Na veertig jaar dienst neemt Philippe Corneillie (64) afscheid als medewerker van deze krant. De Langemarkenaar was eerst enkele jaren aan de slag voor Het Volk vooraleer de overstap te maken naar Het Wekelijks Nieuws. Een medisch probleem zorgt nu voor een onverwacht einde.
Het was augustus 1982 toen Philippe Corneillie zijn eerste artikels schreef voor Het Volk. “Mijn eerste reportage ging over het vijftigjarig bestaan van KAV Sint-Paulus. Dit jaar viert die vereniging zijn negentigste verjaardag”, lacht Philippe. Na enkele jaren maakte hij de overstap naar Het Wekelijks Nieuws. “Op uitdrukkelijke vraag van toenmalig redacteur Herman Degryse. Mijn interesses gingen uit naar de politieke verslaggeving en het sociaal-economische.”
Niet altijd zwart-wit
Het is met een tevreden gevoel dat Philippe terugblikt op zijn veertigjarige carrière als journalist, iets wat hij al die tijd combineerde met een job als toren- en indamperman bij Milcobel. “Ik heb de journalistiek altijd als een enorme verrijking ervaren. Als reporter kom je met een hele verscheidenheid aan mensen in contact uit alle mogelijke lagen van de maatschappij. Dat heeft me een bredere kijk op de samenleving gegeven. Het leven is niet altijd zwart-wit.”
“Ik had nooit leren typen, mijn vingers hebben dus regelmatig afgezien”
Philippe zag de journalistiek de voorbije jaren ook enorm evolueren. “Ik had helemaal geen journalistieke achtergrond toen ik ermee begon. Teksten schrijven, gevarieerd woordgebruik… Ik heb het altijd moeten leren. Mijn echtgenote Adel Derdaele (64) zette de eerste jaren regelmatig de puntjes op de i en checkte mijn teksten op dt-fouten. In die beginjaren werd alles nog getypt op een mechanische typemachine. Ik had nooit leren typen, waardoor mijn vingers dus regelmatig afgezien hebben.” (lacht)
Digitaal tijdperk
“Ik leerde ook mijn eigen foto’s ontwikkelen. Die techniek heb ik geleerd van Robert Barthier, die toen nog werkte voor De Weekbode en later mijn collega werd toen beide kranten samensmolten. Na de afwerking moesten de teksten en foto’s dan nog naar de redactie gebracht worden. Het digitaal tijdperk en de opkomst van de gsm heeft het werk veel eenvoudiger, maar ook drukker gemaakt.”
De Langemarkenaar lag samen met enkele andere lokale medewerkers destijds ook mee aan de basis van een eigen perskring in Langemark-Poelkapelle. “In 1986 zijn we gestart met het Gouden Hart, een verkiezing waarbij een verdienstelijke inwoner die nooit de krant haalde in de bloemetjes werd gezet. Ik heb altijd een zeer fijne samenwerking gehad met collega’s van andere kranten, maar primeurs gaven we elkaar natuurlijk nooit cadeau. Het was ook de tijd dat de snelheid van publicatie nog niet zo dwingend was en er nog tijd was om na te praten en iets te drinken.”
Jarenlang was Philipe Corneillie ook de man die voor de verslaggeving van de gemeenteraad in zijn gemeente zorgde. “Het belang van een gemeenteraad kan niet onderschat worden. Het is een bestuursniveau dat heel dicht bij de bevolking staat en waarbij verkozenen heel direct aanspreekbaar kunnen zijn. Ik heb objectiviteit altijd hoog in het vaandel gedragen, maar dat is hoe dan ook een moeilijke evenwichtsoefening, zeker als het om politiek gaat. Door de sociale media is iedereen vandaag reporter van zijn eigen leven, nieuws of standpunten. Als onafhankelijke pers is het onze taak om ons te houden aan verifieerbare feiten.”
Leven zonder agenda
Het afscheid van de journalistiek komt voor Philippe vroeger dan verwacht. “In juni volgend jaar ga ik met pensioen en het was eigenlijk de bedoeling om dan nog meer te doen voor de krant. Maar door een medisch probleem, dat gelukkig goed is afgelopen, ben ik een aantal zaken op een rijtje beginnen zetten. Daarom heb ik besloten de druk van zo’n opdracht niet meer verder op te nemen. Maar ik ben Het Wekelijks Nieuws en alle eind- en hoofdredacteurs enorm dankbaar voor de vele kansen die ik gekregen heb. Het heeft ook regelmatig wel voor wat druk op mijn familiaal leven gezorgd. De vier kinderen vroegen wel eens waarom papa wéér weg moest, maar toch ik heb er geen spijt van. Zonder mijn periode als persmedewerker zou ik niet de persoon geworden zijn die ik nu ben. Maar nu is het tijd om te genieten van de kinderen en de kleinkinderen en om te leven zonder agenda.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
