Op de Mercator met Renee Lodewijckx, kunstenares en vrouw van Iwein van ‘t Kroegske: “Mijn band met Oostende groeit elke dag”

Kunstenares Renee Lodewijckx (67) is ook de drijvende kracht achter het Pauluskleintje en ijvert voor de bescherming van ’t Kroegske, waarvan echtgenoot Iwein Scheer het boegbeeld is. Met tal van projecten blijft ze creatief bezig. “We moeten een tandje bij steken voor de bescherming van ’t Kroegske”, zegt ze.

“De Mercator zorgt in mijn familie, die in het Antwerpse woont, voor gelach. Ze plagen me dat de driemaster eigenlijk van Antwerpen is. En dat staat inderdaad op de achtersteven”, zegt Renee Lodewijckx. “Ik was sinds de vernieuwing nog niet aan boord geweest en vond het beter toen het schip dwars op de kade lag. Je zag dan meer van het schip. Maar nu kan ik mijn familie wat terug plagen omdat ik voor dit gesprek te gast was in de kapiteinshut”, lacht de minzame kunstenares.

Je groeide op in het Borgerhout en kwam al jaren geleden naar de kust. Wat trok je aan?

“Ik ben mijn ouders dankbaar, want ze steunden me steeds in mijn artistieke projecten. Mijn mama leeft nog en woont, net als de rest van de familie, nog steeds in het Antwerpse. De reden van mijn verhuizing naar de kust is medisch. Ik ben een tiental keer geopereerd in mijn hoofd en ben erg gevoelig voor onzuivere lucht. Hier deed de zuivere lucht me goed. Op mijn 50ste ben ik op vervroeg pensioen gesteld. Aanvankelijk woonde ik in Wenduine en daarna in De Haan. Ik kocht later een woning in Bredene, waar ik nog steeds mijn atelier heb. Sinds 2016 woon ik in Oostende. Mensen die niet hier geboren zijn, worden door kustbewoners ook wel ‘aangespoelden’ genoemd. Maar dat heb ik nooit zo ervaren. Ik ben niet gebonden aan een huis. Mijn atelier moest uiteraard wel telkens mee.”

Wanneer leerde je Oostende kennen?

“Dat was al lang van voor ik samen was met Iwein. De betreurde auteur en kunstenaar Marcel Van Maele was bevriend met mijn ouders en woonde in Deurne. Als huisvriend vergezelde ik hem soms bij voordrachten. Die brachten hem toen ook in Oostende. Ik kwam hier al in de jaren ‘80. Maar dat was niet naar de Paulusfeesten, want die vielen vlak na de Gentse Feesten en ik moest daar toen van bekomen. Ik heb immers nog enige tijd bij Trefpunt gewerkt, de organisator van de feesten.”

Je kreeg prijzen en werkbeurzen en stelde individueel of in groep tentoon in binnen- en buitenland. Je hebt artistiek een brede horizon en diverse activiteiten. Waar ben je nu mee bezig?

“Ik startte met grafiek en later met acryl schilderen. Ik werk vaak projectmatig, waarbij het thema bepaald wordt door de actualiteit of wat er in mijn leven gebeurt. Mijn ideeën worden reeksen, waarbij ik collages maak met papier, doek, verf en andere materialen. Ik maak ook al sinds midden jaren ‘80 grote A4-dagboeken, waarin ik alles kwijt kan. Van ontwerpen en schetsen tot schilderijen en kalenders. Nu ben ik vooral bezig met textiel en durf ook papier onder de stikmachine leggen. De laatste jaren werk ik steeds met gevoeligere materialen. De verkoop van mijn werk gaat moeilijker, want mijn galeriehouder Jan Colle stierf tijdens de pandemie.”

Veel mensen zullen je kennen als vrouw van Iwein Scheer. Hoe leerden jullie elkaar kennen?

“Ik kende Iwein al wel door Marcel Van Maele. In 2015, het jaar nadat Walter De Buck overleed, was er hier op een braakliggend terrein een bijeenkomst voor alle medewerkers van het Pauluskleintje, waar werd gekookt op open vuren. Mijn twee goede vrienden Marc en Denise en Iweins dochter Inge stonden er met hun woonwagen en ik was er met mijn werkcaravan. Het waren hele leuke dagen en het klikte met Iwein. Na het Pauluskleintje wezen de medewerkers ons erop dat Iwein en ik bijeen hoorden. Ik ben gebleven. Het jaar nadien heb ik hem ten huwelijk gevraagd en een half jaar daarna zijn we getrouwd. Uiteraard met een feest op het pleintje.”

En zo werd u drijvende kracht achter het Pauluskleintje, het gezellige feest in juli op het plein voor ’t Kroegske. Welke band heb je met Oostende?

“Ik organiseer met een groep al een vijftal jaar Pauluskleintje. Uiteraard in overleg met Iwein. Mijn band met Oostende groeit elke dag. Ik hou van de natuur, de zee en de zeehonden op het Klein Strand. Ik houd ook van het Pauluspleintje zelf, als ik er toe kom en ’t Kroegske zie. Het is wel dubbel, want als ik eenmaal daar ben, zie ik de andere kant en die is helemaal volgebouwd. De mooiste plek is onze patio.”

Je blijft creatief bezig?

“Mijn interpretatie van het satirische schilderij De goede rechters van Ensor werd een draaimolen met vijf keramieken hoofden die ik aankleedde. En mijn rechters gaan op stap. Op de Zeedijk zullen ze de mensen vragen of alles in orde is en of er recht moet gesproken worden. Het wordt een performance. Ik ben blij dat de stad mijn creatie op wielen wil zetten, zodat ik er deze zomer zeker wekelijks een voorstelling mee kan geven op de dijk. Een ander project is het verwerken van kleine boekjes met creaties in polyester met een kleding van textiel. En tenslotte ben ik bezig met het plastificeren van meer dan 100 werkjes van vroeger. Ik denk dat mijn werk niet zal bewaard worden en plastiek vergaat niet. “

Vorig jaar werd aangekondigd dat er een petitie komt voor de bescherming van ’t Kroegske omdat het zo’n invloed had op het socio-culturele leven. Hoe ver staat het daar mee?

“De petitie werd vorig jaar opgestart en een 80-tal mensen tekenden. Het moeten er meer worden en dat zullen we moeten aanzwengelen. Het doel is om 500 handtekeningen te halen en daarmee een punt op de gemeenteraad te brengen dat de beschermingsprocedure in gang zet. Er is nog wat werk aan de winkel. Maar de bescherming is belangrijk: ik ga dit niet doen tot mijn 84ste, maar wil er wel alles aan doen dat het blijft bestaan. Ik richtte al een vraag aan de Paulusfeesten om hier opnieuw hun secretariaat te vestigen. Dat zou mooi zijn.”