Het gezin Jonckheere vereeuwigt hun topkoeien op de familiehoeve in een uithoek van het Heuvellandse Wijtschate, vlakbij de grens met Wallonië. “Onze kinderen wilden onlangs een nieuwe fotoshoot, we zijn trots dat ze onze passie delen.”
12 december 2002, Bart Jonckheere poseert trots met vrouw Regine en zoontje Yentl bij Gravin, de eerste koe die 100.000 kilogram melk produceerde op hun hoeve. Sindsdien bracht het gezin nog twee kinderen én vier topkoeien voort. “We deden net een tweede fotoshoot met Grifko, Isaura en Helium. Deze drie koeien haalden onlangs 100.000 kilogram melk en staan nog allemaal in onze stal”, vertelt Bart (52), die in 1994 de hoeve overnam van zijn ouders. “In de laatste straat van Vlaanderen: een uithoek van het Heuvellandse Wijtschate vlakbij de grens met Wallonië.”
De familie bouwde de boerderij uit tot een gemengd bedrijf. “Akkerbouw en melkvee. We hebben 65 melkkoeien, wat tegenwoordig relatief weinig is in de veeteeltsector. Net daarom zijn we zo trots dat we op onze bescheiden hoeve al vijf topkoeien voortbrachten. Een hele prestatie, al zeggen we het zelf. Toen ik begon, droomde ik ervan om ooit één koe te hebben die 100.000 kilogram melk kon geven.”
Tinnen tallore
Voor Gravin kreeg de familie destijds een trofee. “Een tinnen tallore”, toont Bart. “We kregen het bord van de VRV, de voormalige Vlaamse Runveeteelt Vereniging.” VRV is intussen gefusioneerd met de Nederlandse evenknie tot CRV. “Van deze vzw kregen we telkens een ingekaderd certificaat voor elke koe die de kaap van 100.000 kilogram haalde.”
“Toen ik begon, droomde ik ervan om ooit één koe te hebben die 100.000 kilogram melk kon geven”
Door middel van dataverzameling, onderzoek en fokwaardeschatting en met de steun van Vlaamse subsidies streeft CRV naar veeverbetering bij haar leden. “Als lid ondergaan onze koeien controles en wordt de productie bijgehouden”, zegt Regine (50). “De lange productieve levensduur van onze koeien komt niet alleen voort uit selectie voor goede genen. Zorg is minstens even belangrijk. Wij kiezen bewust voor duurzame koeien.”
Wielrenner
“Grifko is dertien jaar, dat is al een redelijke leeftijd”, vindt zoon Iben (21) die studeert voor bio-ingenieur. “Elke koe krijgt een naam, volgens de jaarlijkse letter van het alfabet. Daar zit niet altijd een symboliek of betekenis achter. Grifko is genoemd naar Grivko, een voormalige wielrenner uit Oekraïne. Ik was niet bepaald fan, maar de naam paste wel. Het zal pijn doen wanneer onze huidige drie topkoeien moeten vertrekken. Hopelijk blijven ze nog een eindje.”
“We leggen onze dieren in de watten”, stelt Bart. “Veel energie gaat naar hun ‘beenwerk’ en klauwverzorging. Als ze goed op de been blijven, kunnen ze goed blijven eten en kwaliteitsvolle melk leveren. Vergeet niet: de koe moet ook vruchtbaar blijven. Een melkkoe kan pas melk geven als ze gekalfd is. Een zwangerschap duurt gemiddeld negen maanden en wij streven naar één kalf per koe per jaar, al is dat amper mogelijk in de praktijk. We werken zeven dagen op zeven, van ’s morgens tot ’s avonds. Verlof? Eens een weekendje als het past. Gelukkig kunnen we dan rekenen op onze kinderen voor de zorg van onze dieren.”
Vereeuwigen
“Het is trouwens de jeugd die er op gebrand was om onze laatste drie uitzonderlijke dieren te vereeuwigen”, benadrukt Regine. “We zijn trots dat ze onze passie delen. De derde generatie? Ze kunnen het alleszins. Maar laat ze eerst studeren. Tijd brengt raad.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
