Acteur Louis Talpe is vanaf vandaag te zien in de opvallende fictiereeks ‘The Best Immigrant’ op Streamz. De 44-jarige West-Vlaming kruipt er in de huid van Nathan, de presentator van een gecontesteerd spelprogramma waarin migranten een verblijfsvergunning kunnen winnen. Afgelopen jaar was Talpe ook al te zien in twee andere grote producties met internationale allures. Toch blijft hij met beide voetjes op de grond. “Als je goed behandeld wil worden, doe normaal en wees respectvol.”
We hebben geluk dat we Louis even kunnen strikken, want dezer dagen staat hij op een set in Roemenië, voor een internationale productie waarover hij nog niets mag vertellen. Maar bij de beelden die hij op zijn telefoon toont, duiken al snel de woorden veelbelovend en prestigieus in ons hoofd op.
Mag hij gelukkig wél iets over vertellen: The Best Immigrant, een nieuwe reeks op Streamz, waarvan de premisse op zijn zachtst gezegd omstreden is. Daarin zien we een dystopisch niet-zo-ver-in-de-toekomstbeeld waarin een politieke partij beslist om iedereen die hier niet geboren is, terug te sturen naar hun land van oorsprong. We volgen onder meer het jonge koppel Muna en Jamal. Zij dreigen niet alleen gedeporteerd maar ook gescheiden te worden.
Hun enige hoop ligt bij The Best Immigrant, een genadeloze tv-show waar kandidaten moeten bewijzen dat ze de beste Vlaming zijn. Die show wordt gepresenteerd door Nathan, een gladde jongen met weinig scrupules. Hoewel hij die voortreffelijk vertolkt, heeft Louis Talpe maar weinig gemeen met zijn personage.
Heb je getwijfeld toen ze je voor dit vroegen?
“Ik kreeg op een gegeven moment een telefoontje van Adil El Arbi. Ik dacht dat hij belde voor nog een ander project waar we aan bezig zijn, maar hij zei: ik heb iets voor u, maar bro, het is wel pittig. We hebben toen een paar keer over en weer gestuurd, en het gesprek met regisseur Michael Abay heeft me echt overtuigd. Een heel aimabele, sympathieke gast met een goeie visie op fictie en film.”
Heb je het straffe ‘Kameleon’ gezien, dat hij gemaakt heeft?
“Ik ga heel eerlijk zijn: ik kijk bijna geen fictie, zowel nationaal als internationaal. Ik wil me ook niet zozeer baseren op wat iemand al deed, maar op wie iemand is. Ik wil op een set kunnen staan met mensen die ik leuk vind, van collega’s tot crew. Ik doe ook wel graag iets wat ik nog niet eerder deed. Ik dacht dat ik het wel meester kon, maar ik heb over het hoofd gezien dat een showhost wel héél veel moet babbelen en immens veel energie moet geven.”
Lees verder onder de video.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Vooral omdat de kandidaten logischerwijze niet bepaald heel enthousiast zijn…
“Exact. Het is hun laatste strohalm, dus ik krijg enkel maar het minimum aan reactie terug. Als acteur geef je op dat moment heel veel, terwijl je tegenspelers dat niet mogen doen. Doorgaans is zo’n dialoog een spel dat je speelt, en nu kwam er niks. Dat was écht moeilijk. We draaiden vier weken in een studio, met soms takes waarbij ik 15 minuten bijna constant alleen aan het woord ben. Want je ziet uiteindelijk maar de korte, gemonteerde versie, maar ik heb echt wel mijn peren gezien. Ik vertrok om 4.15 uur naar Vilvoorde, om tegen 7 uur mijn eerste scène te draaien en bezig te zijn tot ’s avonds.”
“In de eerste aflevering zit een stuk van twaalf minuten waarbij ik mij helemaal stond te geven zonder tegenspel. Na afloop begon die groep van zestig man te applaudisseren, omdat ze zagen dat ik daar stond te zweten en dat ik mij daar ondanks mijn ervaring ook moest doorworstelen. Dat was wel een fijn moment. Maar ik moet zeggen dat ik na vier weken studio redelijk geradbraakt was. Maar het is wel iets dat ik heb meegenomen uit deze reeks naar volgende projecten toe, om die energie te blijven aanhouden als je veel moet praten.”
“Wat mijn personage zegt, is iets wat noch jij noch ik in het echt zou kunnen zeggen”
Heb je je gebaseerd op iemand?
“Totaal niet. Ik leg als acteur altijd een tikkeltje mijn eigenheid in een personage. Ik stelde me de vraag: wie is die gast? Wat gelooft hij? Hoe staat hij in het leven? Je moet dat niet te groot maken. Voor mij is Nathan geen politiek personage. Hij is een entertainer die als enige doel heeft die spelshow te leiden. Regelmatig verschijnt ook het beeld van de autocue, waardoor het ook duidelijk is voor de kijker dat hij enkel zijn lijnen afleest. Ik heb hem niet neergezet als een bad guy, al is hij natuurlijk een van de antagonisten van het hoofdpersonage. Ik had al snel door dat hij een soort openheid heeft die sympathie kan opwekken, ondanks de foute dingen die hij zegt. Maar dat personage neerzetten ging ook vrij vanzelf, want zodra je dat vestje aandoet en die blinkende schoenen, dan kan je je al inleven.”
Je doet uiteraard je job, maar je personage zegt wel kwetsende zaken ten opzichte van de andere rollen van kleur. Voelde dat niet wrang?
“De sfeer op de set was zodanig los en plezant, en wat je in je rol moet zeggen wordt ook meteen losgelaten. Wat Nathan zegt is, is iets wat noch jij, noch ik zou kunnen zeggen tegen iemand. Ik geloof ook wel dat mijn collega’s intelligent genoeg zijn om zeer duidelijk te beseffen dat ik daar vooral mijn job sta te doen, op de best mogelijke manier.”
Je komt op een set bij een regisseur die amper dertig is en met ook een hele jonge cast. Hoe ging dat?
“Dat was heel tof. Die jonge gasten kwamen tussen twee scènes af en toe eens babbelen. Dan kwamen ze raad vragen of zeiden ze dat ze fan waren van Spitsbroers of zo. Die vorm van appreciatie is fijn. Maar even goed bekeek ik vanop een afstand hoe die gasten bezig waren met muziek en breakdancen. Daar krijg ik ook energie van, van dat enthousiasme.”
Hoe kijk je zelf naar de reeks?
“Na vijf minuten zit er al een scène in, waarbij ik denk: dit zou nooit kunnen gebeuren. No way. Dan besef je nog eens: dit is fictie. De reeks is slim gemaakt, heeft een goed tempo en en gaat ook snel naar de kern van de zaak. Misschien heeft de montage er nog een schepje bijgedaan.”
Is dit een thema dat jou intrigeert of waar je mee bezig bent?
“Ik ga me niet uitspreken over de politiek, maar je moet vooral naar het menselijke kijken. Hoe sta je zelf in het leven? Je krijgt wat je geeft, en je geeft wat je krijgt. Dáár gaat het voor mij over.”
“Waarom maken we in Vlaanderen geen film over de graaf van Wijnendale of de Rode Ridder?”
Maar maak je je geen zorgen over de polarisatie? Want het gaat tenslotte om de wereld waarin je kinderen opgroeien.
“Ik denk dat we ons zeer bewust zijn dat in een land als het onze dit soort politieke situatie onmogelijk is, als je het mij vraagt. Voor mijn kinderen ben ik vooral bezig met veiligheid, in alle vormen. Ik probeer een aanwezige papa te zijn, maar kan je ze beschermen tegen alles en iedereen? Ik denk het niet. Je moet hen op de huidige gevaren van de samenleving wijzen, maar dat heeft niet zozeer iets te maken met de reeks. Nog eens, eigenlijk moet je op zoek gaan naar de mens erachter. Mensen denken vaak dat alles zwart/wit is, maar er is veel meer grijs. Er is een hele grote schemerzone die niet belicht wordt. Het is geen kwestie van: wat is goed of slecht, links of rechts? Ik kan me daar niet goed over uitspreken. Ik ben er te weinig mee bezig om me er over uit te spreken. Ik weet wel van mezelf wat ik belangrijk vind. En dat zit veel centraler dan waar de wereld soms op aanstuurt, van beide kanten.”
Sta je hoopvol in het leven?
“Té. Ja, natuurlijk. Ik ben iemand die extreem hard gelooft in de goedheid van de mensen. Natuurlijk ben ik soms geshockeerd door de dingen die gebeuren, en denk ik: laat mekaar toch eens gerust? Waarom zijn er vier of vijf zeventigplussers die de wereld domineren en waarbij je denkt: chill the fuck out, gasten. Waarom is dat nodig? Dáár heb ik het moeilijk mee, omdat ik het gewoon niet begrijp. Als een jonge acteur vraagt wat die moet doen om een langere carrière te hebben, dan zeg ik het elke keer: you get what you give. Als je goed behandeld wil worden, doe normaal en wees respectvol. Dat geldt voor mij, voor jou en voor iedereen eigenlijk. Of dat nu op een set is, de maatschappij of in je sociaal leven…”
“Veel mensen snappen niet waar al dat geweld of die oorlog vandaan komt, maar je moet ook altijd de kanttekening maken dat wij er heel weinig van weten. Daarom ga ik ook nooit in discussie als iemand heel nadrukkelijk zegt dat ze voor of tegen iets of iemand zijn. Heel eerlijk, als iemand zegt tegen mij dat een bepaalde leider van een land gelijk heeft, dan kan ik daar niet tegenin gaan. Ik ken niet alle feiten, en ik ben geen historicus die met uitgebreide argumenten kan afkomen. Daarom vind ik het ook zo moeilijk om op bepaalde thema’s dieper in te gaan. Niet omdat ik ze wil vermijden of omdat ik er een omweg wil rond maken, maar ik heb simpelweg de waarheid niet in pacht of genoeg kennis over bepaalde zaken. Maar ik weet wel wie ik ben, en waar ik voor sta.”
Probeer je met de projecten een verschil te maken?
“Natuurlijk verwacht men nu dat ik ga zeggen dat dit thema mij aanspreekt, maar of ik daar iets mee wil bereiken? Het is mij vooral te doen om de samenwerking en de uitdaging die ik erin zag. Ik word ook graag gevraagd door mensen met wie ik wil samenwerken. Maar het is nog altijd een job, net zoals jij de jouwe probeert te doen. Je mag dat niet onderschatten. Dit brengt brood op de plank, helpt mijn gezin onderhouden en mijn huis afbetalen. Natuurlijk zullen er veel jonge acteurs in deze reeks zijn voor wie het thema belangrijk is, maar zij willen net als ik ook evolueren en ervaring opdoen, liefst met een goed geschreven script en met een groot productiehuis waar je binnen een paar jaar misschien nog eens een job van krijgt. Zo zie ik het ook.”
Daarover gesproken: keer je terug voor het vierde seizoen van ‘Onder Vuur’?
“Ik heb daar een tijdje geleden een telefoontje over gekregen, ja. De showrunner speelde met een bepaald idee en er is een goeie reden waarom mijn personage Orlando naar België terugkeert (hij vertrok op het einde van seizoen drie naar Zweden, red.). Volgend voorjaar zouden we beginnen draaien.”
Je staat nu op een internationale set. De vorige twee projecten die je deed voor dit – ‘Patsers’ en ‘iHostage’ – waren ook geen kleine projecten. Die laatste was na drie maanden al bijna 60 miljoen keer bekeken…
“Crazy, hé. Je kan dat nooit voorspellen. Of dat een verschil maakt voor mij? (haalt zijn schouders op) Het ziet er goed uit op je resumé, en het zet je naam misschien nog wat steviger in Nederland, maar ook daar deed ik vooral wat er van mij gevraagd werd. Dat was ook niet eenvoudig, want dat was best een grote set waar je weinig tijd had en waar alles snel moest gaan. Ik denk dat ik pas in de vierde week eens rustig kon praten met de regisseur.”
Wat staat er nog op jouw professionele bucketlist?
“Ik wil altijd dingen doen die groot zijn, en misschien wel iets met muziek. Zo’n film als A Star is Born of We Will Rock You… Ik ben geen geschoolde zanger of muzikant, maar muziek doet echt iets met mij. Ik kan mij daar enorm in inleven. Daarnaast droom ik ook nog altijd van een soort episch drama, zoals Braveheart. Waarom maken we in Vlaanderen niet eens een film over de Graaf van Wijnendale, de Rode Ridder, de Galliërs of pakweg Ambiorix? Dat transformeren alleen al is machtig. In september moest ik mijn kleren gaan passen voor mijn huidige project, in een atelier in Roemenië. Een chauffeur bracht mij in zo’n oude Mercedes door dat scary verkeer naar een naaitatelier, waar vijf stylisten rond mij begonnen mijn maten op te meten. Alles was daar op maat gemaakt, heel cool. Dat is echt fun. Want als je je mag verkleden, dan ontstaat meteen al je personage. (denkt na) Of een film zoals Heat, of Top Gun. Dat zou echt vet zijn. Maar goed, ik heb nog tijd. Ik geloof nog dat het allemaal kan.”
‘The Best Immigrant’ is vanaf nu te zien op Streamz.“Waarom zijn er vier of vijf zeventigplussers die de wereld domineren en waarbij je denkt: chill the fuck out, gasten. Waarom is dat nodig?”
