Eveline (56) runt papierhandel Boudry van overgrootvader Gustave: al even tijdloos als pen en papier

Ze worden steeds zeldzamer: de zaken waar de uitbater elk product door en door kent, waar service belangrijker is dan kortingen en waar het erfgoed niet alleen schuilt in de gevel en het interieur, maar ook in de mensen zelf. Omdat hun winkel uitbaten een erezaak is geworden. In Ieper ontmoeten we in printcopycenter en papierhandel Boudry de voormalige tuin- en interieurarchitecte Eveline Boudry (56), immer op zoek naar harmonie en schoonheid.

“Ik hoor weleens: als je het niet vindt, ga dan eens kijken bij Boudrietjes”, glimlacht Eveline fijntjes. Ze heeft het niet zo graag over zichzelf, stelt ze meteen. Het liefst gaat ze achteloos op in het decor van haar winkel vlakbij de Grote Markt, in de schaduw van de Menenpoort. Het ruikt er naar potloden, de kasten en vloer ademen de vorige eeuw en je weet niet naar wat eerst gekeken als je binnenkomt. De zaak heeft een zweem van nostalgie, maar de tijd is het enige wat hier heeft stilgestaan. Het is een komen en gaan van mensen. Boven de deur vallen de initialen TB op, wat staat voor Temperman Boudry. Al valt jouw oog misschien eerder op de indrukwekkende vulpen aan de gevel en de goedgevulde etalages.

Boekbinder

Het was Gustave Temperman, de overgrootvader van Eveline, die hier ooit de zaak begon. De boekbinder zag echter zijn levensdroom letterlijk en figuurlijk uiteenspatten tijdens WO I. Vier jaar lang verbleef hij met zijn vrouw en hun zes dochters in Noord-Frankrijk. Hoe zorgeloos de kleurrijke houten huisjes en het keienstrand in Le Tréport ook oogden, toch keerde hij terug en begon hij helemaal opnieuw op dezelfde locatie. We schrijven 1922 en Gustave begon met hernieuwde moed de drukkerij, boekbinderij en papierhandel. Lang kon hij er echter niet van genieten, want negen jaar later stierf hij waarna dochter Clara overnam.

Zij trouwde met Paul Boudry, wiens zoon Charles dan weer het roer overnam in 1967. Ondertussen sprak men steeds vaker van Boudrietjes in plaats van Temperman. Charles bouwde met zijn vrouw Monique Gythiel de zaak verder uit en samen beleefden ze de hoogdagen van het schoolgerief en bureelbenodigdheden. Als een nieuw schooljaar begon, stonden ze tot buiten aan te schuiven. Van supermarkten was er amper sprake en van online shoppen al helemaal niet.

Vulpennen

Veertig jaar geleden werd het pand ernaast ingenomen, dat vandaag ingepalmd is door enkele grote printers en kopiemachines. Vader Charles, 91 jaar intussen, draait nog vaak mee in de winkel na zijn dagelijks wandelingetje op de Vestingen, maar het is dochter Eveline die alles in goeie banen leidt.

Niet dat het in de sterren stond geschreven, integendeel. Ze volgde opleidingen tot tuin- en landschapsarchitect en interieurarchitect en oefende het beroep ook een aantal jaren uit. Ontwerpen en vooral de concepten visualiseren deed ze graag, maar het onderhandelen en andere bezigheden, eigen aan het beroep, lagen minder in haar aard. Of ze haar creatieve opleiding mist? Ze haalt haar schouders op.

(lees verder onder de foto)

“Ik verkoop heel graag vulpennen. Een babbel met een klant die deze liefde deelt, geeft me nog telkens een zalig gevoel. Zo herinner ik me nog een boeiend vulpennengesprek met singersongwriter Luka Bloom. Die kocht een aantal jaren geleden een mooie vulpen en een paar gekleurde inktpotten. Dat zijn zaken waar ik oprecht blij van word. Het testblaadje met zijn probeersels moet ik nog ergens liggen hebben. Ook in het printwerk kan ik mijn creatief ei kwijt. Het ontwerpen van uitnodigingen tot het printen van grote fotoprints en canvas behoren tot mijn dagelijks werk”, klinkt het. Maar haar vorige carrière laat ze niet meteen los, integendeel. Ze blijft op de hoogte van wat er leeft in de wereld van de architectuur en de landschapsarchitectuur door haar partner Andy, die een studiebureau runt voor landschaps- en tuinarchitectuur in Zonnebeke.

Tulpen

De kleine stadstuin achter de papierwinkel ontwierp Eveline zelf. Ze vindt rust in de natuur – je doet haar meer plezier met een bosje tulpen dan met eender welk duur juweel – en in haar vrije tijd verdwijnt ze graag in haar moestuin. Ooit begonnen door haar dochter Camille, afgestudeerd in de kunstwetenschappen intussen, en nog steeds verzot op koken en groenten. Ze is net als haar moeder blijven plakken in Gent. Of ze net als haar moeder terugkeert naar Ieper, durft Eveline niet zeggen. Maar dat had ze in haar jonge leven ook nooit gedacht.

Vroeger, wanneer het schooljaar begon, stonden ze tot buiten aan te schuiven

Spijt van haar terugkeer naar Ieper heeft Eveline niet, ook niet na meer dan een kwarteeuw. Terwijl ze praat, prutst ze aan haar ring in de vorm van een blauwe bloem. Hier voelt ze zich goed, zoveel is duidelijk. Ze wordt blij van de gezichten van toeristen als ze de wereldbollen, kaartjes, pennen of metalen miniatuurwagentjes zien. Ze vindt het fijn om op te merken dat haar klanten al even divers zijn als wat ze in de winkel heeft, en dat ze de vakliefde waarderen. Ze is heel dankbaar voor de grote hulp van Kathy, al meer dan twee decennia haar trouwe rechterhand. En voor Martine, al bijna 44 jaar de huishoudhulp van haar vader en bij haar thuis. Ook de onvoorwaardelijke hulp en steun van haar altijd welgezinde vader doet deugd, zegt ze. Zeker als ze ziet hoe hij nog elke dag met plezier bezig is in de winkel.

Britse tripjes

En ze leeft helemaal op van de eindejaarsperiode, als mensen cadeautjes komen kopen die liefdevol verpakt worden, ook soms door haar zus Dominique die in Gent woont en dan voor de gelegenheid komt bijspringen. Eveline wéét dat de gouden tijden nooit terugkomen, maar dat deert haar niet. Het belet haar in elk geval niet om elke dag hard te werken, en de lat vooral voor zichzelf hoog te leggen. Behalve de jaarlijkse zomervakantie is de winkel maar zelden gesloten. Al zijn de tripjes langs de Britse kust kort, toch geniet ze dubbel zo hard. Van de schoonheid in kunst en gebouwen. Van de harmonie in het landschap, van de stilte die er soms heerst in het gedruis van de golven en woorden die verdwijnen in de wind.

In de winkel legt ze de boekjes, punctueel als altijd, op orde. Ze heeft er zelf heel wat, glimlacht ze opnieuw, maar ze pent er eerder to-dolijstjes in dan gedachten. Die vertrouwt ze niet makkelijk toe, niet aan een boekje, laat staan aan een journalist. In haar hoofd veegt ze ze uit nog voor de inkt kan opdrogen. Want het werk wacht alweer.