“Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost”: hoe drie vrienden Hotel Ariane door elke crisis loodsen

In deze zomerreeks stappen we elke week binnen bij een bekend West-Vlaams hotel. Starten doen we met Ariane Hotel in de Westhoek, met een hartelijke ontvangst van Natasja Feliers (50). Een onwaarschijnlijk verhaal van tegenslag, geluk en… douchegordijnen.

Ooit stond op deze site een slachthuis. Gebouwd in 1860, vernietigd in WO I, heropgebouwd in 1920 en uiteindelijk gesloopt in 1988. Een jaar later was er een groep ondernemers, van architecten tot een bakker en dakwerker, die onder de naam Ieprestel investeerden in een hotel als lucratieve nevenactiviteit. Op 11 mei 1990 opende Hotel Ariane de deuren.

De naam was niet toevallig gekozen. Niet alleen verwees het naar de befaamde Amerikaanse raket, maar Ariane stond ook op de eerste plaats in het telefoonboek. Maar de raket sputterde. De ondernemers hadden het onderschat. Achteraf doken verhalen op van een stijve ontvangst, servies dat werd teruggevonden in de vijver en de frigo die al vóór de service werd gepluimd.

Met dank aan museum

1996. We zijn zes jaar later, het hotel draait vierkant en een van de aandeelhouders raakt tijdens de verbouwing van de Lakenhallen aan de praat met de vader van Natasja Feliers. Of zijn dochter misschien geen zin had om de leiding op zich te nemen? Natasja had op dat moment een diploma van tandtechnieken op zak en runde een sportwinkel. Haar toenmalige man, Johan Vanhaute, volgde na zijn dagtaak als technisch tekenaar een opleiding als restauranthouder. Een goeie maand nadat hij zijn diploma haalde, op 1 augustus 1997, waagden ze de sprong. “Bloed, zweet en tranen, ja”, weet Johan. “We zijn met niéts begonnen.”

Johan en Natasja werkten hard, ondanks de gigantische huur. “Maar de opening van het In Flanders Fields Museum lokte veel volk en met bedrijven als Picanol – die hun steun bevestigden – konden we ook zakenmensen aantrekken.”

Het duo bleef de lat hoog leggen. Op een gegeven moment klopten ze aan bij de raad van bestuur voor nieuwe douchegordijnen. “Toen bleek dat we dat zélf moesten financieren, werd het voorstel op tafel gelegd om het hotel te kopen en af te betalen in plaats van te huren.” Opnieuw gingen Natasja en Johan ervoor, want ze waren naar eigen zeggen helemaal verliefd geworden op de stiel. Ook toen ze dat niet meer op elkaar waren: de liefde voor elkaar evolueerde naar een wederzijds respect onder zakenpartners. “Vóór die periode waren we al lang vrienden en dat zal zo blijven”, aldus Natasja. “Hé, chef?” In de glimlach schuilt respect en vooral een goeie verstandhouding. Johan is intussen vader van drie en ook Natasja heeft een dochter van 15 met een Brit, die waar het kan meehelpt.

Crisis na crisis

Dankzij het geloof in zichzelf en het vertrouwen van één bank, gingen Natasja en Johan voor de volgende stap. Er werd een nieuwe vleugel gebouwd, omdat het bustoerisme floreerde. De keuken werd verbouwd en de ontbijtzaal uitgebreid. Er konden feesten gegeven worden, er werd een wellness en fitness gebouwd. Intussen hadden ze 51 kamers, de zaken gingen goed. Het restaurant werd omgetoverd tot een stijlvolle orangerie, maar in 2008 sloeg alles om. De financiële crisis sloeg hard toe.

“We hadden zwaar geïnvesteerd, ik was zwanger, een van de laatste aandeelhouders wilde niet meer mee en het herenhuis tegenover ons stond te koop. Een kans die we eigenlijk niet konden laten liggen, maar we konden het eigenlijk niet betalen.”

De reddende engel bevond zich pal onder hun neus. Jootje, zoals ze Ringo hier noemen, werkte lang in een populaire tearoom en zette indertijd de stap naar Ariane. “Op een avond zaten we in de bar, niet wetende hoe we de dag nadien zouden vragen aan de mensen of ze een paar weken op hun loon konden wachten. Jootje zweeg. De volgende ochtend bleek dat hij een som geld op de rekening had gestort, met de melding: betaal me maar terug wanneer je kan.”

“Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost, ja. We zijn met niéts begonnen”

Natasja zwijgt even. “Daar zijn geen woorden voor. Een paar maanden later hebben we hem voorgesteld om vennoot te worden.” Ze zegt het niet, maar tussen de drie heerst een onbreekbare band. Dat moest ook wel, want de aanslagen in Parijs waren voelbaar en toen moesten de Brexit én de coronacrisis nog komen. “We hebben gelukkig veel gehad aan de herdenkingsjaren van ‘14-‘18. Corona heeft ons wel een mentale tik gegeven”, klinkt het. “Het heeft ons ook geleerd dat we bepaalde zaken anders moesten aanpakken. We waren te veel aan het doen. De tearoom ’s middags hebben we afgebouwd, maar we zetten nog steeds in op het restaurant en het hotel natuurlijk. Nee, die hele situatie heeft ons dichter gebracht en nog meer dan ooit goesting gegeven om het elke dag nog beter te doen. We zijn zó trots op onze gepassioneerde medewerkers die voor een joviale sfeer zorgen.”

Wist je dat?

• de reling aan de kant van de Veemarkt nog de originele is van voor de Eerste Wereldoorlog? Daar bonden de boeren hun koeien aan, waarna de keurder bepaalde of ze binnen mochten in het slachthuis.

• je in de lobby een uniek mini-museum vindt? Niet alleen staan er stukken uit een privé-collectie uitgestald, maar vind je er ook een indrukwekkend aantal bobby-helmen. Sinds een Britse agent er zijn befaamde hoed schonk na een geslaagd pensioenfeestje, krijgen ze er regelmatig cadeau. Zoveel zelfs dat ze niet allemaal tentoongesteld kunnen worden.

• je er ook een belevingsdiner kan reserveren voor een grote groep? Het tafelconcept is zo uniek dat ze bizar genoeg vragen aan de gasten om het geheim mee te bewaren. De provincie stond mee in voor de aankoop van de tafel.

• er in de tuin twee Memorial Benches staan? Op de tuinbanken hangen naamplaatjes van overleden Britse gasten die verzot waren op dit hotel.

• je achteraan ook een standbeeld voor Elsie Knocker en Mairi Chisholm vindt? Het gaat om een initiatief van de Britse Diane Atkinson, die een eerbetoon wilde aan de twee voorgenoemde vrouwen (en hun hond Shot) die op zoek naar avontuur terechtkwamen aan het front in Pervijze (Diksmuide) en daar belangeloos de gewonden verzorgden. Het beeld werd gemaakt door de Oostendse Josyane Vanhoutte.