Patrick Casier en Hilde Duprez kregen eind 2020 beiden covid. In die mate dat sinds december vorig jaar de deuren van ‘t Stockske voorlopig niet meer opengingen. Zal de doe-het-zelfzaak in de Toekomststraat ooit nog opengaan? “Wij hopen van wel”, klinkt het bij beiden die hun verhaal doen van een jaar lang covidellende.
Ondanks twee negatieve PCR-testen bleek Hilde Duprez (59) in november 2020 toch besmet te zijn met het coronavirus. Zelf had ze er weinig last van, maar het virus had zich echter ondertussen ook genesteld bij echtgenoot Patrick Casier (63), het begin van een jaar ellende waar maar geen einde aan lijkt te komen.
“Corona heeft er bij ons goed ingehakt”, vertelt Hilde. “Zowel emotioneel, fysiek, relationeel als financieel. Onze zoon Joris (29) is al meer dan een jaar zijn reuk en smaak kwijt door covid! Bij Patrick sloeg het virus hard toe. Hij had meer dan 40 graden koorts. De saturatiemeter toonde aan dat er maar 85 procent zuurstof meer in zijn bloed zat, waar je toch waarden van meer dan 95 procent verwacht. Op 3 december vorig jaar brachten we hem naar de Spoeddienst van AZ Groeninge, daar bleken zijn longen te zijn aangetast. Na een tweetal dagen kregen ze de zuurstofopname niet op peil. Dus moest hij naar intensieve zorgen en kreeg er zuurstof onder druk toegediend, bij bewustzijn weliswaar.”
Begrijpend lezen
Patrick bleef tien dagen op de intensieve afdeling, waar hij de nodige zorgen kreeg. Hij bleef bij bewustzijn, maar herinnert zich niet veel van zijn verblijf daar. Twee dagen later was hij opnieuw thuis, want de vraag naar kamers op de covidafdeling werd alsmaar urgenter.
Ik kon niet uitmaken of er nu een factuur, een creditnota of een brief voor mij lag
“Ik merkte al snel dat er iets niet in orde was”, zegt Patrick. “Dagelijks vulde ik vroeger een kruiswoordraadsel in, maar zelfs de makkelijkste vragen kon ik opeens niet meer beantwoorden. Ik kon ook niet meer uitmaken of er nu een factuur, een creditnota of een brief voor mij lag. Begrijpend lezen lukt me moeilijk of niet. De naweeën van covid kunnen vele vormen aannemen: hartkloppingen, kortademigheid, extreme vermoeidheid en dus ook cognitieve klachten. We hadden het voornemen om de winkel weer te openen in februari, maar dat lukte echt niet. Als ik twee dagen mobiel was, zat ik daarna drie dagen gekluisterd aan mijn zetel.”
Niet terugbetaald
Patrick zocht hulp en dacht die gevonden te hebben bij de ‘Postcovid fysieke en cognitieve revalidatie’, een sprekende verbetering zat er echter niet in. Hulp in een specifiek revalidatiecentrum door een ergotherapeut kan hij niet krijgen omdat er geen ‘mechanisch aantoonbaar’ hersenletsel is. “Sinds mei heb ik dus geen revalidatie meer”, gaat Patrick voort.
“De behandeling van geheugen- en concentratieproblemen die zich kunnen voordoen na covid komen niet in aanmerking voor terugbetaling. Ik kan dus niet begeleid worden door een ergotherapeut, mijn genezingsproces is gebaseerd op trial en error. Ik leer wat werkt voor mij en wat niet, met vallen en opstaan. Het gaat iets beter nu, ik kan ondertussen al vijf, zes en soms al eens zeven dagen mobiel zijn waarna ik twee tot drie dagen moet rusten. Te veel drukte en zeker meerdere zaken ineens, zoals ik het vroeger kon, kan ik nog niet aan. Bij vermoeidheid worden de symptomen erger. Het zal vooral tijd kosten.” Het is blijkbaar allemaal te nieuw en onbekend om een passende revalidatie of medicatie te geven.
Bezorgd
De verkoop van het vele materiaal dat nog altijd in de winkel staat is nog niet aan de orde. “We blijven wel hopen dat het weer goed komt”, besluit Patrick. “Wanneer? Dat is de vraag die ik telkens krijg. De mensen zijn bezorgd en spreken me daar ook over aan, dat doet wel veel deugd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
