“Als reporter was je hier zowat wereldberoemd”: De Weekbodemedewerker Guido Allewaert (80) stopt na 54 (!) jaar

Guido Allewaert hakte met wat pijn in het hart de knoop door en stopt als medewerker voor De Weekbode. 54 jaar lang was hij in de weer voor deze krant, vooral het verenigingsleven waarin hij zelf ook erg actief was, lag hem na aan het hart. Hij was ook postbode, halftijds hovenier, voetbaljeugdtrainer en motorcrossliefhebber. En stopte wekelijks ook uren in De weekbode. En nu is hij nog altijd een petanquefanaat. “Nu vraag ik me soms af hoe we dat allemaal voor elkaar gekregen hebben.”

Guido Allewaert is vergroeid met Kachtem. “Mijn ouderlijk huis was in ’t Wit Paard in Kachtem, ik trouwde met mijn overbuurmeisje. Marleens ouders hadden er een schoenwinkel.”

Van opleiding ben je eigenlijk schoenmaker, al zullen de meesten je nog kennen als postbode!

“Bij mijn plechtige communie was ik al zeker van werk, ik mocht mee met mijn nonkel naar de Winstor waar men schoenen vervaardigde. Ik heb dat enkele jaren gedaan en heb toen examen afgelegd bij De Post. Ik kwam er als 88ste uit op 3.000 deelnemers en ik mocht aan de slag in Oostrozebeke. Na een jaartje ging het naar Ingelmunster, waar ik zeven jaar zou blijven. De rest van mijn carrière bij De Post, die toch 38 dienstjaren telt, spendeerde ik in Izegem. En de laatst 25 jaar was dat in Kachtem.”

“Wellicht heb ik miljoenen namen getikt in de uitslagenrubrieken van de krant”

Hoe kwam je bij De Weekbode terecht?

“Ze zochten iemand om het nieuws van Kachtem en Emelgem te verslaan. Ik ben gestart in het jaar dat onze zoon Krist geboren is. Bij ons hier thuis in de tuin stond ook een brievenbus van De Weekbode. Daarin kwamen onder meer de pronostiekbiljetten terecht, maar ook de nieuwtjes die de krant moesten halen. Mensen wisten dat en stopten bijvoorbeeld de uitslagen hier in de bus, ik verwerkte die dan voor de krant. Maar ik ging ook zelf op zoek naar nieuws. Als postbode kwam ik letterlijk bij veel mensen thuis, je ving onderweg veel op. Ik maakte veel reportages, maar we gingen bijvoorbeeld ook in de lokalen langs om pakweg biljartuitslagen te noteren. En op de duur kende iedereen jou. Als reporter voor De Weekbode was je als het ware wereldberoemd in eigen stad. Je werd overal aangeklampt door mensen die iets in de krant wilden krijgen.”

We kennen je ook als de man die heel wat jeugdspelers tegen een bal leerde trappen bij VK Kachtem!

“28 jaar lang ben ik jeugdtrainer geweest. Ik had altijd de startende voetballers onder mijn hoede, er zijn er dus zo heel wat gepasseerd. Ik zat ook in het bestuur en we deden alles onbezoldigd. Niet enkel training geven, maar ook het gras inzaaien, doelnetten herstellen… Marleen hielp in de kantine… Je kan je dat nu haast niet meer voorstellen. We spendeerden er vaak heel het weekend. Toen ik stopte met het voetbal, ben ik quasi naadloos in de motorcrosswereld beland. Ook dat heb ik zowat 27 jaar volgehouden. Ik heb vaak gezegd dat we de waarde van een huis gespendeerd hebben aan het rondrijden voor het voetbal en de motorcross. Dat laatste was over heel Vlaanderen en zelfs erbuiten. Ik maakte er ook de verslagen van VJMO en MCLB, voor het motorcrossblad, maar uiteraard ook voor De Weekbode. Al die namen tikken, ook voor vinken-, duiven-, petanque-uitslagen… Ik heb er allicht miljoenen getikt. Eerst op de typmachine, later op de pc. Op een gegeven moment was ik ook zelf lid van zeven besturen, ook de wielerwereld heeft me altijd na aan het hart gelegen. Maar vooral alles wat Kachtems was. Toen corona uitbrak, ben ik gestopt met de motorcross. Gaan kijken doe ik ook niet meer, het is eigenlijk wat te veel tsjolen en dat verdraagt mijn lichaam niet meer.”

Je was meer dan een halve eeuw medewerker voor deze krant. Wat vond je er aangenaam aan?

“Ik heb me altijd gejeund, je was overal welkom. Ik ben er eigenlijk in gerold om er niet meer uit te geraken. Het viel me ook niet makkelijk om afscheid te nemen. Maar het werk was de jongste jaren verminderd en ik vierde in mei vorig jaar ook mijn 80ste verjaardag. Ik herinner me nog de vergaderingen met de medewerkers in café The Corner bij Pierre Robbe. Mooie tijden, maar heel wat van mijn collega’s zijn ook al overleden.”

Maar het is nog geen definitief afscheid…

“Nee, ik heb altijd het beheer van abonnementen gedaan. Ik schreef veel op de Izegemse pagina’s van De Weekbode, maar ik droeg ze ook zelf rond. En ik had ook wat abonnementen in beheer, ieder jaar ging ik die opnieuw vernieuwen. Op het hoogtepunt waren dat er 120. Nu doe ik dat nog verder met de klanten die ik al die jaren al gehad heb. Dat stopt dus niet.”

Hoe kijk je er op terug?

“Ik vraag me soms af hoe we dat allemaal voor elkaar hebben gekregen. Als postbode moest ik vroeg uit de veren, meestal rond 4 uur. Soms had ik nog een vergadering de avond ervoor, waardoor ik nauwelijks sliep. En als onze dienst er ’s middags opzat, werkte ik ook nog als tuinier in bijberoep. Ik heb heel wat tuinen aangelegd of onderhouden. Doe daar nog eens het voetbal en de motorcross en uiteraard De Weekbode bij… Gelukkig heeft Marleen me in alles gesteund, ze was ook haast altijd mee in alles wat ik deed.”

En dat is nu nog petanque?

“Ik speel nu ook al ruim 20 jaar. Bij diverse clubs in Izegem. Ik was ook vele jaren de man die zich het petanque aan het Kachtemse rustoord aantrok, maar daar zijn we nu mee gestopt. Ik was er zelf 12 keer kampioen, zelfs een keertje samen met Marleen die dameskampioene werd. Verder speel ik ook nog op De Rotse en De Mol. Ooit behoorde ik tot de vijf beste spelers van Izegem. Het pointeren lukt me nog altijd goed, het schieten gaat wat moeilijker, maar het gaat ook zonder. Je vindt me dus nog drie tot vier keer per week op een petanqueveld en dat wil ik nog een tijdje blijven doen.”