Op de Mercator met muziektournee-organisator Philip Chebbour: “Ik doe het allemaal uit passie voor muziek”

Ruim 13 jaar lang was Philip Chebbour (57) het gezicht van café Bada Bing, pal in de Oostendse uitgaansbuurt. Sinds 2020 verzorgt hij samen met twee kompanen onder de naam Tres Hombres tours van a tot z voor rockbands. En hij tipt ook een supergroep van eigen bodem. “Dat glamoureuze rock-‘n-roll-leventje? Daar is weinig van aan, hoor.”

Philip ademt rock-’n-roll: zonnebril op, lange zwarte jas, lederen boots en enkele ferme tattoos. De meest opvallende: die van AC/DC-frontman Bon Scott op de voorarm. “Da’s mijn idool. Al van toen ik kind was. En nog altijd is hij de beste frontman ooit.”

Hoe kreeg je de muziekmicrobe te pakken?

“Het is altijd mijn passie geweest. Ik rammelde bij verschillende groepjes en na school ging ik vaak langs in platenzaak Compact Center. Ik ging, zonder diploma, aan de slag bij een houthandel in de Vuurtorenwijk, maar deed dat werk écht niet graag. Toch bleef ik er zo’n 20 jaar. In die laatste jaren ging ik muziek draaien in café Java Trot van Frank Dubbe. Gaandeweg stond ik er vaker achter de toog en dat beviel me wel. Toen in 2005 de toenmalige Gossip over te nemen stond, zag ik er een geknipte ruimte in om ook optredens te organiseren. Met de hulp van m’n tante en parrain waagde ik – met succes – m’n kans.”

De Bada Bing was geboren.

“De naam verwijst naar een uitdrukking uit misdaadfilms: ‘Bada bing, bada boem’, van het één komt het ander. (lacht) En ja, het is ook de naam van de stripclub in The Soprano’s, één van mijn favoriete reeksen. Ik strikte bijvoorbeeld Jeff Scott Soto (Yngwie Malmsteen, Axel Rudi Pell, Journey), Mike Tramp – die met White Lion platinum haalde in Amerika – en Tyler Bryant & The Shakedown. Die laatste had net het voorprogramma van Guns N’ Roses gespeeld in Singapore en kwam rechtstreeks naar Bada Bing. Via optredens bouwde ik contacten op in het wereldje.”

Waarom stopte je in 2016 met het café?

“De uitbating op zich was ik beu, maar optredens organiseren deed ik énorm graag. Tijdens het festival Desert Trip in Los Angeles liep ik de zaakvoerder van het Zwitserse boekingagentschap Black Pike Favorites tegen het lijf. We kenden elkaar al van optredens in Bada Bing. ‘We zijn op zoek naar tourmanagers’, klonk het. ‘Awel, dat wil ik wel doen’, was mijn spontane reactie. Ik moest alles van tourende bands in goeie banen leiden: merchandising verkopen, contacten leggen, interviews regelen, begeleiding ter plaatse, de band vervoeren… (lacht) Ik had zoiets nog nooit gedaan, maar iedereen was content.”

Vier jaar geleden begon je zelf met een touragentschap.

“Black Pike wilde afbouwen en ik moest altijd met eigen vervoer naar Zwitserland om dan van daar tournees aan te vatten. Samen met concertbooker Sven Vande Neste uit Waarschoot en Oostendenaar Erwin Vantyghem, geluidstechnicus in De Zwerver, begonnen we in 2020 met Tres Hombres Toursupport – de naam verwijst naar de derde plaat van ZZ Top. Recent kwam ook booker Kurt Bethune erbij. Wij bieden bands het totaalpakket aan: volledig tourmanagement en verhuur van instrumenten. Ik ben altijd met de artiesten mee onderweg. We hebben nu 25 bands onder onze vleugels.”

Touren door Europa en Noord-Amerika: je ziet toch een mooi stukje van de wereld?

“Ja, als je eens een vrije dag hebt. Vergeet het glamoureuze rock-‘n-roll-leventje uit films en series. Lange ritten tussen optredens door, inchecken in het hotel, douchen en eten, de set-up en show zelf, merchandising verkopen en signeersessies, slapen en weer vertrekken. (lacht) Tjooln, noemen ze dat. Je werkt van 8 à 9 uur ‘s ochtends tot 1 uur ‘s nachts.”

Klinkt vermoeiend.

“In Canada reed ik met The Damn Truth van Calgary naar Montréal, een busrit van 43 uur langs eenvaksbanen, sjezende vrachtwagens en het risico op overstekende herten en elanden. (lacht) Een gekkenwerk, dat doe ik nooit meer! Je moet fit zijn, klopt. Tijd om te sporten heb ik niet, maar ik leef gezond: weinig alcohol en letten op mijn voeding. Op het einde van een tournee kan er eens iets meer, maar dan nog. Het werk staat nooit stil, de mails en telefoontjes blijven komen. Allemaal uit passie voor muziek. Het mooiste is de appreciatie van de bands. Zach Person, Fantastic Cat, Seth Walker, The Damn Truth, The Cold Stares: het zijn maar enkele van groeiende bands die ons terugvragen.”

Je begeleidt nu ook een Belgische poprockband: Heartland Drive.

“Ik durf ze een superformatie noemen. Ik meen het, heel België moét ze écht ontdekken. Ga maar eens na: gitarist Steven Vergauwen (themalied Down the Road, producer van Laura Tesoro, Milo Meskens), drummer Eddy Bosteels (Hooverphonic, Gorki), toetsenist Pedro Gordts (Zornik), gitarist Tim Toegaert (Fleddy Melculy, Helmut Lotti) en bassist Moreno Claes (Mother Mercury). We brachten met Boys of Yesteryear een eerste plaat uit en waren al te horen op radio Willy. Op 29 december kan je ze aan het werk zien in de knap vernieuwde Blaaspijp in Koekelare. (knipoogt) En ik probeer ze ook op de Paulusfeesten te krijgen.”

Als geboren Oostendenaar: is de stad zo rock-‘n-roll als wordt beweerd?

“Ik twijfel. Voor rockoptredens kan je enkel in Manuscript en Twilight terecht en dat zijn cafés, geen zalen. De Zwerver is prima, maar dat is in Leffinge. Volgens mij zit er veel meer rockpotentieel in De Grote Post. Met Compact Center hebben we ook maar één platenzaak meer: zonder zaakvoerder Yves Deckmyn was het hier al lang gedaan.”

Is Oostende te mainstream geworden?

“Volgens mij is het altijd zo geweest. Leg een goeie rockplaat op in een café en de helft van de klanten loopt weg. Maar diezelfde mensen staan dan wel op Rammstein om het toch niet te moeten missen. Rock-‘n-roll is a way of life, niet voor een keer op een weg. Ik vind dat Oostende nog een echt stevig muziekcafé mist.”