In 2013, 2016 en 2019 kreeg Sylvia Corselis te horen dat ze borstkanker had. De laatste keer was dat met uitzaaiingen naar lever, ruggengraat en hartvlies. Velen zouden er de moed bij verliezen, maar Sylvia blijft met de steun van familie en vrienden verder strijden. “De behandeling slaat aan, maar toch denk ik wel eens aan de dood”, bekent Sylvia.
Sylvia (46) is de dochter van de gepensioneerde architect Roland Corselis en Mia Vanhaecke uit de Meulebekestraat. Ze is de zus van Filip. Ze is getrouwd met Philippe Baudouin, mama van Aymeric (14) en Erwan (12). Ze wonen ook in de Meulebekestraat. Sylvia studeerde communicatiebeheer in Gent en was daarna vele jaren werkzaam bij Unizo. Daarna werkte ze als communicatieverantwoordelijke bij VMA West en later als intern sales bij Agro Logic. Momenteel is ze in ziekteverlof.
In 2013 werd bij je voor de eerste keer borstkanker vastgesteld. Voelde je dat er iets mis was?
Sylvia : “Ik voelde regelmatig een knobbeltje in mijn borst, maar niet altijd. Dat maakte een diagnose moeilijk. De gynaecoloog nam een echo en dacht dat het goedaardig was. Ik moest mij geen zorgen maken. Enkele maanden later begon mijn borst echter op te zwellen en werd het pijnlijk. Mijn huisarts stuurde mij onmiddellijk opnieuw door naar de gynaecoloog, die opnieuw een echo en nu ook een biopsie liet uitvoeren.”
“Eén week moest ik wachten op de uitslag. De spanning was enorm. Slapeloze nachten, pure wanhoop, wat als … Ik kon alleen maar aan mijn kinderen denken. Het wachten op de eerste uitslag was zenuwslopend.”
Drie jaar later werd je opnieuw geconfronteerd met dat vreselijke woord kanker. Was je bang dat het kon terugkeren?
“Het werd opgemerkt tijdens de jaarlijkse routinecontrole. Er werden twee kleine knobbeltjes in mijn oksel gevonden. Deze keer was de tumor Her2 positief. Vroeger zou dit een slechte prognose betekenen. Dankzij de ontwikkeling van Herceptine is de overlevingskans met deze tumor enorm verbeterd. Ik ging dus opnieuw door een behandelingstraject met positief resultaat. Ik kon mijn leven opnieuw oppikken. Al moest mijn lichaam natuurlijk wel nog herstellen van de behandeling.”
Vorig jaar keerde het terug. Hoe verloopt nu de behandeling?
“In juli 2019 ben ik hervallen van de eerste tumor. Deze keer zijn er helaas uitzaaiingen in hartvlies, ruggengraat en lever. We waren er opnieuw heel vroeg bij, maar bij uitzaaiingen heb je natuurlijk een minder goede prognose. Dit is iets wat je moet aanvaarden en waar je moet leren mee leven.”
Als de bijwerkingen van de chemo te zwaar worden of de chemo geen resultaat meer oplevert, wordt overgeschakeld naar een andere behandeling
“Ik word behandeld in de Sint-Jozefskliniek in Izegem. Het is een kleinschalig ziekenhuis met een goed oncologisch team. Je wordt er ook nog als een persoon behandeld. Elke behandeling wordt toch nog besproken in het MOC (Multidisciplinair overleg). Daar zetelen verschillende specialisten uit diverse ziekenhuizen in. Ik heb al enkele chemobehandelingen achter de rug. Als de bijwerkingen van een chemo te zwaar worden of de chemo geen resultaat meer oplevert, wordt er overgeschakeld naar een andere behandeling.”
“Nu vind ik echt dat de verschillende behandelingen zich snel opvolgen en ik merk wel dat mijn lichaam verzwakt. Er zijn telkens andere bijwerkingen en je moet dit wel incasseren. Rusten is heel belangrijk, maar dat is moeilijk voor mij. Ik ben van nature een actief persoon. Ik moet mezelf dus regelmatig dwingen om te rusten. Zeker nu de kinderen zo veel thuis zijn met de lockdown. Maar we maken er het beste van en ze helpen ook veel.”
De behandeling slaat dus niet echt aan?
“Ik denk wel dat de huidige behandeling aanslaat. Ik heb minder pijn en dat is een positief teken. We zullen het echter pas zeker weten na de resultaten van de petscan. Normaal is die binnen een maand gepland. Momenteel is dat ook extra moeilijk, omdat ik dit ook altijd alleen moet doorstaan. Vroeger kon ik iemand meenemen naar die consultaties. Momenteel kan dat niet vanwege corona en dat is echt zwaar.”
Hoe gaat je gezin daarmee om?
“Dat is een enorme druk. Je weet niet wat de toekomst zal brengen. Ik heb goede en kwade dagen. Op de kwade dagen kan ik ook niet de ondersteuning geven, die mijn gezin van een moeder en echtgenote nodig hebben. Ook dat is erg moeilijk om te aanvaarden.”
Wat geeft je de kracht om verder te strijden?
“Ik trek mij op aan de goede dagen, de vele fijne gezinsmomenten. Maar zeker ook aan het vriendelijk verplegend personeel. Als je met kanker wordt geconfronteerd, leer je anders naar het leven te kijken. Je leeft intenser. Je geniet meer van de kleine momenten. Mijn gezin is erg belangrijk voor mij. Samen een film bekijken, een gezelschapsspel spelen, een goed gesprek voeren met mijn kinderen. Dat zijn allemaal momenten die voor mij heel veel betekenen.”
Over de dood praten is niet gemakkelijk, maar het geeft mij wel rust
“Ik ben ook bewust bezig met herinneringen creëren voor mijn gezin. Voor Erwan zijn verjaardag gingen we samen naar The Park Playground een VR-spel spelen. De kinderen konden er niet over uit dat hun mama meespeelde in The Hallow. Vorig jaar ging ik met Aymeric naar zijn eerste musical. Hij genoot enorm. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik daaraan denk. Dat betekent heel veel voor mij.”
Denk je wel eens na over… de dood? Praten jullie daarover?
“Als je wordt geconfronteerd met kanker die uitgezaaid is, dan weet je dat de prognose onmiddellijk veel slechter is. Ik denk daar wel over na. Ik hoop echt dat ik het nog vele jaren red, maar het kan soms snel gaan. Het is beter om dat onderwerp niet uit de weg te gaan. Ik heb daar al over gepraat met mijn man. Dat zijn niet altijd gemakkelijke gesprekken, maar het brengt mij wel rust.”
“Ik ben ook de spil in ons gezin voor heel wat zaken en ben daarom gestart met een schrift, waarin ik allerlei praktische zaken noteer, zoals info over de contactpersonen van school, de mutualiteit, verzekeringen en andere administratieve zaken… Naar mijn kinderen toe hebben we altijd heel open gecommuniceerd. Ze zien heel goed dat ik bijwerkingen heb en vermoeid ben, dus gaan we dat niet verbloemen.”
“Ze hebben wel schrik dat ik zal overlijden. Af en toe komt dit wel eens naar boven. Daar wordt dan duidelijk over gesproken. Maar gelukkig kunnen we hen voorlopig nog geruststellen. Als de boodschap ooit komt dat het traject op zijn einde loopt hoop ik dat er heel veel voorbereidingen gedaan zijn, zodat we in alle rust ons hierop kunnen voorbereiden en opnieuw mooie momenten kunnen inbouwen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
