‘Stairway to Heaven’ zong Led Zeppelin jaren geleden. Het had het lijflied van Pieter De Praitere uit Kortrijk kunnen zijn. ‘Trap naar de hemel’ in het Nederlands. ‘Den Trap’ is immers de plek waar hij jaren werkte, waar hij zijn huidige job vond en waar hij ook zijn levenspartner en de mama van zijn dochter ontmoette. Pieter De Praitere bestelde 12 jaar lang in het muziekcafé Den Trap en in Den Bras, het café daar net boven. Onze plaats van afspraak. Enkele maanden geleden nam hij er voorgoed afscheid om zich toe te leggen op een leven als backliner. Euh? Ja, backliner. “Zeg maar, roadie,” lacht hij. Al is het net ietsje meer.
Een backliner is eigenlijk zoals een back of een verdediger in het voetbal. Hij zorgt ervoor dat de groep er staat. “Je bent de eerste op weg en de laatste thuis”, verklaart Pieter nader. “Je laadt alle apparatuur in voor je de band oppikt en soms rij je alleen naar de concertplaats of je pikt ook de leden van de band op. Eenmaal ter plekke zorg je voor iedereen, laad je het materiaal uit en stel je het op en na de show zorg je dat alles en iedereen weer veilig thuisraakt.”
Probleemoplosser
Sociaal vaardig zijn, is meegenomen en ook en vooral een beetje handig zijn is een plus voor de job. “Het is me al overkomen dat ik op het laatste nippertje aan een synthesizer moest gaan schroeven waarvan een knop afgebroken was. Dat bleek dan net die knop te zijn waar alle presets achter zaten, de geprogrammeerde klanken. Dus zonder dat ding, geen concert. Tot nu toe zijn al mijn ingrepen goed afgelopen”, lacht hij.
Hij is een probleemoplosser. Muzikanten weten dat ze voor alles en nog wat bij hem terechtkunnen. “Het is niet de bedoeling dat ik aan hun voeten ga liggen. Het is me nog nooit overkomen dat ik me niet geapprecieerd voelde door een band,” zegt hij op de vraag of hij nooit als voetvolk behandeld wordt.
Het is me nog nooit overkomen dat ik me niet geapprecieerd voelde door een band
Pieter ging in zijn tijd als barman al vaker met groepen ‘on the road’, op tournee. “Het begon aan de toog in Den Trap. The Lumbers (Nu Whorses, met enkele leden van toen, red.), het groepje rond Frederik Decruyenaere en Harry Descamps, was toen heel populair in de streek. De jongens hadden geen rijbewijs en deden aanvankelijk een beroep op hun ouders. Maar op de duur hadden die mensen ook wel andere plannen. Zelf had ik een Vito en op een keer zei ik: ‘Als ik niet moet werken in het weekend, wil ik wel met jullie meegaan.’ Dat waren plezante tijden.”
En van het een kwam het ander. “De Goose-boys hebben wellicht 20 jaar hierboven hun repetitielokaal gehad, waardoor ik hen ook vaak zag aan de toog in Den Trap. Op een gegeven moment waren ze op tour in Azië en belden ze me op. Het was een heel geschift telefoontje. Om beurten kreeg ik ze aan de lijn. Tot ze na een tijd zeiden: ‘Praiter, we wilden je eigenlijk vragen of je niet met ons wil meegaan, zoals je dat nu met The Lumbers doet’. Ik sprong toen bijna een gat in de lucht. Ik heb meteen toegezegd. Dat was in 2013. Alles wat ik nu doe en kan, of toch het grootste deel ervan, komt door met die mannen onderweg te zijn. Ik stak ook heel veel op van hun managers en tourmanagers.”
Op tournee met Netsky
“Met Goose heb ik over heel Europa rondgezworven. Heel vaak in Engeland en geregeld ook in bruine Duitse kelders, die typische kraakpandachtige concertzalen. Tijdens die optredens werk je vaak met techniekers, geluidstechniekers met wie het klikt, en zo kwam ik op een gegeven moment te weten dat Netsky nog een backliner kon gebruiken. Alleen was daar niet meteen een budget voor. Er was wel plaats op de tourbus en nadat ik eerst eens een weekend onbetaald ben meegegaan, kon ik uiteindelijk ook mee op tournee.”
“Ik had natuurlijk het geluk dat ik dat allemaal geregeld kreeg met mijn baas, Peter Deurinck, uitbater van Den Bras en Den Trap, de beste werkgever ter wereld. Met Netsky ging het van Luxemburg naar Zwitserland, met een tussendoortje in Polen, om dan door Duitsland terug te keren. Ik ben uiteindelijk anderhalf tot twee jaar lang geregeld met Netsky op stap geweest. Allemaal leuke tripjes. Je komt op plaatsen, in landen waar je anders nooit zou komen.”
Voor ik met Netsky, Bazart en Het Zesde Metaal in contact kwam, luisterde ik zelden naar drum & bass en Nederlandstalige muziek. Tot ik naar een concert ging kijken…
Goose is nog altijd een werkgever/klant van Pieter en ook Compact Disk Dummies en Bazart beroepen zich geregeld op zijn diensten. Voor Het Zesde Metaal is hij niet alleen backliner, maar ook tourmanager.
“Voor ik met Netsky, Bazart en Het Zesde Metaal in contact kwam, luisterde ik zelden naar drum & bass en Nederlandstalige muziek. Het was gewoon mijn genre niet. Tot ik naar een concert van die bands ging kijken en merkte dat ik in geen tijd in de sfeer werd meegezogen. Anderzijds is het me al overkomen dat ik de kans kreeg om een paar weken mee te gaan met een band, maar dat ik de muziek beluisterde en dacht: dat hou ik geen weken vol. Ik ben fan van de groepen waarvoor ik werk.”
Tourmanager voor SX
Verwonderlijk genoeg was Pieter tot nu toe nog geen backliner van SX, de band van zijn levenspartner Stefanie Callebaut. Maar daar komt binnenkort verandering in en gaat hij ook het tourmanagement doen voor de groep.
“Ik heb Sté leren kennen in Den Trap. SX heeft een tijdje boven Den Bras gerepeteerd toen Goose er weg was. En net als de Goose-boys zat zij na de repetities geregeld in Den Trap. Ik wist wel wie ze was, maar we hadden eigenlijk nog nooit echt met elkaar gepraat. Ik had haar vroeger ooit geboekt, voor SX bekend was, bij de viering van de zesde verjaardag van jeugdhuis Salamander in Harelbeke, waar ik toentertijd werkte. Lang geleden, ik was toen 18. Maar in Den Trap geraakten we wel vaker aan de praat en bleef ze soms hangen tot ik het etablissement sloot. Zo kwamen we erachter dat het heel goed klikte tussen ons.”
“Tot nu toe ben ik nooit met SX meegegaan als backliner. Mijn planning liet dat niet meteen toe. Mijn broer Jens is wel een paar keer met hen mee geweest. Op een keer was ik met Goose op het Cactusfestival en was hij het materiaal van SX aan het opzetten. Ik heb hem toen een handje toegestoken. Dat was een leuk familiemoment.”
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
