Een jaar geleden had amper iemand van hem gehoord, maar zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival zette Red Sebastian – ofte Seppe Herreman (26) uit Oostende – definitief op de kaart in Vlaanderen. Hij was een van de topfavorieten, maar tot ieders verbazing sneuvelde Red Sebastian in de halve finale. “Ik heb geleerd om meer los te laten.”
Dat Seppe Herreman, beter bekend als Red Sebastian, het zotste jaar uit zijn leven beleefde, is een understatement. “Absoluut. Het voelt aan alsof dit jaar over drie jaar verspreid was”, glimlacht Seppe. “Ik betrap me er soms zelf nog op dat ik het niet kan vatten.”
In januari deed hij mee aan het VRT-programma Eurosong, waarbij een jury en kijkend Vlaanderen een afgevaardigde voor het Eurovisiesongfestival in Zwitserland zou kiezen. De bevestiging dat hij mocht meedoen, kreeg hij nog voor de zomer vorig jaar. (lees verder onder de foto)
“Zeven jaar lang had ik de VRT gemaild dat ik mijn kans wilde wagen, en plots was die er. We hebben toen alles op alles gezet. De hele zomer lang hebben we een twaalftal sessies op poten gezet, waar evenveel nummers uit gekomen zijn. Twee daarvan hebben we ingestuurd. Bij de VRT waren ze fan van allebei, en uiteindelijk moest ik zelf kiezen. Ik heb dan maar – puur op het gevoel – voor Strobe Lights gekozen. Het andere nummer was New Madonna, dat later de opener van mijn album (Turn On The Lights, red.) werd. Het voelde gewoon heel juist aan, ik heb ook altijd geloofd in dat nummer”, aldus Seppe. “Maar het hangt ook van zoveel meer factoren af. Ik had ook ongelooflijk veel geluk dat ik een team rond mij had dat het mee tot een goed einde wilde brengen.”
In een waas
In december vorig jaar vond de eerste opname van Eurosong plaats. Een maand later blies Red Sebastian niet alleen de jury maar ook kijkend Vlaanderen omver en kreeg hij een ticket richting Zwitserland. Vanaf dan kwam Seppe in een soort rollercoaster terecht. “Ik lag die nacht om 4 uur in mijn bed, om 8 uur moest ik een hele dag interviews geven en dat bijna drie dagen aan een stuk. Er moest zoveel gebeuren op korte tijd. We hadden een maand om onze act te finaliseren, dus we gingen er direct tegenaan. Eenmaal dat klaar was, begonnen de preparty’s in het buitenland. Ondertussen schoof mei steeds dichter en opeens was het er supersnel. Achteraf gezien heb ik heel die periode in een soort waas geleefd. Ik had amper vrije tijd, maar heb er tegelijkertijd wel superhard van genoten.”
“Opeens zag ik mijn hoofd op de cover van alle kranten en was ik echt overal te zien”
Het besef dat hij ons land mocht vertegenwoordigen kwam er de dag na de finale van Eurosong. “Opeens zag ik mijn hoofd op de cover van alle kranten en was ik echt overal te zien. Ik kon me ook niet meer verstoppen, zeker met mijn rood haar was dat moeilijk. Zoveel aangesproken worden voelde echt surreëel. Toen ik voor het eerst de zaal van het Eurovisiesongfestival binnenstapte, voelde ik plots heel hard die verantwoordelijkheid. Het hele land rekent op je.”
Stress
“Ik ben heel dankbaar voor mijn team: regisseur Hans Pannecoucke, creatievelingen Alessandro Leën en Ignace D’Haese, alsook choreograaf Yves Ruth. Zij hadden zoveel ervaring en slaagden erin om mij op mijn gemak te stellen. Ik ben nogal een controlefreak, dus ik heb echt moeten leren loslaten. Ik weet nog dat ik tijdens die eerste repetitie op een gegeven moment op mijn knieën moest zitten tijdens mijn act, en kijken naar mijn spiegelbeeld. Die plek zou aangegeven worden met kruisjes, maar die waren er niet. De eerste keer dat ze er geplakt waren, was tijdens de show zelf. Dat bracht flink wat stress met zich mee, maar het team zorgde ervoor dat ik gerustgesteld was. Na mijn eerste uithaal maakte ik de klik op het podium. Op voorhand had ik het ook tegen mezelf gezegd: zelfs al kijken er miljoenen mensen, geef alles en geniet ervan. Echt, just fucking enjoy it.” (lees verder onder de foto)
Seppe was al jarenlang fan van het bekende muziekfestival. “De liefde is begonnen bij Eurosong for kids, en gaandeweg keek ik steeds vaker naar het Eurovisiesongfestival zelf. Voor mij was dat een fantastisch gegeven. Het was en is een plaats waar het niet uitmaakt wie je bent of hoe je eruitziet. Je hoeft niet een standaard jongen te zijn, bij wijze van spreken. Het jaar dat Loreen (met Euphoria in 2012, red.) won, zei ik tegen mezelf dat ik daar ook ooit wilde staan. Het blijft nog altijd heel zot en een fantastische eer dat ik daar uiteindelijk ook mocht staan.”
Zwarte gat
Op voorhand werd Red Sebastian steeds vaker genoemd als favoriet, maar de droom spatte uiteen in de halve finale. Tot ieders verbazing stootte hij niet door naar de finale. “Eén voor één werden de landen afgeroepen en opeens zit je aan de laatste zes. Vanuit de zaal werd er nog de hele tijd Belgium! geroepen en er was zelfs op voorhand voorspeld dat ik de top drie kon halen, maar plots bleef onze naam uit. Ik wisselde enkele bange blikken uit met mijn manager, en niet veel later werd Oekraïne als laatste land genoemd. Eerlijk? Ik was niet met mezelf bezig op dat moment. Ik dacht vooral aan iedereen die zo superhard aan het meeleven was en in die weken en maanden daarvoor zo hard hun best hadden gedaan. Dat gevoel dat ik iedereen teleurstelde, was wel snel weg door de vele reacties die ik kreeg. Iedereen vond het superjammer. Echt, ik heb nog nooit zoveel liefde en steun ontvangen als toen. Ik voelde het ook heel hard toen ik thuiskwam. Dat is een van de mooiste dingen die ik heb meegenomen uit heel die periode.”
“Nu wil ik echt verder bouwen om een vaste waarde te worden in het Vlaamse muzieklandschap”
Toch was daar het onvermijdelijke zwarte gat. “Na al die interviews de eerste dagen heb ik me twee weken opgesloten, om het voor mezelf een soort plaats te geven. Ik was er al meer dan een jaar mee bezig. Gelukkig moest ik al snel weer in de studio duiken en was er ook de Zomerhit. Ik heb een hele drukke zomer gehad, waardoor dat zwarte gat werd opgevuld. (denkt na) Ik kijk er vooral op terug met heel veel dankbaarheid. Een trots gevoel ook. Ik weet ook dat het niet lag aan mijn act of performance. Sowieso is het een ervaring waar ik veel uit geleerd heb. Nu wil ik echt verder bouwen om een vaste waarde te worden in het Vlaamse muzieklandschap. Het Eurovisiesongfestival was daarvoor een ideale springplank. Ik werk aan nieuwe muziek, en het is ook heel fijn dat ik genomineerd ben voor een MIA. Ik hoop in elk geval op een goedgevulde zomer volgend jaar.” (lees verder onder de foto)
“Welke les ik nog meeneem uit 2025? Eind 2024 ben ik mijn grootmoeder verloren. Ik heb toen nog maar eens geleerd hoe belangrijk familie en tijd doorbrengen met je geliefden is. Ondanks de drukte heb ik dat wel geprobeerd dit jaar. Elk moment dat ik kon ben ik naar mijn ouders in Oostende gereden. Ik maakte er een doel van om minstens één keer in de week te gaan. Dat is heilig voor mij. Ik heb hen trouwens al heel vaak bejubeld, maar ik wil graag nog een extra dankwoordje geven aan mijn manager Maarten. Ik leerde hem kennen tijdens de opnames van Sing Again in 2023, waar hij werkte als eindredacteur. Het klikte en ik had ook tegen hem mijn droom over het Eurovisiesongfestival uitgesproken. Met zijn contacten zijn we samen aan dit avontuur begonnen. Hij was geen manager, maar is daar organisch in gegroeid. Hij is een van die mensen die vanaf dag één in mij hebben geloofd, en daar ben ik superdankbaar voor.”
