Allereerste mol Magda Ral woont in Oostende: “Ik zou vandaag geen mol meer willen zijn”

Actrice Magda Ral (65), bij het grote grote publiek bekend als de eerste mol uit het gelijknamige programma, woont al zeven jaar in Oostende. De omstandigheden brachten haar hier en zullen haar binnenkort weer ergens anders heen brengen. “Ze noemen mensen die hier komen wonen ‘aangespoelde’, maar ik vergelijk mezelf met een zeehond. Ik spoel aan, maar ga ook weer in zee.”

Of we voor dit gesprek ook effectief afspreken op de Mercator, wilde Magda vooraf weten. “Ah dan is het goed, want ik heb het schip nog niet bezocht”, laat ze weten. “Het moet toch niet over De Mol gaan?”, was de volgende vraag. Nee, dat moet niet. We zijn benieuwd om de vrouw achter de mol te leren kennen.

Woon je graag in Oostende?

“Ik heb heel hard van Oostende genoten. Er gebeurden de voorbije jaren enkele vrij heftige dingen in mijn leven. Het was de perfecte basis om te wonen op dat moment. Ik leerde warme en toffe mensen kennen. Er hangt een vriendelijkheid en rust in Oostende. Ik deed ook enkele heel toffe dingen die ik enkel hier kon doen. Ik ben dankbaar voor alle projecten die ik in De Grote Post kon doen. Ik kom daar thuis.”

Waarom verhuis je?

“Dat heeft veel te maken met wie ik zelf ben. Mijn ankerpunt is creatief bezig zijn, dat staat prioritair tegenover een woonplaats. Wat er nu komt, is nog niet duidelijk. We zien wel. Ik heb nog even tijd om beslissingen te nemen en laat dat wat op mij afkomen.”

Kom je nog terug?

“De zee, en Oostende, is een plek die ik een heel warm hart toedraag. Dat is een stuk van je leven en daar keer je graag naar terug, want wij hebben geen boeleh. Ik zal hier altijd met plezier terugkomen en de mensen terugzien met wie ik een tof contact had.”

Je bent al lang met theater bezig, wanneer begon dat?

“Ik ben autodidact. Ik kom uit het beroepsonderwijs. Ik leefde in een familiale context waar meisjes niet studeerden, maar toen ik 18 was, heb ik me losgerukt. Ik reisde veel, zocht mijn weg en kwam zo in het theater terecht.”

Wat doet het met je als je ouders je niet laten studeren?

“Ik was een stuk van mijn leven een rebel, maar ik kwam zo’n toffe mensen tegen ,die mij kansen gaven, ook artistiek. Zij vroegen niet naar mijn opleiding of van waar ik kom. Als je dat hebt, heb je genoeg. Dan valt er een deel van dat minderwaardigheidsgevoel weg. Als je toen uit het beroepsonderwijs kwam, werd je heel klein gehouden. Daar heb ik mee geworsteld. Tegenover mijn ouders heb ik zeker geen verwijt. Dat was hun achtergrond.”

Je bent heel actief als actrice, waar ben je nu mee bezig?

“Ik ga nu naar Stuttgart met een installatie van Hanneke Paauwe, Op een bedje van troost. Het gaat over rouwen en verlies en hoe we daar mee omgaan, maar op een poëtische, mooie en humoristische manier. In november komt het ook naar De Grote Post. Ik ben zelf ook een solovoorstelling aan het maken met filosofe Mia Vaerman en de Venezolaanse kunstenaar en drag queen Ariah Lester. Het heeft te maken met mijn leeftijd. Ik word 65 jaar in november. Ik voel me fysiek helemaal in orde en mentaal ben ik nog een speelvogel en een spring-in-‘t-veld. Maar of je dat nu wil of niet, er is toch iets dat gebeurt.”

65 jaar is geen pensioenleeftijd voor jou?

“Ik wil niet op pensioen. Die term alleen! Ik merk dat ook bij vrienden, die zeggen dat ze het moeilijk hebben met ouder worden en de manier waarop je dan in de maatschappij geplaatst wordt. Ik dacht, laat ons dat vieren met iets dat over vrijheid gaat en hoe we met die vrijheid omgaan.”

Hoe kijk je terug op je carrière?

“Ik heb op een of andere manier heel hard mijn buikgevoel gevolgd. De nood aan artistiek met mensen bezig zijn en dat kunnen delen. Dat is een cadeau. Er is totaal geen saaiheid in mijn bestaan gekropen en dat is zo tof. Overal waar ik kom, is er een herinnering dat ik daar niet enkel ben geweest, maar dat ik er ook iets beleefd heb. En het stopt niet. Het gaat verder, ik voel dat.”

Wat betekende De Mol in je carrière?

“Dat ik dat gedaan heb, heeft meer te maken met mijn zin voor uitdaging en ontdekken, dan een bewuste keuze. Dat is uitgegroeid tot iets groot. Ik heb dat blijkbaar heel goed gedaan. Ik besefte pas de impact van dat programma door de documentaire die nu gemaakt is. Ik ben daar nu ook blij om. Het is een spel, maar het heeft een grote verbindende factor, zeker in deze tijden. Dat ik daar aan bijgedragen heb, maakt me trots. Op het moment zelf had ik de draagwijdte niet door.”

“Er kroop totaal geen saaiheid in mijn bestaan”

Volg je dit seizoen?

“Ik ben naar Lanzarote geweest voor de opnames van de eerste aflevering, samen met Gilles Van Bouwel. Ik ken de kandidaten en daardoor kijk je wel anders. Toen Philippe uit het programma stapte, dacht ik: Jongens, oh nee. Er werd wel op een prachtige manier mee omgegaan.”

Jij weet hoe groot de druk is?

“Het is een behoorlijk zwaar proces. Je moet mentaal met twee voeten op de grond staan om de druk en de emoties op een goede manier in balans te houden. Het is ook eenzaam. Je kan niet zomaar eens gaan praten als het even niet gaat. In deze tijden zou ik het niet meer willen doen.”

Waarom dan?

“De kandidaten weten veel beter waar ze aan beginnen, waardoor het spel veel heviger gespeeld wordt. De druk is ook veel groter geworden. Bij mij was dat al zo, maar nu zou ik het budget niet willen kennen en weten dat je daar een rol in speelt.”

Wie is volgens jou de mol?

“Dat ga ik niet zeggen, ik ben en blijf de mol. (lacht)

Word je er nu vaak op aangesproken?

“Ik blijf verbaasd dat mensen mij blijven herkennen. Nu natuurlijk iets meer doordat ik in beeld ben gekomen. Die eerste reeks bracht veel teweeg en dat is blijven hangen. Het is wel niet zo dat mensen me echt aanspreken, je voelt gewoon dat ze je herkennen. Onlangs was er nog iemand die zei: goe gemold. Dan verschiet ik wel. Nu is het aan de nieuwe mollen, ik geef het met plezier door.”