Op de Mercator met Christof Witters, die theaterstuk maakt over Nirvana: “Creatief zijn maakt mij zo gelukkig”

Een rebel with a cause: geen betere manier om Christof Witters te omschrijven dan de titel van de legendarische film met James Dean te parafraseren, en dat met de nadruk op ‘with’ en niet ‘without’. Want een doel heeft Christof wel degelijk. Samen met zijn partner Sofie Engelen en vriend Vincent Van Hoorick maakte deze Oostendse rebel een beklijvend theaterstuk waarmee ze er perfect in geslaagd zijn om onder de noemer ‘Smells like memories’ het o zo belangrijke thema geestelijke gezondheid aan te snijden aan de hand van de iconische figuur Kurt Cobain en zijn band Nirvana.

“Als de mensen, jong en oud, bij het verlaten van de zaal inzien dat ze wel degelijk over hun problemen kunnen praten, dan zijn we geslaagd”, vertelt Christof, die nu in Antwerpen woont, maar een geboren Oostendenaar is. “Absoluut. Mijn vader landde hier vanuit Gent op 15-jarige leeftijd, heeft met Wendy Van Wanten in de klas gezeten (glimlacht) en speelde in de eerste ploeg van de basket. Mijn moeder is van Kortrijk, maar ik voel me op en top Oostendenaar. Ik woon nu weliswaar al een zevental jaar in Antwerpen, maar ik begrijp echt niet dan mensen als ze naar zee trekken, niet naar Oostende komen. Allez, dat is toch de Koningin der Badsteden? Als je er een tijdje niet geweest bent, dan valt er altijd iets nieuws te ontdekken. Ik vind Oostende nog steeds rock ’n roll. Komaan, Arno is van hier. Als dat niet alles zegt. Ik heb zelfs een stukje tekst uit een van zijn songs op mijn been laten tatoeëren, een verwijzing naar ‘doe je eigen ding’.”

Mag ik zeggen dat studies en jobs een beetje een parcours met hindernissen waren?

“Dat mag je zeker. Het rebelse zat er bij mijn altijd in. Ik was geen gemakkelijken. Ik had het record van het meest aantal nota’s in mijn agenda. Na nogal wat scholen ben ik in het Ensorinstituut geëindigd in de richting verkoop-etalage. Ik heb ook wat verschillende jobs gehad, onder meer bij mijn oom, die loodgieter was.”

Maar een grote passie voor Oostende, merk ik. Wat bracht je dan naar Antwerpen?

“De liefde, natuurlijk (glimlacht). Ik heb Sofie (Engelen, televisieproducer en radiopresentatrice bij Studio Brussel voor de digitale zender De Tijdloze, red.) zo’n zeven jaar geleden leren kennen via, jawel, Tinder. Een eerste date gehad, en na de tweede op Graspop waren we vertrokken. We hebben samen een zoontje, Storm. Ik aard in Antwerpen, maar Oostende blijft altijd in mijn hart. Ik kom nog regelmatig terug. Mijn pa woont hier trouwens nog.”

Je bent echter ook steeds creatief bezig geweest, denk ik.

“Creatief zijn maakt mij gelukkig. Ik was altijd met muziek bezig en speelde in verschillende bands. Samen met mijn goeie vriend Stijn Deschacht ben ik naar veel optredens geweest en we hebben er ook veel georganiseerd, samen met Jasper Pollet. Mijn compagnons de route, zeker weten.”

Maar het raakte toch allemaal in een stroomversnelling door Sofie te leren kennen.

“Jawel. Door met Sofie meet te lopen op tal van festivals, heb ik Vince (Vincent Van Hoorick, red.) leren kennen, haar vaste cameraman. Zij moesten ter plaatse soms dingen verzinnen, en ik begon mee te verzinnen (lacht). Zo kon ik mee filmpjes bedenken voor Studio Brussel, niet officieel weliswaar (glimlacht). Het ging vervolgens naar een next level toen de band Equal Idiots ons vroeg om een videoclip te maken, onze eerste overigens. Ik kreeg nooit een professionele opleiding, maar ik was altijd gefascineerd door video en film. Dat hielp. En de waardering vanuit de sector zeker en vast ook. Bedenken, schrijven, regisseren: het lukte perfect. Ik werk als facilitair en technisch coördinator bij de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen, en daar zit je tussen echt grootse creatievelingen. Door Sofie leerde ik inderdaad de juiste mensen kennen om mee samen te werken. Let wel: videoclips maken voor bands is niet meer zoals vroeger. Kleinere bands hebben daar de budgetten niet voor, maar er zijn natuurlijk alternatieven, zoals onze theatershow….”

En dat brengt ons naadloos over naar jullie huidig en op zijn minst heel intrigerend project: Smells like Memories…

“Voilà! Sofie heeft al twee hele goeie theatershow gedaan rond Jeff Buckley en the History of Metal. Ik vond echter dan er meer mogelijk was. Ik trok naar Vince en zei hem: ‘Wat denk je van een theatershow over Nirvana?’”

Waarom juist Nirvana?

“Sofie is en gigantische fan en Nirvana is volledig haar ding. Meteen leuk om haar in het project te betrekken. Het was trouwens het juiste moment om zoiets te overwegen: Kurt Cobain stierf 30 jaar geleden. Vince en ik kropen dan samen een week in een huisje om de show te maken en het is iets heel bijzonders geworden.”

Het werd zoveel meer dan een muzikale theatershow. Leg eens uit.

“Inderdaad. Smells Like Memories is verre van een klassieke theatershow. Naast de presentatie van Sofie brengt de band Boskat op een weergaloze manier de muziek van Nirvana. En dat is niet alles. Het is iets heel intiems geworden omdat mentale gezondheid een centrale plaats inneemt. Kurt Cobain, nietwaar. Hij heeft niet bepaald een fantastisch leven gehad, een getormenteerde ziel, ondanks zijn korte periode van absolute roem. Vince en ik kenden evenmin een gelukkige jeugd. Mentale gezondheid is dus ook voor ons niet de ‘ver van mijn bed’-show. We hadden allebei onze worstelingen gekend. Mijn insteek met deze show is in zeker zin: als we nu eens de generatie die Nirvana heeft gekend in dezelfde zaal kunnen brengen als de huidige generatie die de band cool vindt, en die twee generaties kunnen laten babbelen over mentale gezondheid, dan zijn we in ons opzet geslaagd. Er zijn ook interviews over mentale gezondheid in de show verwerkt, met onder meer Guy Swinnen (The Scabs) en psychiater Dirk De Wachter. Het wordt dus iets heel bijzonder.”

Smells Like Memories speelt dit najaar in de Vlaams theaterzaal en komt in maart 2025 naar de Zwerver in Leffinge.