Inge Waeles en Wim Willaert tellen nu al af: “Het mag het hele jaar door oudejaar zijn”

Wim Willaert zou oudejaar graag vieren op een warme zomeravond. Inge Waeles blijft dan liever binnen bij de open haard. Zij versiert al begin november een flinke kerstboom, hij houdt het op een onooglijk exemplaar, met ingebouwde lichtjes, op de schouw. Dit wonderlijke duo dat in het eerste seizoen van ‘Celebrity MasterChef’ de show stal, wisselt voor ons van gedachten over de eindejaarsfeesten.

Inge Waeles en Wim Willaert leerden elkaar kennen op de set van de tv-reeks Celebrity MasterChef. Wim toonde zich in het Play4-programma waarin bekende Vlamingen elkaar culinair de loef proberen af te steken, een meer dan verdienstelijk talent. Inge, gastvrouw van het Roeselaarse driesterrenrestaurant Boury dat zopas ook nog eens een 19/20 kreeg toebedeeld door Gault&Millau, maakte er haar televisiedebuut als jurylid. En dat werd gesmaakt: volgend voorjaar velt ze opnieuw mee een oordeel over de kookprestaties van een vers blik BV’s, in het tweede seizoen van Celebrity MasterChef.

De twee hebben, behalve hun no-nonsense attitude, een flinke passie voor de betere keuken gemeen. Waarvan bij Wim de eerste kiemen in de keuken bij zijn moeder werden geplant: “Ze kon vooral heel goed de klassiekers bereiden, en ik mocht al vroeg mee in de potten roeren. Soms bereid ik die gerechten nog wel eens precies zoals zij het deed voor mijn broer en zus. Later werkte ik zes jaar als jobstudent in een bakkerij, waardoor ik mezelf bakker kan noemen. Al had ik na die tijd mijn buik vol van gebak”, blikt hij terug.

“Maar eigenlijk ben ik pas later zelf gaan experimenteren met kruiden en smaken. Ik ontdekte dat ik veel groenten die ik vroeger niet lustte wél graag eet als ik ze zelf klaar maak. Spruitjes met wat spek of met een snuifje nootmuskaat zijn ongelooflijk lekker. Op die manier groeide mijn interesse in koken, dus toen ik de kans kreeg om deel te nemen aan Celebrity MasterChef heb ik geen moment getwijfeld: zo’n kans om bij te leren van de beste chefs zou ik nooit meer krijgen.”

Ook Inge kreeg lekker en eerlijk eten met de paplepel binnen: “Mijn ouders namen ons wel eens mee op restaurant, en thuis werd gelet op kwaliteit: mama winkelde bij de lokale slager en bakker, eten kwam zelden uit de supermarkt. Op mijn twaalfde stuurden ze mij naar hotel- en toerismeschool Spermalie. Niet dat ik daar zelf expliciet om had gevraagd, maar ik deed het wel graag. Al ontdekte ik er ook al snel dat ik nooit de zaal wilde doen, veel te saai”, lacht ze. Maar toen ontmoette ze Tim Boury, en bleek de rol van gastvrouw haar dan toch als gegoten te zitten.

Hebben de twee nog meer gemeen: een niet-overdreven enthousiaste reactie op kerst en Nieuwjaar. De een omdat hij zich de kerst- en oudejaarsavonden uit zijn jeugd toch vooral herinnert als stressmomenten. “Mama probeerde telkens weer alles perfect te organiseren, pa hield niet van de wanorde die die feestavonden teweeg brachten… We zaten eerder te wachten tot de bom barstte dan dat we genoten van het samenzijn, wat toch de bedoeling van zo’n feest is.”

Sinds zijn ouders er niet meer zijn en hij zelf gescheiden is, laat Wim zijn negatieve gevoelens rond eindejaar los. Hij plant niets, maar viert waar, hoe en met wie zoals dat zich voordoet. “Dus vier ik kerst soms dagen later, als de kinderen bij mij zijn. Of dan blijk ik oudejaarsavond plots door te brengen met vijf mannen en een bodyguard.” (lacht)

Wim: “Ik vier kerst soms dagen later, als de kinderen bij mij zijn”

“Die hoorde bij de rijke Brusselaar die ons uitnodigde. We hebben ons geweldig geamuseerd die avond. Maar ik vierde ook al met een grote groep vrienden, of alleen met mijn lief en dan maakten we net zoveel lawaai als met al die vrienden. Het is mij om het even, als er maar gedanst wordt, want daar hou ik van. En afgeteld! De hele avond door en ten slotte officieel – mét piepers – om middernacht.”

Voor Inge stonden de eindejaarsfeesten dan weer jarenlang gelijk aan hard werken. “Maar sinds dit jaar sluiten we het restaurant op kerstavond, het is al enkele jaren dicht op oudejaar en Nieuwjaar. De kerstdagen brengen we door bij mijn familie en die van Tim, voor oud en nieuw gaan we een paar dagen naar Alicante met vrienden. Ik kijk ernaar uit, maar zwaar feesten wordt het alleszins niet. We hebben eerder nood aan rust.”

“Van zodra we terug zijn heb ik bovendien een paar draaidagen voor Celebrity MasterChef. Tim zal dus met onze dochtertjes moeten optrekken die dagen. Hij is het niet gewoon, maar gaat dat goed doen.”

Hoeveel traditie zit er nog in jullie beleving van Kerstmis? Hét familiefeest bij uitstek? Samen naar de middernachtmis?

Inge: “Mijn schoonouders gaan nog wel naar de middernachtmis. Vooral uit een gevoel van traditie inderdaad, denk ik. Maar wij doen het niet meer, en mijn ouders en schoonouders hebben daar ook geen moeite mee. We komen wel samen met onze families die dagen.”

Wim:“Ik laat Kerstmis nog het liefst aan mij voorbij gaan. Mijn broers en zus hebben elk hun eigen families met wie ze samenkomen. Mijn kinderen zijn dan bij hun moeder, ze komen mij de dagen nadien opzoeken. Weet je, ik zie het plaatje niet goed: Jezus is die avond helemaal niet geboren en die dennenbomen komen uit een Duitse traditie en hebben eigenlijk niets met Kerstmis als feest te maken. Vrede op aarde aan alle mensen? Het klinkt in deze tijden toch een beetje wrang. Misschien vind ik de boodschap ‘nodig een eenzame uit’ nog de mooiste op zo’n avond.”

“Oudejaarsavond spreekt me meer aan. Allemaal samen kijken naar vuurwerk om middernacht, dat vind ik bijzonder. Bovendien: al wie je die avond ontmoet, heeft er goesting in. Iedereen is vriendelijk, je kunt tegen iedereen babbelen… Voor mij mag het het hele jaar door oudejaar zijn.”

Herinneringen uit jullie jeugd aan die feestdagen?

Wim: “Ik moet zes geweest zijn, we waren met het gezin naar de middernachtmis geweest. Ik liep alvast vooruit naar onze Peugeot metallic. Die tot mijn verrassing open bleek – pa sloot die altijd nauwgezet af -, en waarin ik me vervolgens verwonderde over de radio die er voorheen nooit in had gezeten. Toen de rest maar niet kwam opdagen, begin ik te snappen dat ik in de verkeerde auto zat. Een beeld dat ik nooit zal vergeten.” (lacht)

Inge: “En toen stond plots de frietpot in brand, er waren geen kroketjes die avond”

Inge: “Ik herinner me een Nieuwjaar bij mijn oma in Veurne. Die begon al in de namiddag met taart, waarop zo ongeveer onmiddellijk het avondeten aansloot. Rosbief met groentjes en kroketten, mijn lieve oma deed er zo haar best voor. Maar eerst moesten we onze nieuwjaarsbrieven voorlezen. Dat waren er wel een paar, en sommige moesten nog eens opnieuw, want het fototoestel had niet gewerkt… En toen stond plots de frietpot in brand, want dat die al aan stond was iedereen vergeten. Het is goed afgelopen, maar er waren geen kroketjes die avond.”

Hoe belangrijk vinden jullie een feestelijke outfit op zulke avonden?

Inge:“Niet! Ik dof me al zo dikwijls op. Om samen te zijn met familie of vrienden hou ik het dan liever comfortabel. Inge-de-gastvrouw is toch nog iemand anders dan Inge-thuis. Maar vóór het feest naar de kapper gaan en me daar eens goed laten soigneren: dat vind ik wel heel plezant.”

Wim: “Ik heb sowieso geen pak in de kast hangen, al heb ik er ook geen moeite mee om er een aan te trekken als dat verwacht wordt. Voor een feest, of voor op de rode loper tijdens filmevenementen of zo… Ik wil op zulke momenten echt niet tegendraads doen. Maar het blijft wel een kostuum, en dat geeft me altijd ook wel het gevoel dat ik eruit wil breken.”

Inge: “Ik vind dat eigenlijk wel iets hebben: zo’n ruige man in een net pak. (lacht) Maar Tim houdt er ook niet van, zelfs een hemd dragen vindt hij al vervelend.”

Cadeautjes: voor of tegen?

Inge: “Wij hebben online lijstjes gemaakt deze keer, zo geeft en krijgt iedereen een cadeautje van 50 euro. Geschenkjes horen er voor mij echt wel bij, het bedrag speelt geen rol. Ik vind dat gewoon prettig, ik ben een gever.”

Wim: “Ik koop voor die dagen doorgaans geen cadeaus. Ook niet voor verjaardagen, zelfs niet voor mijn kinderen. Maar ze weten dat ze het mij mogen zeggen als ze iets graag willen, gelijk wanneer, en dan is er veel kans dat ze het een dag later krijgen.”

Wim: “Als er maar gedanst wordt, daar hou ik van. En afgeteld tot middernacht!”

Inge: “Maar vind je het dan niet leuk om hen toch eens te verrassen? Met een klein cadeautje?”

Wim: “Inge toch, ze krijgen al zó veel liefde van mij! (lacht) En ik maak altijd een van hun lievelingskostjes als ze bij mij zijn. Patatjes in de oven, met heel veel zout, met gesmolten kaas en goeie Italiaanse charcuterie: ze zijn er zot op!”

Wat ons ten slotte brengt bij wat er op tafel komt tijdens de feesten?

Inge: “Doorgaans zo veel aperitiefhapjes dat we daarna geen honger meer hebben. Maar dat heeft dan weer te maken met ons restaurant: daar blijven altijd hapjes over – wat oesters, een half potje kaviaar… – en die komen dan de dag nadien op onze feesttafel. Maar ik laat dan graag de kinderen zelf hun favorieten klaarmaken: hespenrolletjes met Boursin of toastjes met preparé en peterselie. Het is dus niet zo dat het gezin Boury alleen kaviaar eet. (lacht) Integendeel, door de week kook ik sowieso heel gewoon: appelmoes met worst.”

Wim?

Wim: “Ik bereid niets voor. Ik weet nog niet eens waar ik die dagen zal zijn. Zal ik je vertellen wat voor mij een écht feest is? ’s Morgens door Parijs wandelen tot bij een oesterbar, een uur blijven wachten tot die de deuren opent en dan een bord oesters en een glas wijn bestellen. Ik loop de rest van de dag op wolken!”

Wim: “Ik vier kerst soms dagen later, als de kinderen bij mij zijn”

Inge: “En toen stond plots de frietpot in brand, er waren geen kroketjes die avond”

Wim: “Als er maar gedanst wordt, daar hou ik van. En afgeteld tot middernacht!”