“Ze noemen me Julien ‘van de gazette’. Een eretitel”: onze correspondent Julien Cluyse mag tachtig kaarsjes uitblazen

Met tachtig lentes en liefst vijftig jaar als persmedewerker behoort Julien Cluyse tot de oudste en meest loyale correspondenten van deze krant. En aan stoppen denkt hij nog lang niet. “Zolang ik gezond ben, doe ik verder”, glimlacht hij. “Onder de mensen komen houdt me jong en mijn geest scherp.”

Op 21 januari werd er ten huize Julien Cluyse stevig feest gevierd. Exact tachtig jaar geleden kwam de bekende Ingelmunsternaar op de Paanders in Meulebeke ter wereld en sindsdien heeft hij een parcours afgelegd waar de meesten onder ons minstens twee levens voor nodig hebben.

Na zijn opleiding tot regent aan de Torhoutse Normaalschool trok hij in augustus 1967 naar Congo, waar hij eerst aan ontwikkelingshulp deed en daarna voor een Duitse firma als vertaler-tolk optrad.

Samen met zijn echtgenote Monique Vandenbroucke (78) beleefde hij er naar eigen zeggen de mooiste jaren van zijn leven, maar in 1980 keerde hij terug naar België. “Onze kinderen Hans en Sieglinde wilden we immers hier naar school laten gaan”, legt hij uit. Die zorgden op hun beurt voor vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen.

“Wat ik heb geleerd? Elk huisje heeft zijn kruisje. Dat heeft me leren relativeren”

Julien ging als leerkracht aan de slag in de voormalige middelbare school Broeders Maristen in Pittem. Toen die de deuren sloot, trok hij naar het Sint-Jozefscollege en het VTI in Tielt.

Volksmens

“Wat tachtig worden met me doet?”, herhaalt Julien onze vraag. “Je staat wel eens stil bij wat geweest is, maar ik kijk toch vooral vooruit. Ik voel wel dat ik wat aan fysieke kracht moet inboeten. Mijn moestuin – samen met de duivensport mijn grote uitlaatklep – moet ik door mijn kleinkinderen laten omspitten.”

“Vorig jaar had ik ook wat hartproblemen, maar die zijn gelukkig van de baan. Alles samen gaat het eigenlijk zeer goed. Mijn geheugen is nog in topconditie, ik ben mobiel en samen met Monique kan ik hier mijn plan trekken. We wonen nog altijd in ons stekje langs de Gentstraat in Ingelmunster. Daar voelen we ons het best: op den buiten.”

De voorbije decennia wierp Julien zich ook op als een bevlogen persmedewerker. “Een engagement dat ik exact vijftig jaar geleden opnam”, legt hij uit. “We woonden toen nog langs de Kortrijkstraat in Ingelmunster en ik kwam via-via met Nieuwsblad-correspondent Willy Moens in contact.”

“Hij maakte me warm voor de job en niet veel later ging ik bij de intussen ter ziele gegane krant Het Volk van start.” Later volgde een overstap naar Het Wekelijks Nieuws om uiteindelijk bij Krant van West-Vlaanderen terecht te komen.

“Iedereen kent me nu als Julien van de gazette”, glundert hij. “Een eretitel. De krant, dat is mijn lang leven. Ik ben een volksmens pur sang. Onder de mensen komen houdt me jong en mijn geest scherp. Mijn leeftijdsgenoten lossen sudoku’s op of kijken naar Blokken, ik maak artikels.”

Oostrozebekenaar

Vandaag volgt hij voor KW Oostrozebeke op de voet en verzorgt hij de sportverslaggeving van zijn thuisgemeente Ingelmunster. “Mijn mooiste periode? Toen KSV Ingelmunster de pannen van het dak voetbalde. De bekerstunt op Anderlecht, de bijna-promotie naar Eerste Klasse… Het waren gouden tijden.”

“Nu ben ik al meer dan 25 jaar het vaste aanspreekpunt voor Oostrozebeke. Ik woon dan wel in Ingelmunster, ik voel me evenveel Rozebekenaar, moet ik toegeven. Elke keer ik er kom, word ik aangesproken. Iedereen kent me er. Luc Derudder, de burgemeester, stond hier onlangs met een lekker flesje om me te feliciteren met mijn verjaardag. Mooi, toch?”

“Ik woon dan wel in Ingelmunster, ik voel me evenveel ‘Rozebekenaar’. Elke keer ik in Oostrozebeke komt, word ik aangesproken. Iedereen kent me er”

Als correspondent heeft Julien een pak vrienden gemaakt. “Je leert elkaar via het werk kennen, maar met sommige mensen was er meteen een klik. Huisarts Marc Verschoore was zo iemand. Toen ik in maart vorig jaar over zijn plotse overlijden moest schrijven, had ik een krop in de keel. Wat ik ook geleerd heb: ieder huisje heeft zijn kruisje. Ik heb veel mooie momenten mogen meemaken, maar zag ook veel leed. Het leven spaart niemand. Dat heeft me ook op persoonlijk vlak leren relativeren.”

Keerzijde

Tijdens zijn halve eeuw als persmedewerker zag Julien het speelveld ook stevig veranderen. “Vandaag is alles digitaal en moet het alleen maar sneller. Vroeger hadden we nog de tijd om zaken dieper uit te werken en konden we makkelijker een primeur houden. Sociale media heeft het wereldje compleet door elkaar geschud. Maar je hoort me niet klagen. Zonder deze stiel was mijn leven nooit zo rijk gevuld geweest.”

Nu Julien de kaap van tachtig heeft gerond, zou een mens kunnen denken dat hij het graag wat rustiger wil. “Niets van”, schatert hij. “Zolang ik gezond ben, ga ik verder. Maar ik wil mezelf ook niet overleven. Als ik aanvoel dat het niet meer zo vlot gaat, zal ik er geen problemen mee hebben om de pen neer te leggen. Hopelijk moet ik die beslissing pas binnen een hele poos maken.”

“Je kan niet geloven hoeveel familie- en andere feestjes ik heb moeten missen. Soms met pijn in het hart, maar ik heb dit engagement altijd heel serieus genomen. Reporter ben je niet alleen wanneer het je past”

“Al heeft dit bestaan ook een keerzijde. Je kan niet geloven hoeveel familie- en andere feestjes ik heb moeten missen. Soms met pijn in het hart, maar ik heb dit engagement altijd heel serieus genomen. Reporter ben je niet alleen wanneer het je past.” Grote verjaardagswensen hoeft Julien dan ook niet. “Dat alles mag blijven zoals het nu loopt. Daar zal ik al heel content mee zijn. Of toch: misschien enkele mooie primeurs en nog eens een serieuze prijs vliegen met mijn duiven!”