‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’, zegt een oud spreekwoord. Dit geldt zeker voor Avelgems oud-schepen en oud-leraar Frans Decoster (66). Hij tracht nog steeds zijn steentje bij te dragen aan de gemeenschap. Zowel in wzc Wielant waar hij tegen wil en dank zijn dagen slijt, in Lourdes waar hij de bedevaarders te woord staat als bij Taalkampen Coccinelle waar hij de geschiedenis tweetalig tot leven laat komen. “Mij omringen met mensen die mogelijkheden zien, houdt het licht aan het eind van de tunnel brandend”, stelt Frans.
Frans Decoster werd tussen de weefgetouwen geboren als oudste van een Avelgemse arbeidersfamilie waar ‘ondernemen’ en ‘engagement’ hoog in het vaandel gedragen werden. “Op 16-jarige leeftijd wilde ik me engageren in een jeugdbeweging, maar dat mocht niet van mijn conservatieve vader”, begint Frans Decoster.
“Chiro of KAJ waren geen optie omdat de insteek te links was volgens hem. Met de hulp van de toenmalige onderpastoor werd mijn jeugdige energie gekanaliseerd in een kersverse jeugdclub waar ik het manusje-van-alles werd. We hadden er de tijd van ons leven met het organiseren van optredens van grote vedetten als Raymond van het Groenewoud, Johan Verminnen, Bea Van der Maat enzoverder. Telkens sterke momenten die mijn leven hebben getekend en me minstens vier dingen hebben geleerd: plannen, samenwerken, compromissen sluiten en uiteindelijk datgene doen waarin je gelooft.”
Knelpuntenberoep
Door zijn familiale traditie kwam Frans Decoster in de Avelgemse politiek terecht. Hij was jarenlang voorzitter van de Avelgemse jeugdraad vooraleer hij zich verkiesbaar stelde op een CVP-lijst. “Ik kreeg onmiddellijk een bevoegdheid als schepen en dit gedurende enkele legislaturen.” Toen het lidmaatschap hem wat te nauw werd, richtte hij Agalev-Avelgem op. Een investering die pas op langere termijn zou lonen en waar hij zelf niet de vruchten van plukte.
“Na een spijtige echtscheiding kwam ik in Beveren-Leie terecht waar ik ook een Groen-afdeling oprichtte om daarna nog eens hetzelfde te doen in Anzegem.” Professioneel was hij leraar godsdienst aan het VTI in Kortrijk, Ieper en aan de Normaalschool in Tielt. “Ik voorspel dat het beroep van leraar de komende decennia een knelpuntenberoep wordt, het is nochtans zó belangrijk voor de komende generaties! Later werd ik directeur van de grootste bedevaartorganisatie naar Lourdes. Sinds mijn zevende ging ik er jaarlijks naartoe, dus voelde ik me er als een vis in het water.”
Privacy en inspraak
Gezondheidsredenen dwongen Decoster tot een opname in wzc Wielant in Ingooigem. “Sinds oktober 2022 is dit mijn onderkomen, al is het een plaats waar ik me nooit thuis zal voelen”, klinkt Frans Decoster, die een visuele beperking opliep.
“Het personeel is attent, maar zoals het spreekwoord zegt, ‘stinkt de vis steeds aan de kop’. Sinds de komst van de nieuwe directie zijn zinloze reglementen en flagrante leugens schering en inslag. Daarbij kost een Duvel er meer dan aan de dijk in Knokke. Mensen die hun hele leven hard hebben gewerkt, zien hun zuurverdiende pensioen smelten als sneeuw voor de zon. Geen mens die begrijpt dat zorg beursgenoteerd mag zijn én daarbij nog eens volop overheidssubsidies krijgt!”
“Sinds oktober 2022 is het WZC mijn onderkomen, al is het een plaats waar ik me nooit thuis zal voelen”
“Ik ben er terecht gekomen omdat er lange wachtlijsten waren in de omliggende woonzorgcentra en voel me er echt niet gelukkig. Ook omdat heel wat capabel personeel vertrekt uit onvrede met de gang van zaken. De bewoners van wzc Wielant vinden het ronduit schandalig dat betekenisvol personeel er blind wordt ontslagen. Mee-ijveren voor een volwaardig bestaan voor de bewoners met inbegrip van privacy en inspraak, wordt niet getolereerd. Ik ben niet de enige die zoekt naar uitwegen”, aldus Frans Decoster.
Steentje bijdragen
Eens leraar, altijd leraar. Deze zomer kreeg Frans Decoster een kleurrijke rol op een kamp in Tiegembos waar kinderen spelenderwijs Frans leren. Niet alleen behaalde hij drie licenties, hij is ook tweetalig, een gepassioneerd verteller en een krak in geschiedenis. Zijn achttien uitpuilende boekenkasten zijn nog steeds voedsel voor zijn geest. De kinderen hingen dan ook aan zijn lippen.
“Ik was blij dat ik mijn steentje mocht bijdragen en verheugd om mijn historische kennis te kunnen delen met die zomerse kinderen”, vertelt Frans die voor de gelegenheid in Romein verkleed was. “Het viel me op hoe geboeid ze waren. We maakten een tijdreis van de prehistorie tot Julius Caesar naar 1302, Keizer Karel, de Franse revolutie tot de Belgische Onafhankelijkheid. Voor de deelnemers een aanleiding om honderduit vragen te stellen, voor mij een vorm van zingeving en volgens de organisator een extra dimensie voor haar creatieve kampen.”
“Ik was blij mijn historische kennis te kunnen delen met de kinderen”
Als Frans Decoster aan de komende generatie een raad mag geven, is het dat ze moeten studeren, studeren en blijven studeren. “Onze samenleving evolueert zodanig snel dat enkel zelfstudie ons overeind kan houden. En wees gelukkig met wat of wie je bent. ‘Het is stille waar het nooit eens waait’.
Een Chinees spreekwoord waar ik inspiratie uit haal, sluit hier bij aan: ‘Ik put water, ik hak brandhout. Satori’ (Japans voor ‘Ik voel me verlicht’, red.). Het betekent dat het de kunst is om in het leven te genieten van de kleine dingen. Ze brengen het meeste geluk. Zeg maar dat een oude boeddhist het gezegd heeft”, lacht Franske, zoals ze hem noemen in Anzegem.
“Mijn levensspreuk is ‘Aquila non captat muscas’, vertaald: ‘Een arend vangt geen vliegen’. Ga voor het essentiële, voor wat er werkelijk toe doet. Levensinhoud, sterke familiebanden, echte vriendschap en zo mogelijk een partner voor het leven. Zorg voor jezelf en voor elkaar!”
