Zo vader, zo zoon. Roeselarenaars Brecht en Luc Vanneste staan inmiddels dertig jaar samen op de planken bij toneelgezelschap Podi. “We voelen elkaar op het podium perfect aan, maar durven de ander ook wel eens een loer draaien.”
De familie Vanneste ademt toneel. Vader Luc (75) stond in 1973 mee aan de wieg van de toneelvereniging die twee jaar later tot Podi gedoopt werd. “Het oudercomité van Chiro Roehha vroeg of we een toneeltje ofzo wilden opvoeren. Ik was toen geen groepsleider meer, maar zette me wel nog graag in voor de Chiro.” Hoewel de toneelopvoering niet te vergelijken was met hetgeen Podi nu brengt, smaakte het bij de jonge garde naar meer. Luc Vanneste zou nooit meer van het toneel verdwijnen. “Toen ik als klein manneke mee naar zaal Don Bosco ging om de repetities en de voorstellingen bij te wonen, was ik enorm fier op mijn vader. Dat ben ik trouwens vandaag de dag nog altijd”, aldus zoon Brecht (50). Hij hielp als kind vaak mee in de bar, maar kende al snel de teksten van de toneelspelers uit het hoofd.
Leuke herinneringen
Het betekende voor Brecht ook het begin van een mooie carrière binnen Podi. Hij maakte in 1995 zijn debuut en zou quasi onafgebroken mee de toneelvoorstellingen van het gezelschap kleuren. “Door mijn toenmalige job in de nacht heb ik één jaar niet meegespeeld. Laat dat nu net het jaar zijn dat ook mijn pa niet op de planken stond.” Na het uitvallen van een regisseur nam Luc één jaar plaats in de regiestoel. “Maar zelf spelen vind ik toch veel leuker”, zegt hij onmiddellijk. Vader en zoon sommen onmiddellijk enkele leuke herinneringen aan verschillende toneelstukken op. “Met Podi brengen we vooral humoristische stukken, maar enkele keren pinkte het publiek ook een traantje weg. Ook dit jaar zal het tussen het lachen door soms even stil zijn in de zaal.”
Podi koos voor het stuk Nonkel Gaston is dood. En dan is er koffie. De regie is in handen van Tine Van Poucke, bekend van onder andere de televisieserie Familie. Zes volle zinnen, maar wel voortdurend op scène. Luc vertolkt dit jaar de erg speciale rol van ceremoniemeester. “Pa is erg sterk op vlak van mimiek. Ik ken hem door en door en daardoor voelen we elkaar ook op het podium perfect aan. Maar ja, daar hoort ook elkaar eens een loer draaien bij”, lacht Brecht. Luc vindt het niet jammer dat hij dit jaar weinig te zeggen heeft tijdens de voorstellingen. “Ik ben er inmiddels 75 en ik voel dat het meer en meer een opgave is om naar de repetities te vertrekken. Eens ik in zaal Don Bosco ben, geniet ik wel met volle teugen. Mijn grootste angst is echter om een andere speler in moeilijkheden te brengen door een fout te maken.”
Voetsporen
Voor vader en zoon Vanneste is Podi meer dan de repetities en de acht voorstellingen. “De verbondenheid binnen onze vereniging is erg groot. Met de steun van de Chiro de zaal opruimen, blijven plakken na de laatste voorstelling, een etentje de dag erna. Podi is meer dan de acteurs alleen. Dankzij de vele mensen achter de schermen vormen we een fantastische ploeg.”
Ondertussen staat een nieuwe generatie binnen de familie te popelen om in de voetsporen van vader en grootvader te treden. Jorunn, de dochter van Brecht, stond al als figurant op het podium, maar droomt van een volwaardige rol. “Het zou mooi zijn moesten we nog eens met zijn drieën samen op het podium staan”, aldus Luc.
Meer info: www.podi.be.
