Sam Gooris met zijn basketsloefkes op de zeedijk: “Wat ik Kelly wil geven voor onze 25ste huwelijksverjaardag? Een dag mijn bakkes houden?”

Straks, in ‘Expeditie Gooris 3’, wordt Sam Gooris nog Big in Japan ook. In afwachting was het op de dijk van Oostende al een halve toeloop. De zanger, de vleesgeworden spontaniteit, is er de vriend van iedereen. “Dag meneer, met ‘t vrouwke op congé?” Wat volgt is een ode aan het simpele leven, op zijn basketsloefkes. Aan zijn werk, twee ‘optredekes’ per dag. En aan zijn gezin. Kelly, bijna 25 jaar geleden binnen gedaan in Thermae Palace Hotel, voorop. “Ik kus elke dag mijn pollekes.”

We zitten nauwelijks op het terras op de dijk als een enthousiaste passant hem al meteen komt knuffelen. De Sam Gooris, sie..! Al van zijn zestiende voor heel Vlaanderen ons Sammeke, van Marijke, Basketsloefkes, Laat het gras maar groeien,… Met véél goede wil: Vlaamse canon. Welkom in Oostende! Gooris 50 jaar sinds april maar nog opvallend scherp was net heel hard aan het bedenken dat hij eigenlijk maar weinig jeugdherinneringen heeft aan de zee. “Alleen een beetje wat ons moederke en ons vaderke vertelden van de shows in ‘t Wit Paard tijdens hun vakanties in Blankenberge. Ik zat toen nog in een charetteke, het was ook de periode dat ik vaak in het ziekenhuis lag, dat verhaal is bekend (Sam worstelde tot zijn achtste met resus, schadelijke antistoffen in het bloed, red.) Meer jeugdherinneringen heb ik niet aan de kust. Later gingen we meer naar de Ardennen, we hadden een stacaravan op camping Festival in Rendeux. Van in de zomer van 1990, de Kusttour, kom ik eigenlijk alleen nog naar zee om op te treden.

We zijn er al, Gooris ten voeten uit: “Maar ach, de zee of de Ardennen, het maakt me niet uit waar ze mij stoempen. Zet mij op een terrasje in Antwerpen, Bachten de Kupe of op de dijk in Oostende, ik amuseer mij overal. Als het maar goe warm is, ik ben een koud kieken, voel maar (koude hand op mijn arm, red.) En vooral: als we maar gezellig samen zitten, hé maat.”

Het belooft een geestig klappeke te worden, geloof ik. Hij ratelt verder. Al moet het niet altijd dikken ambiance zijn. “Ik zit eigenlijk het liefst rustig op mijn eentje langs de kant te kijken naar de mensen. De beste plaats daarvoor is de luchthaven in Zaventem. Wat daar allemaal passeert! En dan al eens een klappeke doen, hé. En selfies nemen. Nooit een probleem voor mij, als ge dat niet kunt, moet ge iets anders gaan doen. Al vond ik het gisteren in Welle wel verschrikkelijk hoe men mij, weliswaar met de beste bedoelingen, naar het podium reed in een cabrio, dwars over een eivolle jaarmarkt.”

“Kelly heeft mij nooit willen veranderen. Al zegt ze op tijd en stond wel: ‘kameraad, hou je een beke in”

Sammeke is van iedereen… Maar dat hij in het terugrijden van elk optreden in zowat elk tankstation alleen stopt om een klappeke te doen met de mensen/fans/zijn publiek klopt niet helemaal. “Ik zoek de fans niet op. Maar we stoppen wel vaak voor een plaske. En dan komt daar een klappeke van, hé. Ge leeft maar één keer, hé Frank.”

Terug naar zee. Want hij moet toch nog eens zijn schoonste herinnering aan onze kust vertellen.

De setting is zowaar Thermae Palace, zomer 1999. Hier, op een van de hotelkamers boven ons, deed hij de genaamde Kelly Pfaff ‘binnen’. Schatert: “’Binnen gedaan’… owowow… Ik ga het jou just vertellen. We logeerden hier allen voor het programma Sterrenslag. De Sergio, Sandy Tura… een schone equipe hoor. Eerst een goed feestje tot de bar sloot, daarna alle minibars samen gelegd en verder gegaan op een kamer. Eén zotte bende. Maar ik zat weer op mijn gemakske in een hoekje rustig alles aan te gapen. Waardoor ik dus die ene was die gezien had dat Kelly, wild springend op bed… van dat bed viel. Waarop ze op mijn schoot kwam zitten: “Gij hebt dat gezien? Mag ik een kusje geven? Niet op de wang maar een deftigen op de mond, hé…’ Waarop ik: ok… maar dan ben ik verkocht, hé. Want ik wist al: we kwamen zo goed overeen, hadden dezelfde humor: dat is de vrouw van mijn leven! En ik moet zeggen: dat is vandaag nog niets veranderd. Ook omdat ze nog steeds dezelfde vrouw is. Ik heb haar ook nooit proberen te veranderen. Zoals Kelly ook nooit Sammeke heeft willen veranderen. Al zegt ze op tijd en stond wel: ‘kameraad, hou je een beke in.”

25 jaar getrouwd

Volgend jaar zijn ze 25 jaar getrouwd, al die tijd was Kelly zijn ‘alles’. Privé en professioneel. “Vóór Kelly had ik nog een aantal andere managers, maar sinds een jaar of zeven regelt mijn vrouwke álles voor mij.” (toont op zijn GSM zijn ‘programma’ van de dag: vriend Tommy rijdt, aankomst om 17.45 u. in Thermae Palace Oostende, bellen naar Frank…). Zie je, Kelly doet dat fantastisch goed. Maar pas op, we bespreken alles samen. Elke aanvraag. Er is eigenlijk maar één regel: geen optredens voor studenten. Dat doet ik al 23 jaar niet meer. Ze gooiden soms van alles naar het podium. Niet met mij.”

Maar verder kan iedereen Sam Gooris boeken voor een uurtje dolle pret. Ook het Vlaams Belang bijvoorbeeld? “Da’s een moeilijke. De vraag is nog nooit gesteld. Ach, voor mij is iedere mens gelijk voor de wet. Iedereen die in zijn vinger snijdt, bloedt hé.”

En verder maakt Kelly hem het leven zoveel gemakkelijker. In zijn keuze van kleren… “Allez, voor de shooting voor een CD-hoesje of een televisie-optreden dan. Want mij interesseert dat niet, ik trek gewoon aan wat boven in mijn kast ligt.” … In het beheer van de bankrekening…

“Interesseert mij ook niet. Ik heb in het begin van mijn carrière geïnvesteerd in een huisje en ik verhuur dat nog steeds aan dezelfde mensen maar eerst beheerden mijn ouders dat en nu mijn vrouwke. Kelly kan dat veel beter dan ik, ik ben toch niet geïnteresseerd in centen of luxe. Als je een keer iets kunt gaan drinken met de kameraden en eens lekker kunt gaan eten met de mensen die je graag ziet, en niet in een stijf sterrenrestaurant, dan ben je toch een gelukkig mens? Als we maar ons huizeke, geen villa maar we zitten droog als het regent, kunnen afbetalen, den elektriek en onze belastingen kunnen betalen en als ik vind wat ik moet vinden als ik de frigo opentrek, is alles goed voor mij. En als we het op het einde van de maand eens wat moeten opletten, is het ook goed.”

“Bankzaken? Kelly kan dat veel beter dan ik, ik ben toch niet geïnteresseerd in centen of luxe”

… En in de opvoeding van de kinderen, Shania (23) en Kenji (21) “Is ook vooral voor Kelly. Ook de school. Ik onthoud moeilijk wat ze juist studeren. Shania iets met marketing en Kenji… (denkt na) grafisch design heet dat, geloof ik. In onze tijd was dat simpeler hé Frank: metaal, houtbewerking… Ik vind wel één regel belangrijk: elke avond samen eten en alle GSM’s weg. Al belt de koning! Als ze problemen hebben, kunnen ze wel bij mij terecht, maar voor raad trekken ze toch eerder naar hun moeder. Die ook altijd alles organiseerde: verjaardagsfeestjes, communiefeestjes… Want Sam moest optreden. En Sam kwam thuis als de kindjes in bed lagen… Kenji is een hele kalme, maar heeft heel veel humor. Shania ook eigenlijk. Hebben ze van hun mama. Ze hebben naar mijn weten geen lief en wonen nog thuis maar zijn ook als puber nooit lastig geweest, Kelly heeft dat goed gedaan. Shanaaike wordt intussen ook al vaak gevraagd door de media. Gisteren MNM, vandaag Radio 2… Ze heeft al veel voorstellen gekregen, maar ik weet niet of ze verder die weg wil opgaan. Moét niet van mij, hoor. Ze leest heel graag, dat wel. Heeft ze niet van mij, neen. Wel van Kelly.”

Vrouwke/manager/moeder Kelly is ook nog dj in bijberoep. Sam moet alleen maar veel zingen en dansen, overal in Vlaanderen. Weekends van 17 optredens zijn er evenwel niet meer bij. “Dat was indertijd het record. Met dank aan mijn ouders die mij overal brachten. Onderweg stoppen in een tankstation, rap een boterhammeke eten, van de ene broek in de andere… En dan de maandag weer naar school: ik weet wat hard werken is, hoor. Niet álles is vanzelf gekomen. Ik heb ook dictie gevolgd en ik krijg nu nog altijd om de twee weken zangles. (schalks) Ik moet mijn stemmeke onderhouden, hoor.”

Maar de zaken draaien goed, deze zomer alweer 120 tot 150 optredens. Maar nu niet meer dan twee per dag. En vraag hem niets meer. Geen Sam Gooris-business: de Romeo’s hebben een curryworst op hun naam, maar géén frituursnack Gooris! En ook geen T-shirts met RAK op. “Ik droeg dat eens tijdens een optreden en meteen volgden heel veel vragen om dat te commercialiseren. Neen dus. RAK is een soort stopwoordje van mij. Daarom kreeg ik een tijd geleden van een copain voor mijn verjaardag een T-shirt met RAK op. Tof! Maar niet om te verkopen. Dat interesseert mij niet. En Kelly ook niet, neen. Mijn enige bekommernis als ondernemer is optreden. Merchandising, zo’n standje waarin T-shirts en posters worden verkocht en waarin ik dan na een optreden nog een uur moet zitten? Neen, merci! Dat is allemaal gepasseerd. Alle respect voor de collega’s die dat wel doen, maar ik ga mijn vrouwke toch niet nog meer belasten? Ik heb dat allemaal gehad, ik ben al bijna 35 jaar bezig hé, Frank. Liever simpel: eerst een optredeke en dan een klappeke doen met de mensen. Meer moet dat niet zijn voor mij.”

Het moet zijn dat hij al genoeg verdient. Het tikt ook wel aan, een uurtje Sam Gooris kost 1.995 tot 2.495 euro na 23 uur – reken maar… “Ik weet niet eens hoeveel ik verdien, dat is voor Kelly. Maar ik ben Rockefeller niet hoor, er moet nog brood op de plank komen. En ik heb door corona twee jaar niet kunnen werken. Ik mag heel blij zijn dat de mensen mij niet vergeten waren. Ik moet zeggen dat ik toen thuis een ambetante mens was. En als mij iets niet aanstaat, kan ik héél ambetant zijn hoor. Want iets anders dan een beetje zingen kan ik niet, met mijn krokodillenpoten. Cafébaas worden, is niets voor mij. Allez, dat zou ik thuis toch nooit verkocht krijgen. Ik moet mijn pollekes kussen dat ik zo mijn boterham kan verdienen.”

(lees verder onder de foto)

Zou er intussen na 35 jaar nog een bierbak in Vlaanderen zijn waar hij nog niét heeft opgestaan? Maar al die optredens, veelal op pensenkermissen en vaak zonder enig comfort, hij moest zich al eens omkleden in een duivenkot: het geld is heus niet zijn grootste drijfveer. “Anders zou ik geen drie weken vakantie nemen middenin de zomer. In de eerste Expeditie Gooris werd ik er plots mee geconfronteerd: potverdorie, ik heb veel gemist. En toen heb ik gezworen: in juli en augustus zijn er drie weken voor vrouw en kinderen! Neen, het geld interesseert mij niet, elk optreden geeft mij nog energie. Én tegelijk de mensen gelukkig maken, al is het maar vijf man en een paardenkop, dat is toch het schoonste?”

Intermezzo. Er komt alweer iemand om een selfie vragen. “Met heel veel plezier! Voor ’t vrouwke, zeker? Op congé hier, meneer? Van Geraardsbergen?! Maar potverdorie, ik heb daar vorige week nog opgetreden! Aan de Steenweg!”

Zo nadrukkelijk allemans vriend… spéélt hij dan nooit Sam Gooris? Is er geen ‘merk’ Gooris? “Neen. De mensen zijn niet dom, ge kunt ze niets wijsmaken. Een klappeke doen met alle mensen, dat is geen marketing, hoor. Ik héb toch geen imago? Ik lees ook geen interviews na. Wat gezegd is, is toch gezegd? Doet Kelly wel.” Aldus de immer vrolijke en volkse Goris. “Pas op, ik kan ook wel eens serieus zijn, in ons gezinneke. Maar veelal maken wij met ons vieren heel veel plezier.”

Dat kan blijken uit de reality-reeks Expeditie Gooris op VTM. Het gezin Gooris-Pfaff op reis, eerst door Europa dan door Amerika. En een derde reeks is in de maak: het gezin Gooris in Japan. Zelfs de strengste recensenten spaarden de superlatieven niet: ‘Gooris is het alfa en omega van spontaniteit’. Want: ‘Geef Gooris een scenario en hij kakt er op’. En: ‘Iedereen houdt van Sam Gooris’.

“Serieus? Ik lees dat allemaal niet. Ach, ik ben wie ik ben. Ik heb al vaak voorstellen gekregen voor televisieprogramma’s. Maar ik kan niets voorgekauwds doen. Zelfs als men voor een interview op televisie voorstelt vooraf even de vragen door te nemen, zeg ik neen. Liever een spontaan klappeke, toch? Ik bén geen televisiemaker. En geen acteur.”

(lees verder onder de foto)

Straks dus Expeditie 3: Japan. Koos hij als cadeau voor zijn 50ste verjaardag, een groot feest hoefde niet. “Ik wilde altijd al eens Japan zien. Maar wat we gaan bezoeken, weet ik niet, Kelly organiseert alles. Die camera’s storen mij echt niet, die mensen zijn intussen zelfs vrienden geworden. Al veel eerder waren er vragen voor een reeks De Gooriskes. Zoals De Pfaffs, De Planckaerts… Maar dat heb ik altijd afgehouden. Maar toen kwam dus het voorstel om onze vakantie te filmen. We besloten het te proberen. En voelen we het niet, dan zeggen we salut en trekken we alleen verder. Maar het viel heel erg mee, het bleek een heel toffe equipe. We proberen ook veel samen te doen, zo creëren we ook voor hen een echt vakantiegevoel. En niks acteren, hé. Kelly zou dat nog kunnen, maar Shania, Kenji en ik zijn geen acteurs. De mensen moeten ons nemen zoals we zijn. Alleen moet ik een beetje opletten met het roken. Ten tijde van De Pfaffs kon dat nog allemaal, maar nu …oeioeioei… Ik let wel op maar als dat al eens in beeld komt? Ach, Sammeke Gooris is toch geen rolmodel!” (schatert)

Maar als zijn zangcoach zou zeggen: nu moet je echt stoppen met roken? “Dan heeft Sammeke Gooris een groot probleem. Breek ik hier de hele dijk af…” Alles moet vanzelf komen. Ook de gezondheid. Al is hij in april 50 geworden, al voelt hij alles al meer kraken. “Mijn kniekes vooral. Shotten zit er niet meer in. Alleen nog cafésporten dus. Toch deed die 50ste verjaardag mij minder dan mijn 30ste. Van 29 naar 30 vond ik een ramp. Maar nu…. Wacht!

Intermezzo: “Dag meneer, alles goed? Dank u vriendelijk. Complimenten voor de chef, het was dik in orde. Ook complimenten voor de bediening!”

“Nu wil ik alleen dankbaar zijn dat ik al 50 mocht worden. En nog mijn mama en papa en schoonma en schoonpa heb. Dat is elke dag koesteren, Frank! Van elke dag een feest maken, een ander kan dat niet in je plaats!”

“Cafébaas worden is niets voor mij. Allez, dat zou ik thuis toch nooit verkocht krijgen”

Hoeveel geluk kan een mens in vijftig jaar opstapelen? Eerst 16 jaar “een schitterende opvoeding en een even schitterende jeugd.” Zijn vader was politie-agent op de luchthaven in Zaventem, zijn moeder kapster. En tot hij een jaar of drie was, hield Christiane ook nog een café open. Terwijl ze al haar handen vol had met haar drie zoons. Zo probeerde de jongste, Sam, niet minder dan negen scholen. “Pas op, ik was geen boefje, ik vloog nooit ergens buiten. Vraag mijn ouders maar: ik was niet eens een lastige puber. In het televisieprogramma ‘Klasgenoten’ zeiden ze dat ik een van de stilste van de klas was. Ik ben eigenlijk veel verlegener dan de mensen denken. Het probleem met school was simpel: ik vond mijn draai niet, in geen enkele richting. Ik wilde eigenlijk al van mijn 7dee alleen maar optreden. Vanaf de film Grease wist ik het zeker. Al zeker na de gala-avond op onze camping in Rendeux. Ik deed Grease Lightning. En ik was vertrokken. Iedere week ergens in Vlaanderen playbackshows. De uitslag interesseerde mij niet, het ging mij alleen om mijn showke, die paar minuutjes op een podium. (denkt na) Maar ik heb nooit verwacht dat ik daar mijn beroep ging kunnen van maken.”

En dat lukte, zonder enig diploma zelfs het conservatorium hield hij het maar een jaar vol. “Ik leerde er in de dictieles ‘mooi praten’ en deed daar in het begin ook altijd mijn best voor. Maar omdat ik in ‘De Pfaffs’ gewoon mijn dialect sprak, wilde men al snel op mijn optredens ook mijn Mechels dialect horen.”

De eerste tien jaar had hij het alleen aangekund, vanaf zijn 25ste was hij officieel een Pfaff, zijn schoonfamilie is op zijn lijf geschreven. En nog eens bijna 25 jaar later staat hij er nog. Op zijn basketsloefkes…. Spelenderwijs bijna: al van in die tienerjaren is het leven van Sam Gooris één grote speeltuin. Op zijn Gooris’: hij zit al heel zijn leven met zijn gat in de boter. Toch?

“Ja… Alleen nog EuroMillions winnen! (schatert) Als ik nog zo 20 jaar kan doorgaan, ik teken meteen. Pas op: de mensen moeten er plezier in blijven hebben. Ik ben bezig met hun centjes, hé. En een applauske geven, dat is toch het schoonste wat er is? Ja dus: ik heb een héél schoon leven. Een optreden hier, een optreden daar, tussendoor uitslapen, elke week een biljaarke doen met maten en eens naar ons vake en moeke. En verder doe ik op mijn vrije dagen vaak niets. Allez, ik zal wel eens de vaatwasmachine legen of stofzuigen, maar Kelly moet mij dat niet vragen, ik wil dat uit mezelf doen. Want één ding is zeker: ik doe niets meer tegen mijn goesting. Ik moét maar twee dingen meer: op tijd naar het toilet gaan en sterven zoals iedereen.”

En aan de klimaatopwarming, daar kan hij toch niets aan doen? “De hele Antwerpse Ring, al die schepen in de dokken… dié vervuilen tegen de sterren op. Maar als ge met de verkeerde auto rondrijdt in Antwerpen krijgt ge een boete van hier tot in Tokio. Ik ben niet van de slimste maar ik kan daar met mijn verstand niet bij.”

“Ik ben eigenlijk veel verlegener dan de mensen denken. Het probleem met school was simpel: ik vond mijn draai niet”

En verdere ambities zijn hem vreemd. Laat de Romeo’s maar Sportpaleizen vullen, laat Sommers maar Pukkelpop en Lotti Graspop verblijden: niets voor hem. “Ge moet weten wat ge kunt. Zo’n Metejoor, die zingt met twee vingers in de neus nog beter dan ik! En Camille: toppie! En De Verhulstjes, de Vermeires…: ik gun iederéén alle succes. Er is toch plaats genoeg? Er is een tijd geweest dat men mij groot wilde lanceren in Nederland. Ik heb dat afgehouden. Laat mij maar mijn kleine optredekes in Vlaanderen, da’s al groot genoeg. De laatste fanreis met Sam Gooris is trouwens al van 24 jaar geleden. Naar Spanje. Zijn we allemaal mee gestopt. Ik slaap zo graag in mijn eigen beddeke.”

Zo blijkt, Kelly kon niet meekomen en daarom wilde Sam vanavond nog terug naar Brasschaat in plaats van te overnachten in het chique Thermae Palace. “Om weer in mijn eigen beddeke te slapen. Maar eerst eens Kelly voelen, ooh… eens haar pols vastpakken… Of met mijn voetjes voelen. En dan uitslapen. Hier moet je al om 11 uur ontbeten hebben! Komaan, we gaan foto’s nemen.”

Met de spontane medewerking van de halve dijk van Oostende. “Dag meneer. Op congé met het vrouwke?” Met iedereen een klapke. Pret en jolijt. Maar hij kent zijn plaats.

(lees verder onder de foto)

“Ge moet dat allemaal niet overdrijven. Hier ben ik zogenaamd een vedette maar, ik ben heel slecht in aardrijkskunde, hoeveel kilometer zitten we hier nog maar van de Franse grens? Daar kent niemand mij nog. In Holland, in Brussel: geen grote protocollen over Sammeke Gooris hoor. Luister Frank, ge draait aan de wereldbol en er kakt een vliegske op: dat krabben wij dan proper en dan mogen we ons twee pollekes kussen dat wij op dat plekske mogen leven en werken, begrijp je me?” Niet helemaal maar we begrijpen wel: tel je zegeningen.

De ontbijtvraag moet dus vervroegd worden. Het eerbetoon aan Caroline Pauwels, de zo inspirerende VUB-rector en schrijfster van ‘Ode aan de Verwondering’ die te gast was in de eerste jaargang van Midzomernachten in 2020 en in augustus 2022, stierf. Wat kan Sam Gooris nog kinderlijk verwonderen? Daar moet hij niet lang over nadenken.

“Het geluk van elke dag samen aan tafel te zitten met mijn gezin. Praten en lachen met elkaar. Want dat doen we nóg te weinig. Het gaat allemaal zo rap. Ik heb heus ook al wel tegenslagen gekend in mijn leven. Mijn beste vriend Raf die in 1989 is gestorven… Een mens mag daar niet te lang bij stilstaan. (denkt na) Maar als Kelly mij ooit zou ontvallen, ben ik een grote sukkelaar. Wat ik haar wil geven voor onze 25ste huwelijksverjaardag? Eens mijn bakkes houden? (schatert) Ik ben geen organisator. Ik kan niet veel. Ik kan niet eens mijn belastingen invullen. Ik kan nog net mijn naam schrijven. Gooris met twee o’s, hé! (schatert) Allez, mag ik nu écht geen glas meer trakteren?”