Neem het van ons aan: ‘De Kemping’ kan wel eens de verrassing van dit (voor)jaar worden op televisie. Tijs Vanneste
“Niet elke sprinkhaan springt even ver in het leven, maar het blijven allemaal sprinkhanen.” Het is een quote van Tijs Vanneste waar wat lacherig wordt over gedaan in de eerste aflevering, maar ze is er wel boenk op. Op het moment dat hij het zegt, staat hij in de gietende regen in een grote wei waar een heuse camping wordt neergepoot in het hart van de Kempen. Samen met negen jongeren, die zich drie weken lang uit de naad werken om die camping uit de grond te stampen. Eén voor één zijn het unieke figuren met hun eigen kwaliteiten en talenten. Zelden gewaardeerd, vaak verguisd. Duidelijk niet in een vakje te stoppen. Net daarom klikt het zo goed met Tijs Vanneste, die wereldberoemd werd in Vlaanderen als Van Echelpoel met het catchy nummer Ziet Em Duun . In het dagelijkse leven is hij tatoeëerder, maar hij heeft ook een achtergrond als leerkracht in het buitengewoon onderwijs én creatief therapeut in gevangenissen, waar hij vertrouwd raakte met de verschoppelingen van onze maatschappij. “Eigenlijk had ik er nog bij moeten zeggen dat sommige sprinkhanen wel ver kunnen springen, maar dat ze er dan ook een verrekking aan overhouden”, grijnst Tijs.
Wat mij vooral opviel na het bekijken van de eerste aflevering is het gebrek aan stimulans bij veel van die jongeren met autisme of ADHD.
“Dat is inderdaad een beetje de rode draad. Niemand kiest in wat voor nest ze opgroeien. Naar mijn gevoel zijn er heel veel redenen om uit de boot te vallen. Ik wilde absoluut geen programma maken om compassie op te wekken. In het ideale scenario gaan gasten in dezelfde situatie zich herkennen en zien ze in dat het niet hopeloos is. En zullen volwassenen of werkgevers beseffen dat ze meer bezig moeten zijn met mensen in plaats van met cijfers. Die menselijkheid, dáár draait het om. Ik pleit ervoor om wat zachter te zijn voor elkaar.”
In welke zin werd jij gestimuleerd van thuis uit?
“Ik voel mij in zekere zin een kunstenaar. Ik wil kunstwerkjes maken. Of dat nu een tattoo, schilderij, muziek of een tv-programma is. En mijn ouders waren geen kunstenaars. Ze zaten allebei in de chemie. Maar ze hebben mij heel open, krachtig en met een kritische blik opgevoed. Ze lieten me mezelf zijn. Ik kom echt uit een heel goed nest. Mijn vader is van West-Vlaanderen, trouwens.”
Van waar precies?
“Geluwe! Ik heb veel familie in Geluwe, Wervik, Menen en omstreken. Mijn vader was nogal nauw met Paul Janssens van Janssens Pharmaceutica. Als chemicus kwam hij terecht in een labo in Limburg, waar mijn moeder ook werkte. We zijn uiteindelijk gestrand in het … euh, pittoreske Dessel. (lacht) Ik geniet er altijd van als ik in West-Vlaanderen ben. Het klinkt misschien wat overdreven, maar de Vannestes zijn een echte clan. Het is nogal een excentrieke familie. Als er een feestje is, dan is het ook wel écht een feestje. Op de één of andere manier verstaan wij, Kempenaren en West-Vlamingen, elkaar heel goed. Dat is precies dezelfde cultuur.”
‘De Kemping’ is voor jou een thuismatch. Met welke mindset stapte je in dit programma?
“Ik zag het vooral als een kans om die gasten een podium te geven. Om hen te zeggen: laat maar zien wat je kan. En wees er trots op. Het is dan wel een televisieprogramma, maar in de kern is het vooral een sociaal project. Ik wil samen met hen iets bereiken. Maar hoe precies, daar redeneer ik niet te hard over. Ik doe alles in mijn leven vanuit mijn buikgevoel. Ik ben op mijn best als ik mijn instinct mag volgen.”
Wat was het moeilijkste in het hele traject?
“Er was niet zozeer iets moeilijks aan, het was vooral heel intens. Los van alle voorbereidingen, hebben we twee maanden lang van half acht ‘s morgens tot elf uur ‘s avonds gefilmd. Ik heb ook alles meegedaan en na die opnames was ik echt wel kroket . Ik had mij voorgenomen om daarna een week van de wereld te verdwijnen, maar na twee dagen was ik alweer met die mannen bezig.”
Het is geen geheim dat mensen vandaag sneller uit de boot vallen. Hoe zie jij het met je ervaring evolueren?
“Puur op mijn gevoel, denk ik inderdaad dat het moeilijker en moeilijker wordt voor veel mensen. Maar sta mij toe om het toch positief in te zien. Ik ken ook genoeg mensen die er niet negatief over denken. Zolang die er zijn, komt dat wel goed. (op dreef) Kijk maar hoeveel mensen een burn-out hebben. Puur omdat we onszelf zo’n grote druk opleggen. We worden geconditioneerd om alles te hebben: én een gelukkig gezin én een succesvolle carrière én een schone auto én drie keer per jaar op vakantie. Dat zijn geen verworven rechten, hé. Je mag je gelukkig prijzen als je één van die dingen hebt.”
Altijd zo’n positivo geweest?
“Ik probeer altijd het positieve te zien. Pas op, ik negeer het negatieve niet, maar ik probeer er dan een goeie twist aan te geven. Echt, zet mij tegenover een negatieve mens, en ik maai die zijn benen van onder zijn lijf met positief nieuws. Ik pleit er al lang voor dat we na het journaal ook een halfuurtje goed nieuws mogen krijgen. Iedereen denkt vandaag dat de wereld in brand staat, maar dat is feitelijk niet waar. Het ging nog nooit zo goed met de wereld.”
Of de kritiek dat we niets meer mogen, terwijl we nooit eerder zoveel vrijheden hadden…
“Precies. En wat doen we dan? Ons verdoven met leeghoofdig entertainment. Dáár wilde ik iets tegen doen met dit programma. Iets positiefs brengen dat je achteraf een warm gevoel geeft. Tonen dat het geluk in kleine dingen zit. Je kan het licht alleen maar zien in het donker. Dat je weet dat het goed komt. Want da is. Alles komt goe, jom . ”
‘De Kemping’: vanaf 15 april elke donderdag om 20.40 uur op Eén.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
