Muziek is de rode draad in het leven van bekende Ieperling Marc Merveillie (69): “De beste therapie als je tegen kanker vecht”

Van zijn eerste drumstel als zestienjarige over Humo’s Rock Rally winnen met Once More tot medewerker en organisator zijn van Muzikale Dinsdagen, Blaublues, Streekgenot en Ypres Blues. Er is één rode draad in het leven van Ieperling Marc Merveillie en dat is muziek. Het hielp ook in zijn gevecht tegen kanker.

Als er in Ieper en omstreken iets te doen is rond muziek, mag je er bijna gif op innemen dat Marc Merveillie erbij betrokken is. Als vrijwilliger bij Ri4vos was hij jarenlang geluidstechnicus en podiumbouwer bij de Muzikale Dinsdagen en op vandaag helpt hij mee met de organisatie van Streekgenot, Blaublues en de optredens van Ypres Blues in ’t Groenhuys in Ieper, waar op vrijdag 7 juli de Nitty Gritty Blues Band komt spelen.

Zelf ben je ook begonnen als muzikant?

“Toen ik een jaar of zestien was, begon ik te drummen. Dat was in jeugdclub 777 in de Rijselstraat. Enkele jaren later kwam ik in het alternatieve café De Witte Duif in contact met Alain Tant en Filip Moortgat en dan hebben we Once More opgericht. Ik was bassist en in 1978 wonnen we de allereerste Humo’s Rock Rally, met 82 deelnemers. Ik denk dat we daar nog altijd fier op mogen zijn.”

Waarom verliet je het jaar nadien de groep?

“Na Humo’s Rock Rally hadden we soms weekends met vijf optredens. Ik had een zware job en een gezin met drie kinderen, en dan moet je keuzes maken. Voor mij was het eerder een uit de hand gelopen hobby. In 2014 hebben we eens een reünie gedaan. Dat was wel leuk, maar het is bij dat ene concert gebleven.”

Heb je daarna nog in groepen gespeeld?

“Nee, maar ik ging daarna wel nog jaren mee met een bluesgroep als geluidstechnicus. In tussentijd was er hier op de Ligywijk begin jaren 90 een kermiscomité opgericht waar ik mee op de kar sprong. Eerst als medewerker, later in het bestuur en als drijvende kracht. Maar door een gebrek aan opvolging beslisten we eerder dit jaar om ermee te stoppen. Het plotse overlijden van Franky Vandeameele, een van onze bestuursleden, was emotioneel een zware domper voor de hele groep. Elk had ook zijn taak en als er dan één wegvalt dan stuikt het hele kaartenhuisje in elkaar. Zelf hebben we ook problemen gehad met onze gezondheid.”

Ben je ook ziek geweest?

“In 2019 kreeg ik de diagnose maagkanker, met een heel jaar chemo tot gevolg. Ik kreeg dan een tumor op mijn nier die ik moest laten verwijderen. 2019 was een heel slecht jaar. Ik kon dan ook niets doen voor de kermis. Ik heb me wel weer kunnen optrekken aan de muziek, door mee te werken in de organisatie van optredens, door op podia te staan, backstage mee te helpen… Het echte zware werk kan ik niet meer doen, maar ik voelde me ten minste weer nuttig.”

Is het daarom dat je het doet?

“Ik werk vooral graag met mensen die erachter staan, die het niet doen uit winstbejag maar voor de muziek en voor hun medemens. Zelf doe ik het voor de voldoening en de appreciatie. Een gemeende merci krijgen, dat voelt goed. Een mens moet ook een uitlaatklep hebben. Muziek boeit me wel.”

En dan vooral bluesmuziek?

“De blues heb ik pas ontdekt op een iets rijpere leeftijd. Eens je 30 bent, komen de jaren van verstand … Al mag je ook niet door een paardenbril kijken. Ik sta open voor alle genres. Mijn grootste idool was Rory Gallagher. Ik heb hem 15 keer live gezien.”

Hoe kwam je bij Ypres Blues terecht?

“In 2022 zie ik plots een artikeltje op Facebook over Ypres Blues. Ik maakte een beetje reclame en belde om zelf twee tickets te reserveren. Ik kreeg als antwoord dat er al twee kaarten klaar lagen voor de reclame die ik al gemaakt had. Dan heb ik Johan Verscheure ontmoet en het klikte meteen. Direct vonden we elkaar in onze liefde voor de blues en maakten we plannen. Johan heeft het wel uit de grond gestampt en hij is nog altijd de organisator. Ik ben de medeorganisator. In alle organisaties voel ik me beter in de rol van luitenant.”

“De muziek hielp me er bovenop nadat ik een jaar moest vechten tegen kanker”

“Nitty Gritty Blues Band sluit vrijdag het seizoen af, maar bij de heropstart in september hebben we echt een grote topper met het Belgische Black Cat Biscuit. Rob Tognoni die op 6 oktober langskomt, is dan weer een Australiër die we via via konden boeken.”

Deze zomer help je ook mee met Streekgenot ’23?

“Dat vind ik een heel tof initiatief, ook al is het iets helemaal anders dan Ypres Blues. Geen grote namen maar streekgebonden artiesten die je podiumkansen geeft. Vorig jaar streken we drie keer neer in het stadscentrum, maar deze zomer gaan we naar de deelgemeenten: op 23 juli Elverdinge, om 30 juli Boezinge en op 13 augustus in Vlamertinge.”

Zou je nog zonder muziek en concerten kunnen?

“Ik zou het daar heel moeilijk mee hebben. Nadat ik ziek was in 2019, kwam corona en dat maakte het er zeker niet gemakkelijker op. Het belangrijkste is de appreciatie. Iets bereiken met weinig middelen, dat geeft een goed gevoel.”

Kortom, je bent je wilde haren nog niet verloren.

“Met de chemo was ik ze even kwijt, en op het moment dat ze terugkwamen voelde ik me weer goed. Het zijn zulke kleine dingen die je toch een serieuze duw kunnen geven. Nu besef ik dat mijn rijkdom mijn gezondheid is. Reizen, auto’s of luxe interesseren me niet. Als ik maar kan genieten. En bezig zijn. Me nuttig voelen!”