In het nieuwe Play4-programma Leef! volgt James Cooke zes stervende Vlamingen. In de eerste aflevering op maandag 22 februari kunnen we zo de laatste momenten volgen van Poelkapellenaar Dimitri Decroos (39). Zes jaar vocht Dimitri tegen leukemie en de nasleep van de beenmergtransplantatie die hem moest genezen. Anderhalve maand voor zijn overlijden maakte James echter nog enkele van zijn dromen waar.
Dimitri Decroos was amper 39 jaar toen hij op 22 juli vorig jaar overleed. Hij woonde in de Houthulstseweg in Poelkapelle met echtgenote Stefanie Vandermeersch (38) en dochtertjes Yana (12) en Lieke (8). Alles ging voor de wind, tot hij plots onwel werd op zijn werk bij de firma Mol in Sleihage. “Hij was verward en kon hij zich niet meer concentreren”, vertelt Stefanie, die werkt als nachtverpleegkundige in wzc Sint-Jozef in Passendale. “Dat sleepte een drietal weken aan, tot hij op een bepaald moment heel hoge bloeddruk had en hoge koorts kreeg. We gingen naar de spoeddienst van het ziekenhuis, waar ze allerlei onderzoeken deden. Drie uur later kregen we het harde verdict: leukemie.”
De datum van de diagnose staat in Stefanies geheugen gegrift: 5 maart 2014. “Het was acute lymfatische leukemie, maar normaal komt dat alleen voor bij kinderen jonger dan 12 jaar”, vervolgt Stefanie. “Bij volwassenen maken ze dat niet veel mee en eigenlijk hadden ze niet echt een behandeling. Dan hebben we onze toestemming gegeven om mee te doen met een proefproject waarbij Dimitri een beenmergtransplantatie kreeg. Dat eerste jaar was heel zwaar. Dimitri was meer in het ziekenhuis dan thuis. Hij moest bovendien geregeld voor periodes van zes weken in quarantaine vooraleer de beenmergtransplantatie kon worden uitgevoerd.”
Die behandeling sloeg aanvankelijk goed aan. “Hij was zelfs helemaal genezen verklaard. Maar naar verloop van tijd kwamen er toch problemen. Zijn lichaam stootte het donorbeenmerg af. De eerste zes maanden na de transplantatie kunnen ze dat normaal nog behandelen met medicatie, maar bij Dimitri was het al langer. Hij kreeg steeds meer bijwerkingen te verduren. Hij kreeg cataract, geelzucht, twee nieuwe heupen, werd geopereerd aan zijn tanden… Telkens vocht hij zich erdoor.”
Het mocht niet baten. Dimitri werd steeds zieker. “Op het laatste was zijn buik helemaal hard. Het zorgde ook voor een vernauwing van de luchtpijp, waardoor hij ademhalingsproblemen kreeg. Voor de buitenwereld vielen vooral de opzwellingsverschijnselen op. Dat was een bijwerking van de medicatie. In het begin kreeg hij immense hoeveelheden medrol, een soort cortisone. Thuis konden ze dat wel minderen, maar er helemaal mee stoppen kon niet want dan manifesteerden de neveneffecten zich nog erger. In 2019 zeiden de dokters in Roeselare ook dat er niets meer aan te doen was. Toch wilden we het echt zeker weten, zodanig dat we meer gerustgesteld waren. Ze hebben ons dan nog één keer doorverwezen naar een specialist in Leuven. Daar kregen we de bevestiging dat het een zeer ernstige vorm van afstoting was van de donor die zich uitte ter hoogte van de huid. Op dat moment wisten we dat het terminaal was.”
Passie voor auto’s
De veer bij Dimitri brak helemaal toen hij niet meer met de auto mocht rijden. “Auto’s waren zijn grote passie en zijn vrijheid. Hij is altijd een enorm rallyliefhebber geweest en ging regelmatig met vrienden naar de rally kijken. Toen hij niet meer mocht rijden verloor hij een beetje de moed. Op dat moment heeft hij gekozen: als het zo blijft voortduren, dan wil ik liever euthanasie.”
Toch wilde Dimitri nog in schoonheid afscheid nemen. “Het was genieten van elk moment dat hij zich een beetje goed voelde. Soms konden we wel eens gaan wandelen met de rolstoel, maar veel meer was er ook niet mogelijk. Als hij zelf wandelde was hij meteen kortademig. Toch hield hij zich sterk. Ook al was hij ziek, hij ging altijd iemand anders op de eerste plaats zetten, en dan pas zichzelf. Als de kinderen iets wilden, bijvoorbeeld een gezelschapsspel spelen, dan ging hij toch uit zijn bed komen en meedoen, ook al moest hij daarna anderhalve dag slapen.”
Toen wisten Dimitri en Stefanie nog niet dat James Cooke en Play4 nog enkele onvergetelijke dagen voor hem in petto hadden. “Tijdens de TBR Rally in 2019 mocht Dimitri meedoen als copiloot van Frank Caby. Dat was voor hem een droom die uitkwam. Zo is hij blijkbaar ook op de radar gekomen van de mensen van Play4. Via zijn werk hebben ze ons gecontacteerd of we wilden meedoen aan een nieuw programma. Ik twijfelde wel in het begin omdat ik niet kon inschatten welke impact dat ging hebben. Als je dan ziet wat ze hem nog allemaal konden geven en hoe hij echt opfleurde, dan vond ik het wel heel mooi. Achteraf gezien vond ik het zeker de moeite.”
In ‘Leef!’ woont James een tijdje in bij zes mensen die de dood in de ogen kijken. Dat betekent niet dat het een trieste, zware bedoening wordt. Er wordt ook veel gelachen, en onvervulde wensen worden waargemaakt. De aflevering met Dimitri bijt de spits af. “Begin juni 2020 heeft James drie dagen bij ons ingewoond en meteen was er een goeie klik tussen hem en Dimitri. Hij was heel attent: als Dimitri het even wat lastiger had kon hij rusten. Gelukkig was hij wel nog goed en kon hij nog van alles meedoen.”
De opnames kwamen net op tijd, want anderhalve maand later ging het plots heel snel bergaf met de gezondheid van Dimitri. “Hij had het plan opgevat om de euthanasie te voltrekken in oktober, na de plechtige communie van Yana, maar in juli is hij op vijf dagen zodanig achteruitgegaan dat hij is gestorven. Ondanks corona heeft iedereen nog afscheid kunnen nemen, ook zijn ouders ( Henri en Sonja Decroos-Durant, red .), zussen ( Ilse en Mariska, red .) en broer ( Hein, red .). Ook de begrafenis kon nog onder redelijk normale omstandigheden plaatsvinden met 150 aanwezigen.”
Draad oppikken
Het is al heel lang dat Stefanie, vrienden en familieleden uitkijken naar de aflevering van Leef! met Dimitri. “Het is toch met gemengde gevoelens. Enerzijds ben je blij om het terug te zien, maar anderzijds weet ik ook dat er fragmenten tussen gaan zitten waar je emotioneel gaat van worden. Ongetwijfeld zal er opnieuw geweend worden. Het is jammer dat hij er niet meer is en dat hij dat allemaal heeft moeten meemaken, maar als je hem dan ziet glunderen bij al die leuke verrassingen: dat geeft het je zeker een warm gevoel”, zegt Stefanie.
Ondertussen probeert Stefanie samen met de kinderen de draad van het leven weer op te pikken. “Er is natuurlijk heel veel gemis, en een groot gevoel van leegte, ook voor de kinderen. Voor hen is het niet gemakkelijk omdat ze op internaat zitten. De weekends staan dan ook centraal.. Ze hebben zo veel moeten missen toen Dimitri ziek was. In de weekends konden we wel genieten van kleine dingen en het gezellig samen zijn thuis. Wat voor een ander heel normaal is, was voor ons een moment van genieten. Elke dag is een dag te veel dat we hem moeten missen, het zal tijd vragen, we houden ons samen sterk en zoeken steun bij elkaar. Dimitri zal altijd een plaats hebben in ons hart en hij wordt nooit vergeten”, aldus nog Stefanie.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
