon. Die veerkracht heb ik van mijn vader. Ik besef de laatste jaren steeds vaker dat ik ook hard op hem lijk. Hij is heel sterk. Zo hebben ze hem onlangs met de helikopter naar de spoedafdeling gebracht, en dan zit hij daar rechtop en vraagt hij waar zijn krant is.” (lacht)

Is je zoon Robin iemand die veel waarde hecht aan Moederdag?

“Dat valt tegen. (lacht) Nee, hij zal dat wel laten weten, maar niet met een groot boeket bloemen. Dat is het stuk van hem dat ik graag zie. Wat ik te veel heb, kan hij heel juist doseren. Ik doe verschrikkelijk hard mijn best. Ik zie het mezelf ook doen, tot op het vermoeiende af. Hij heeft dat niet. Hij moet zich niet uitsloven om die liefde te bewijzen, of dat te tonen met grote cadeaus. Wel grappig: we hebben een paar jaar geleden voor hem een auto gekocht. Er los over, ik weet het. Maar hij is jarig op 3 januari, dus na Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar waren de cadeaus zijn hele leven altijd vrij sober. En op een gegeven moment zaten we bij Geert De Vlieger – hij en zijn vrouw zijn al jaren goeie vrienden. We zijn zelfs al samen op vakantie geweest, we kennen elkaar door en door, en zijn vrouw maakt de meest fantastische rode kool met worst klaar. Enfin, toen zijn vrouw veertig werd, gaf Geert haar een auto cadeau. En man, dat was als een Disneyfilm. Er helemaal over, maar zo leuk qua emoties… Een paar weken later had ik het erover met mijn man. Robin zat in zijn laatste jaar op kot en hij vroeg nooit veel voor zijn verjaardag. Laat ons eens zot doen, dacht ik. Dus gingen we een auto kopen. De goedkoopste Kia, maar wel met zeven airbags. We gingen tijdens het ontbijt de sleutel geven. In mijn hoofd was dat vuurwerk, elkaar in de armen vallen…”

Aan je toon te horen, is het iets anders uitgedraaid.

“We kregen een harde nee! te horen. In geen geval, zei hij. Ik ga voor mijn eerste auto werken, ik wil niet zo’n verwende gast zijn. We stonden daar schoon. Ik kwaad natuurlijk. Weet je wat verwend is? Dat niet kunnen ontvangen!, zei ik. We waren precies zo’n Italiaanse familie die ruzie stond te maken. Maar tegen zondagavond, voor hij vertrok, was alles weer koek en ei. Eigenlijk was dat fantastisch, hoe we allebei zo ons punt konden verdedigen omdat we ons veilig voelden in de liefde voor elkaar. Weet je wat het is? Wij kunnen heel erg twee diamanten zijn die elkaar nog meer doen schitteren. We hebben een heel goeie relatie, omdat hij ook erg waarachtig en echt is. Hij moet zich niet bewijzen. En ik eigenlijk ook niet. Dat leert hij mij dan. En de auto, die heb ik dan maar teruggebracht.”

Is je gevoel als moeder veranderd sinds je grootmoeder bent geworden?

“Ik betrap mezelf erop dat ik mijn moeder steeds beter snap. Het liefst zou ik naast hen wonen en voor hen zorgen. Maar Jade (het lief van Robin, red.) is niet alleen een straffe psychologe maar ook een echt moederke en doet dat fantastisch. Heel bewust ook.”

In de West-Vlaamse podcast Up De Ruttel zei je onlangs dat de kleine Ruby ‘echt in je systeem zit’. Wat bedoelde je daarmee?

“Dat we heel erg één zijn. Haar verdriet is mijn verdriet en haar vreugde is mijn vreugde. Ik bekijk het met een filter, vanuit mijn opleiding. Daarin werd gesteld dat baby’s de eerste drie jaar één zijn met alles. Dat ze geen enkele begrenzing hebben. Dus zijn ze één met de energie van alles en iedereen rond hen. Zo kijk ik ook naar haar. De eerste week van de paasvakantie zijn we allemaal samen op reis geweest. Ik was wat ziekjes en kon niet veel babbelen, dus heb ik vooral heel veel naast haar gezeten. En dan dacht ik: alles is volbracht. Ik voel zo’n vervulling dat geen enkel tv-programma mij kan geven. Het leuke aan grootmoeder zijn, is dat niets moet. Ik had altijd het gevoel als moeder dat ik van alles moest doen en ook nu wil ik twaalf dingen tegelijkertijd doen, maar als ik op Ruby mag passen, is het alleen maar zíjn. Ik gun mezelf dat bij haar, merk ik.”

Vond je het niet confronterend om plots grootmoeder te zijn?

“Nee. Ik wil al heel mijn leven oud zijn. (lacht) Ik heb nog mijn vader en mijn schoonmoeder die een stuk in de 90 is. Dus mijn plafond is nog niet helemaal weg. Maar ik vind het wel leuk om oud te zijn en ouder te worden. Door ouder te worden, kan je steeds vaker foert zeggen.”

Kan je dat? Want je bent toch iemand die ook vaak twijfelt om ja te zeggen.

“Ja, maar ik twijfel niet meer aan die ja. Dan zit ik te kijken naar I Can See Your Voice en zie ik een aspect van mij en niet mijn hele wezen. En met dat aspect ben ik helemaal oké. Ik had op het einde van mijn vroegere VTM-periode heel erg het verlangen om al die andere aspecten te leren kennen. En dat heb ik ook gedaan.”

Je bent nu te zien als panellid en copresentatrice. Spreekt een programma als ‘Blind Date’ je nog aan, waarbij je het zelf helemaal draagt?

“Ik merk dat ik nu meer haal uit Million Dollar Island, waar ik achteraf en achter de schermen diepe gesprekken kan hebben, dan dat ik drie zinnen moet zeggen om een spelletje aan te kondigen. Ik vind die gelaagdheid zeer interessant. Ik had wel iets voorgesteld, samen met Luk Alloo. Maar het was te stout, te levensgevaarlijk.”

Pardon?

“Ik ben een beetje gevaarlijk, dat besef ik ook. Als ze mij een politieker live zouden laten interviewen, dan zou dat niet vrijblijvend zijn. Ik zie daar dus mogelijkheden. Of een programma dat wat poëtisch in beeld gebracht wordt, met een stille traan die weggeslikt wordt.”

Dus voor pakweg ‘The Masked Singer’ moeten ze je niet meteen bellen?

“Erik Van Looy belt elk jaar voor De Slimste Mens. Maar dat interesseert me niet, zeg ik hem elke keer weer. Bovendien is een Slimste Mens méér dan feitenkennis. Ik heb hem gezegd dat hij gerust eens mag afkomen, omdat ik het een lieve mens vind. Maar meedoen? Ik kan niets onthouden!”

Wat heeft je eigenlijk doen terugkeren naar televisie? Want je zit duidelijk op je plaats bij wat je vandaag doet met De evolutie.

“Door de pandemie viel alles stil en VTM organiseerde onder meer het realityprogramma Blijf In Uw Kot, waarbij ze keken hoe de Vlamingen de lockdown doorstonden. Ik voelde meteen dat het mijn missie was om te helpen, om te zorgen dat mensen geen angst moesten hebben. We hadden eindelijk op die pauzeknop gedrukt, er was mooi weer… Uiteindelijk was ik ook innerlijk klaar om die goeroe te zijn. Ik zeg het wat cynisch, maar op een bepaald moment zit je op een soort troon.”

Je had het nodig om weer buiten je comfortzone te komen.

“Heel erg, ja. Sinds vorige week weet ik wat het is. Tijdens een evocatie in de Kempen zong ik een paar Indische liedjes, waarbij het ging over de hindoeïstische drie-eenheid. Er is Brahma, de god van de creatie. Visnu, die alles wil bestendigen en vasthouden. En Siva, de god van vernietiging. En voor het eerst besefte ik hoe weinig ik heb met Visnu. Ik wil altijd maar creëren en dan – patat! – snoeien. In ons vorig huis was de tuin mooi aangelegd, het huis af en de haag volgroeid. Toen wilde ik weg. Voor mijn man is mijn ingesteldheid nogal eens vermoeiend. (lacht) Maar ik merk nu dat ik met De evolutie in een fase kom waarbij ik dieper wil gaan. En dan moet ik iets meer voeling krijgen met het leven daarbuiten. Daarom heb ik ook zo verschrikkelijk veel geleerd van Million Dollar Island, waarbij honderd mensen op een onbewoond eiland, waar niéts is, moeten leren samenwerken. Ik zat wekenlang in het meest intense van de mensheid. Ik wil les kunnen geven van wat ik leer uit de praktijk, niet alleen vanuit de theorie.”

Je bent nu ook ambassadrice van Pluszorg, een initiatief van AZ Zeno in Knokke-Heist dat de aandacht vestigt op mentale zorg ter ondersteuning van klassieke behandelingen zoals chemotherapie.

“Daar ben ik zo ongelooflijk blij mee. Echt. Want ziek worden heeft niet alleen een impact op je lichaam, maar ook op je emoties. En hoe ga je daarmee om? Of je partner of kinderen? Het Pluszorg-initiatief past helemaal bij mijn know-how. De bedoeling is dat de complementaire en reguliere zorgverlening meer gaan samenwerken.”

De generatie van je ouders had daar geen aandacht voor, voor de impact van het mentale op het fysieke.

“Nee, terwijl dat wel heel belangrijk is. Mijn lijf vertelt mij hoe het is met mij, zo simpel is het. En als je niet luistert, dan gaat het nog wat luider roepen.”

Los daarvan voel je dat de jongere generatie heel bewust bezig is op mentaal vlak. Generationeel trauma, waarbij het verdriet van je ouders of grootouders onbewust doorsijpelt, is geen wollig begrip meer. Bovendien merk je dat er op maatschappelijk vlak de laatste jaren een deksel van een potje is gekomen dat je er simpelweg niet meer op krijgt.

“Fantastisch, hé.”

Schrikt dat je niet af? Al dat verdriet dat de kop opsteekt?

“Nee, jong. Ik zat al twintig jaar te supporteren, bij wijze van spreken. De jonge gasten hebben dat door, dat er iets niet goed zit. Ik zie het aan Robin en zijn vrienden. Die zijn veel bewuster bezig, al is dat niet per se gemakkelijker voor hen. Het is belangrijk dat je daarmee kan omgaan, met humor, relativering en liefde.”

In het verleden sprak je er zelf ook over uit, dat je bij wijze van spreken geboren bent uit een trauma, nadat je moeder al een kindje verloor. Dat je daardoor onbewust een diep verdriet met je hebt meegekregen. Hoe ga je daar vandaag mee om?

“Ik weet dat het uiteindelijk, doorheen alle therapeutische processen, lichter wordt. Dat het met je mee wandelt. Het is nooit helemaal weg. Al lijkt het soms zo. Op Million Dollar Island was er iemand die er voor koos om op het eiland in een soort hondenhok te slapen. Ik heb de man achteraf gesproken en hij vertelde dat hij letterlijk op straat geboren is in Suriname. Bij de start van je leven geen bestaansrecht krijgen is traumatisch en dan merk ik dat ik daar mee aan de slag wil. Gewoon door het hondenhok een tiny house te noemen, is dat al een kleine interventie, waarde geven aan iemand. Dat helen maakt je niet per se zwakker, maar wel vollediger. Op dat eiland zat ook een groep jonge ondernemers, waarbij je ziet dat ze dat proberen in hun hoofd te fiksen. Maar die aanpak uit de jaren zeventig, dat positief denken: vergeet het, hé. Daarmee gaan we het niet redden. Onder die ijsberg zit nog zes, zeven keer zoveel. Maar als ik kijk naar mijn eigen verhaal, dat eerste stuk van mijn eigen heling, dat was kak, hé. Dan zeiden ze: do the yoga smile. Dan stond ik buiten te roken en te foeteren: Met hun gezever. Yoga smile, laat mij gerust! Maar je moet daar door, door al die processen, naar zelfliefde en acceptatie. Verdoven helpt niet. Je moet wenen! Roepen! Stampen! Kwaad zijn! Wat mij wel opvalt, is dat je bij de klassieke stressreactie – fight, flight or freeze – ook follow mag rekenen. Veel mensen zijn als schapen. Je zal die dynamieken ook goed zien op het eiland. Sommige mensen nemen de leiding, andere volgen, sommige deelnemers zijn integer op de achtergrond aanwezig, andere roepen hard.”

Het helpt ook niet dat de maatschappij het vaak zwart-wit ziet.

“Exact. En dan stemt zo’n initiatief als Pluszorg mij hoopvol. Het is een én-én-verhaal. Tijdens mijn vier jaar durende therapie-opleiding was het woordje en het belangrijkste.”

Je kan én kwaad zijn omdat je zoon een auto weigert én heel trots.

“Voilà!” (lacht)

‘I Can See Your Voice’: elke vrijdagavond bij VTM. ‘Million Dollar Island’: nu te zien op Streamz en vanaf maandag 22 mei telkens op maandag en woensdag bij VTM 2. Meer info over het moederconcert in De evolutie op zondag 14 mei om 11 uur vind je op www.evolutie.ws.