Na 68 jaar zullen er geen vrachtwagens met ‘Verhuizingen Demaegdt’ meer rondrijden in Oostende en omgeving. De bekendste verhuisfirma van de stad stopt met die activiteiten en legt zich volledig toe op self-storage en opslag van goederen. Met An (35) en Pieter (38) komt de derde generatie aan het roer.
Gilbert Demaegdt, 92 inmiddels, was de oudste van zes kinderen op de boerderij en kwam na zijn huwelijk in Oostende wonen. Hij had ondernemersbloed en nam in 1955 de verhuisfirma van de broers Godderis over: Demaegdt Verhuizingen was geboren. “Hij startte met één wagen. Alles werd nog getakeld of langs de trap verhuisd”, zegt dochter Lucrèce. Ze schetst de rijke geschiedenis van het bedrijf: “Mijn vader begon al in 1961 met het aanbieden van meubelbewaring in een loods in de Molenaarstraat. Hij was in de jaren ‘60 ook de eerste die een motor kocht om te takelen. In 1976 kocht hij zijn eerste meubellift. De mensen dachten dat de meubels er van zouden vallen. In 1977 startte mijn vader ook al met de bouw van een nieuw magazijn voor meubelbewaring aan de Zandvoordeschorredijkstraat. Het bureel van Demaegdt is al die jaren wel in de Peurquaetstraat gebleven omdat we in het centrum van de stad, dichtbij de mensen, wilden zijn.”
Uitbreiding
Lucrèce en echtgenoot Frank Lootens namen het bedrijf in 1988 over en bouwden het verder uit. “Er kwamen meerdere verhuiswagens, nieuwe verhuisliften en we bouwden ook een tweede magazijn op het industriepark, waar we ook containers konden opslaan. Zo konden we materiaal ophalen, stockeren en later thuis leveren. Dat komt ook steeds vaker voor bij scheidingen, verhuizingen naar het buitenland of als de nieuwe woning nog niet klaar is. Ook daarmee waren we de eerste in de regio”, zegt Frank.
Self storage
In 2008 werd een derde loods gebouwd aan de Zandvoordeschorredijkstraat. “We bleven vernieuwen en boden daar self storage aan, waarbij de klanten, op momenten wanneer ze dat zelf wilden, zelf toegang hadden tot de opslagruimtes. Er waren toen 100 boxen, die we in 2015 uitbreidden met een vierde magazijn voor nog meer ruimte”, zeggen Lucrèce en Frank, die na 35 jaar de fakkel doorgeven aan hun kinderen: “De verhuizingen stoppen en ook de medewerkers die dat met ons deden, zullen op pensioen gaan. We zijn 66 jaar en gaan nu genieten van ons pensioen. Het bedrijf blijft bij onze kinderen in goede handen.”
Derde generatie
An (35), actief in het onderwijs en Pieter (38) die in de ICT-sector werkt, nemen het bedrijf over en blijven dit combineren met hun eigen baan. “Over de opvolging hebben we met onze ouders open gepraat en ze merkten dat onze interesse bij de self storage lag. De vraag naar opslagruimte staat ook steeds meer los van de verhuizing. Er is een groeiende markt. Mensen wonen kleiner en willen hun materiaal behouden. Dan is die opslag een oplossing. Ook steeds meer zelfstandigen of firma’s kiezen voor die optie.”
De jonge generatie legt zich volop toe op opslagruimtes en self storage. “Onze bestaande klanten moeten zich geen zorgen maken. En we zijn erg trots dat de naam blijft, want ze staat voor 68 jaar ervaring”, zeggen Frank en Lucrèce.
Meer dan 15.000 verhuizingen, luisterend oor en stukje van de wereld gezien
Frank en Lucrèce hielden van het contact met de klanten en bewaren opmerkelijke herinneringen aan hun 35 jaar voor Verhuizingen Demaegdt.
“De stoel op het kantoor was soms een biechtstoel. De mensen kwamen een verhuis boeken en deden tegelijk hun verhaal. Ik heb tien jaar in de zorgsector gewerkt en was graag een luisterend oor”, zegt Lucrèce. “Ik leerde zo hele families kennen. Dat sociaal contact was heel aangenaam, want ik kon er veel van mijn vroegere stiel in kwijt.”
Een vlugge rekensom leert dat Frank en Lucrèce meer van 15.000 verhuizingen deden. “We kwamen meer dan eens tegen dat de kasten nog niet leeggemaakt waren bij een verhuis”, herinnert Frank zich. “Ik heb voor een klant 13 verhuizingen gedaan. Die verhuisde elk jaar. Ik wist precies wat ik moest inladen.”
De gebruiken verschilden ook per streek. “In Vlaanderen kregen we steevast een kop koffie, maar in Frankrijk was dat altijd een maaltijd. Voor we mochten uitladen, moesten we eerst eten. Hoe zuidelijker, hoe royaler we als verhuizers werden behandeld. Maar we kwamen ook tegen dat mensen beloofden om te helpen uitladen om dan na de maaltijd te moeten vaststellen dat we er alleen voor stonden. Het hoorde bij de job.”
Portugal
Frank bewaart ook goede herinneringen aan de verre verhuizingen. “Al lang van voor programma’s als Ik Vertrek verhuisden mensen naar elders in Europa. Vaak werd op ons een beroep gedaan. Het bracht me onder andere in Finland. Dan waren we gemakkelijk een week weg. Ik herinner me ook een verhuizing naar Faro in Portugal. Op de terugreis sliepen we in Madrid. Ik zag zo een stukje van Europa.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
