Na twintig jaar heeft Sandra Ramont (62) beslist om haar Sandra Manon’s Visboetiek, ook bekend als Eurofish, op de Visserskaai over te laten. Ze doet de job nog altijd met hart en ziel, maar het begint jammer genoeg te zwaar te wegen. De viskraampjes zijn een vaste waarde in Oostende waar heel wat toeristen een hapje eten als ze in de badstad aankomen. “Ik ga mijn vaste klanten zo hard missen.”
In de viskraampjes op de Visserskaai kan je traditioneel allerlei visbereidingen kopen van wulloks, gedroogde vis, surimischotels, garnalen, gamba’s, maatjes, gebakken vis tot warme hapjes. Sandra opende twintig jaar geleden haar eigen visboetiek met de hulp van haar man Manon Vanschoenwinkel. Ze kwam nochtans uit een volledig andere wereld. “Ik deed de PR bij Roularta. Ik had tijdens de weekends al meegeholpen met de vorige eigenaars en merkte dat het me echt lag. In 2005 verkochten ze hun kraam en ik heb het overgenomen”, blikt Sandra terug.
Hard werken
“In het begin werkte ik vijf tot zes dagen per week en hadden we voltijds een team van enkele werknemers. Nu werken we nog 110 dagen per jaar. We doen enkel in het weekend en tijdens de vakanties open. Het wordt echter steeds moeilijker om goed personeel te vinden. Mensen haken steeds vaker op het laatste moment af waardoor ik het zware werk zelf moet doen en dat kan ik fysiek niet meer aan.”
Sandra doet het enorm graag, maar het blijft hard werken. “Het is niet als aankomen in een winkel en het licht aansteken. Wij doen enkel in het weekend open, maar we starten al op donderdag met alle voorbereidingen. Als we ’s morgens aankomen, moet het ganse kraam nog opgezet worden en alle bereidingen worden ter plaatse gemaakt.”
Toch heeft ze altijd met veel plezier in haar kraam gestaan. “Het sociaal contact met de mensen heb ik altijd enorm leuk gevonden. Je krijgt enorm veel appreciatie. 80 procent van de mensen zijn vaste klanten. We spreken ook vier talen, waardoor we met heel veel mensen een praatje kunnen slaan en uitleg kunnen geven over wat we precies verkopen. De meeste schotels worden immers met surimi gemaakt, maar veel buitenlanders kennen het product niet. Het is dan ook belangrijk dat je een beetje uitleg geeft.”
Andere wereld
Sandra kreeg door de jaren al heel wat cadeautjes van tevreden klanten. “Mensen brengen soms een specialiteit mee vanuit hun eigen regio, zoals een Rochefort of mattentaart tot zelfs een schedel van een klein hertje toe. Het meest emotionele was toen een vrouw die al enkele jaren ziek was nog een laatste keer wilde langskomen voor ze euthanasie zou krijgen. Dat raakt je enorm op zo’n moment. Ik heb een enorm goede band met mijn klanten. Het doet pijn dat ik nu zal stoppen, ik ga al die mensen echt wel missen.”
Het koppel is niet afkomstig uit de visserijwereld en was daardoor van bij de start een beetje de vreemde eend in de bijt. “Veel verkopers kennen elkaar en komen uit dezelfde omgeving. Wij kwamen uit een volledig andere sector en moesten nog veel leren over de stiel. Maar omdat we net ook met een volledig andere wereld kwamen, hebben we de zaken anders aangepakt. Zo hebben we al ons verpakkingsmateriaal gepersonaliseerd. Je staat met tien verkopers met dezelfde producten op een rij, waardoor we altijd geprobeerd hebben om onszelf te onderscheiden van de rest.”
Sandra en Manon hopen nu een enthousiaste overnemer te vinden.
