Charlotte Gheysens (26) en Aristide Plaitin (31) van Lucien in Kortrijk hebben ‘Mijn Restaurant’ op hun naam geschreven. Met 40.000 euro en een professioneel begeleidingstraject van Horeca Vlaanderen op zak willen ze hun horecadroom nu op een andere locatie verder laten groeien. “Maar eerst wat rust. Hoe moe we zijn op een schaal van tien? Twaalf.”
Honderdduizenden Vlamingen zagen dinsdagavond wie met de eindwinst van Mijn Restaurant aan de haal ging. Met Vonk in Antwerpen en Lucien in Kortrijk zorgden twee West-Vlaamse duo’s voor een titanenstrijd, maar uiteindelijk haalden Aristide en Charlotte van Lucien de buit binnen.
“Het is gewoon zot”, glundert het koppel. “Dit hadden we nooit durven denken toen we aan het begin van dit avontuur stonden. Maar kijk, drie maanden later heeft Vlaanderen Lucien omarmd. Je kan niet geloven hoeveel deugd dit doet.”
Lucien was elke druppel zweet en elke gelopen meer meer dan waard. We zijn zeer preus”
Het verloofde stel leerde elkaar kennen in het Kortrijkse Parkhotel en koesterde al even de ambitie om een eigen zaak uit de grond te stampen. “Mijn Restaurant beschouwden we aanvankelijk als een soort testcase. Zou ons concept wel aanslaan bij een breed publiek? Het resultaat heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen.”
Iedereen recensent
Klassieke Vlaams-Franse gerechten met een verfijnde toets, het bleek een ongezien schot in de roos. Iets wat zich in de populariteit van het restaurant vertaalde. Zeven weken lang draaide Lucien bomvolle services en gaandeweg groeide de wachtlijst tot boven de duizend gegadigden aan.
“Cijfers om van te duizelen”, beseffen Aristide en Charlotte. “Maar we hebben de afgelopen drie maanden verschrikkelijk hard gewerkt. We zijn op een gegeven moment gestopt met tellen hoeveel uur per week we klopten. Hoe moe we zijn? Op een schaal van tien toch een vlotte twaalf”, lachen ze. “Vooral het mentale aspect kon doorwegen. Fysiek wisten we al langer wat een horecabestaan inhoudt, maar plots had elke Vlaming ook een mening over Lucien klaar. Iedereen voelde zich recensent. Maar het was elke druppel zweet en elke gelopen meter meer dan waard.”
Topteam
Het feestje na de overwinning was minstens even zwaar, verklappen ze. “Dat hebben we hier in Lucien gehouden, samen met onze familie en beste vrienden. Best intiem, maar het was toch mooi 6.30 uur ‘s ochtends toen we de deur achter ons dichttrokken, samen met ons team.”
“Onze zeventien medewerkers hebben bergen verzet. Zij vormen het hart van dit mooie verhaal”
Die equipe omschrijven Aristide en Charlotte als dé kracht van Lucien. “Dankzij hén hebben we gewonnen. Wij zijn dan wel de gezichten, maar onze zeventien medewerkers hebben bergen verzet. Zij vormen het hart van dit verhaal. Gaandeweg zijn we meer dan zomaar een ploeg geworden, we zijn een familie. Hier hebben we banden voor het leven gesmeed, samen pieken, maar ook dalen beleefd. Dat doet iets met een mens.”
De hoogtepunten waren haast te veel om op te noemen. “Koken voor Viki Geunes en Peter Goossens vond ik echt de max”, zegt Aristide. “Als jonge chef-kok kan je er enkel van dromen om je helden aan tafel te krijgen.”
Charlotte knikt. “Ook het moment toen de jury moest beslissen of we de deuren mochten openen, zal ik nooit vergeten. Mogen jullie open? Neen, jullie zíjn al open, kregen we te horen. Ons hart stond toen toch een milliseconde stil. En de klik die ik met Peter Goossens had, was fantastisch. Het viel ons ook op met hoeveel respect dergelijke toppers ons behandelden. Buiten het oog van de camera’s hebben ze ons nog een pak advies gegeven. Daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn.”
Signature dish
Dat ze bij Lucien kunnen koken, is intussen meer dan duidelijk. En met hun konijn op drie wijzen hebben Aristide en Charlotte in recordtempo een signature dish ontwikkeld.
Gezocht: pand in Kortrijk
Nu duwen Aristide en Charlotte even de pauzeknop in. “Eerst helpen we onze sous-chef Andres Nachtergaele in zijn cateringbedrijf om de eindejaarsdrukte te overbruggen, daarna trekken we een weekje richting Londen om onze batterijen op te laden en de lokale culinaire wereld in te duiken.”
En dan willen ze Lucien 2.0 een kickstart geven. “We zijn op zoek naar een pand in groot-Kortrijk. Liefst buiten het centrum, met parkeergelegenheid voor de deur. Een deadline leggen we ons niet op, maar we hopen om ten laatste in het najaar van 2026 van start te kunnen gaan.”
“Aan de ziel veranderen we niks. Het kenin blijft op de kaart en moet mee de basis vormen om van Lucien een huis van vertrouwen te maken. Een plek waar generaties elkaar ontmoeten en je even de wereld om je heen kan vergeten. Mensen in de watten leggen, hen een ervaring bieden, dát willen we doen. Nu en in de toekomst.”
“Dat is echt ontploft”, stralen ze. “Hoeveel konijnen er over de toog zijn gegaan? Dat moet toch tegen ze zeshonderd aanleunen. Maar we zijn ook zelf nog altijd zot van oes kenin. Het heeft Lucien mee op de kaart gezet.”
Lucien zelf, dat is Lucien Libeer, de opa van Aristide. “We kregen heel veel te horen dat opa Lucien preus zou zijn. Dat was oprecht het mooiste compliment dat we konden krijgen. Hij was een rasechte West-Vlaamse ondernemer, zijn DNA hebben we in ons restaurant proberen te stoppen.”
“Hoeveel konijnen er over de toog zijn gegaan? Dat moet toch tegen de zeshonderd aanleunen. Ons ‘kenin’ is echt ontploft”
“We merkten ook dat ons verhaal bij heel veel mensen emoties opriep. Of het nu ging om gerechten die klanten terugvoerden naar hun jeugd of kindjes die ons kwamen zeggen dat ze ook Lucien heetten… Prachtig, toch?”
