Dieter Coppens in‘De Klas’:“De mooiste stem is de stem van de jeugd”

Vanaf dinsdag 9 maart serveert Eén een nieuw seizoen van ‘De Klas’, waarbij tieners les krijgen van een bekende Vlaming over een thema dat hen nauw aan het hart ligt. In de eerste aflevering zien we Dieter Coppens die polst naar de vriendschappen in deze moeilijke periode. “Jongeren worden veel afgepakt, maar straf genoeg zagen ze daar ook weinig over.”

Het mag niet verbazen dat Dieter Coppens als thema vriendschap koos. In het geweldige Down the road stond het ook al centraal. Dieter, die deels roots heeft in Oostende, gaf voor de gelegenheid les in een middelbare school in Eeklo, waar het al snel ging over hoe tieners omgaan met elkaar. “Ik wou wel eens weten wat er gebeurt als dat fysieke sociaal contact echt wegvalt. Als half je leven zich al afspeelt achter een scherm, wat doet dat dan met een mens? Het werd al snel duidelijk dat ze dat fysieke keihard nodig hebben en ook erg missen.”

Het is verrassend confronterend om die tieners bezig te horen. Als we iets van hen te zien of te horen krijgen, zijn het vaak beelden van drukbevolkte parkjes of van politici die claimen dat ze het aan het uithangen zijn.

“De jeugd komt inderdaad veel te weinig aan bod. Die moeten veel opgeven en zagen daar eigenlijk niet zo hard over. Ik reed na de opnames terug naar huis met een ongelooflijk goed gevoel. Hoe waardevol ze zijn, hoe schoon ze kunnen vertellen… Ze hechten veel waarde aan die vriendschappen, zijn verzot op hun grootouders… Nee, ik heb echt veel geleerd die dag.”

Had je vooraf vooroordelen?

“Niet zozeer. Maar je weet niet zo goed waarmee ze bezig zijn. Als je dan de filmpjes ziet die ze hebben gemaakt, dan is dat bij momenten echt vertederend.”

“Ik was bij momenten echt geëmotioneerd”

Hoe was je zelf als puber?

“Ik had drie broers waar ik alles tegen kon zeggen, thuis was altijd een veilige omgeving. Ik was toen wel al wat het avontuur aan het opzoeken. Op mijn zestiende sprong ik op mijn fietsje richting nabije dorpen, zat ik in jeugdhuizen, op chiro- en scoutsfuiven, een liefje hier, wat rocken met vrienden daar… Mijn oudste is zestien en die zei onlangs nog: gij kunt binnenkort terug op café en jouw vrienden zien. Maar van ons wordt er nu wel een stukje gestolen . En dat is waar. Je wordt maar één keer zestien, je viert maar één keer je honderd dagen, je beleeft maar één keer die eindejaarsreis… Dat zijn mijlpalen in je leven. Mijlpalen waar wij nog altijd over spreken met vrienden. Dat gaan zij niet hebben. Echt, ik vind dat zij de eerste versoepelingen mogen hebben.”

Je hebt drie pubers in huis. Valt dat mee in deze tijden?

“Ze doen dat heel goed. We zijn heel trots op hen. Natuurlijk is dat even aanpassen, dat thuisonderwijs. En omdat mijn vrouw en ik allebei thuis werken, moeten we ons af en toe wel eens opsplitsen als gezin. (grijnst) Het vakantiehuisje van mijn ouders in de Hoge Venen hebben we vorige zomer opgeknapt. Dat is onze plek om af en toe even te ontsnappen. Als ze thuis les hebben, gaat mijn vrouw wel eens naar ginder met hen. Dat doet hen deugd.”

Hoe ga je daarmee om als vader? Want zelf is het ook wat zoeken, laat staan om je kinderen daarin bij te staan.

“In het begin deed dat gas terugnemen eerlijk gezegd deugd. Vorig jaar moesten we net iets vroeger uit Lapland terugkeren met Down the road , omdat de grenzen dicht gingen en we het niet wilden riskeren om daar opeens lange tijd vast te zitten. Die opnames zijn heel druk, dus het was sowieso fijn thuiskomen. Maar ik merkte dat we door veel samen te zijn, elkaar nog beter leerden kennen. Dat vond ik heel waardevol. Ze veranderen ook zo snel.”

Hoe ga je zelf om met vriendschappen tegenwoordig?

“Moeilijk. Ik zit al veel achter mijn scherm overdag, dan heb ik niet echt de behoefte om ’s avonds nog eens uitgebreid te FaceTimen. Maar ik vertrouw er wel op dat het straks terugkomt.”

Even terug naar ‘De Klas’. Je geeft in het begin al aan dat je geen grote held bent om voor een publiek te spreken. Hoe verliep dat uiteindelijk?

“Ik had inderdaad veel stress om zo voor de klas te staan. Maar het was geen klassieke les. Ik heb heel veel geluisterd. Ik hing echt aan hun lippen. Ik was ook bij momenten echt geëmotioneerd omdat het zo schoon was. Hoe ze zich openstellen, tegenover mij en tegenover elkaar. Heel respectvol ook. Achteraf gezien was dat heel fijn om te doen.”

Het is een hoopvolle aflevering geworden. Al voel je aan alles dat het niet te lang meer mag duren.

“Echt, hé. Als je dan ziet hoe mensen boos worden op jongeren… Ja, man, wat wil je dan? Dan zijn ze het nog niet eens aan het uithangen. Viseer hen toch niet. Hetzelfde zag je bij de klimaatspijbelaars indertijd. De jeugd is de beste stem, de mooiste stem zelfs, die zich laat horen. Ze zeggen het luidop, dat we met hun toekomst aan het pokeren zijn. En dan krijgen ze al dat gezever: dat ze spijbelen, de trein vuil achter laten… Daar gaat het niet om. Het gaat om de kreet richting politici om op lange termijn te denken. En dat wordt dan de kop ingedrukt. Dat vind ik walgelijk. We moeten nu vooral de jongeren niet viseren en heel dankbaar zijn dat ze niet helemaal beginnen te freaken.”

Wat staat er nog op je planning de komende weken en maanden?

“We zijn bezig met De Wonderjaren , met Siska Schoeters. Daar zijn we al een tijdje mee bezig, maar het is heel vermoeiend om in coronatijden televisie te maken. We zijn nu de laatste hand aan dat programma aan het leggen en met ons grafisch bureau (Stratier, red.) hebben we net veel generieken gemaakt voor televisie.”

Mogen we ook een nieuw seizoen van ‘Down the road’ verwachten?

“Op dit moment valt er weinig te reizen of te plannen. Natuurlijk wil je graag een nieuw verhaal vertellen, want het is telkens ongelooflijk om te zien wat voor dynamiek er ontstaat. Maar misschien is het ook even niet slecht dat er nu wat meer tijd tussen zit. Het laatste wat we willen, is het concept uitmelken. Maar we denken er dus zeker over na.”