Gitarist Matthias ‘Meyke’ Demey viert 10-jarig bestaan van BEUK:“We willen graag doorbreken in Nederland”

De Nederlandstalige Brugse rockband BEUK heeft de wind in de zeilen. Concerten volgen elkaar in sneltempo op en de band met Roel Jacobus als zanger en bassist, Laurent De Moor op drums en Matthias ‘Meyke’ Demey op gitaar viert volgend jaar zijn tiende verjaardag. Dat wordt op zaterdag 2 maart 2024 gevierd met het verjaardagsconcert ‘10 jaar BEUK live @ Cactus Brugge’. Wij spraken met het jongste lid van de band, gitarist Meyke Demey.

We ontmoeten Meyke, op zijn identiteitskaart Matthias Demey, in café en hostel Charlie Rockets in de Hoogstraat. Meyke komt er graag over de vloer en hij stond, op invitatie van uitbater Karel Hessels, met BEUK al vaker op het kleine podium van de zaak.

Om te beginnen, zowat iedereen noemt je Meyke, in plaats van je echte naam Matthias. Is daar een verklaring voor?

“Die naam is er al van toen ik opgroeide bij mijn ouders aan het Astridpark. Het is gewoon een afleiding van mijn familienaam. De mensen zeiden ‘De Meykes’ tegen ons, en zo ben ik dus Meyke Demey.” (lacht)

Kom je uit een muzikale familie?

“Ik zou eerder zeggen een sportieve familie, of toch met veel interesse in sport en vooral wielrennen. Mijn opa was destijds directeur bij de Vlaamse Wielersport, mijn vader was in zijn vrije tijd – naast zijn hoofdjob als verzekeringsmakelaar – omroeper en verslaggever bij wielerkoersen. En mijn zus Valerie is zelfs profwielrenner. Mijn moeder komt wellicht nog het dichtst in de buurt: zij heeft nog meegedaan aan dansvoorstellingen in de Stadsschouwburg.”

Hoe is de muziek dan toch in je leven gekomen?

“Zoals zoveel jonge gasten begon ik in mijn jongere tienerjaren wat intensiever naar muziek te luisteren. Eerst naar de rockmuziek uit mijn tijd, toen de jaren 2000, zoals Linkin Park. Maar al vlug ontdekte ik dat de rockmuziek uit de jaren 90 mij veel beter lag. Op mijn vijftiende kocht ik een eerste gitaar waar ik me wat op mezelf mee bezighield. Gelukkig had ik een goede vriend die heel goed gitaar speelde en ook klassiek geschoold was: Dempsey Derous. Ik heb heel veel van hem geleerd. Op den duur ging ik dan ook steeds meer ‘jammen’ met vrienden die ook graag muziek speelden. We huurden een repetitieruimte in Het Entrepot en ‘Trip To Oblivian’ was onze eerste metalband.”

“Je zou het misschien niet verwachten van me, maar Mama’s Jasje vind ik goed”

Uiteindelijk ben je dan bij BEUK terechtgekomen. Hoe is dat gegaan?

“Op een bepaald moment zijn Laurent (De Moor, red.) en ik samen gekomen en ons plan was om een tweekoppige band te vormen. Laurent speelde toen al samen met Roel in een coverband en zo kwam Roel ook bij ons eens wat meespelen. We wisselden wat van gedachten en het was Roel die met het idee kwam om in het Nederlands te gaan spelen. Hij weet van zichzelf dat hij beter zingt in het Nederlands. Het was ook Roel die de naam BEUK bedacht. Een beuk is een stevige, harde houtsoort en ook onze muziek is stevig en hard. Aanvankelijk voelde ik me er niet zo goed bij om in het Nederlands te gaan spelen, maar al vlug maakte ik de klik. Het is belangrijk om je te onderscheiden. Nu moet ik vaak lachen als ik lokale bands bezig zie die hier in Brugge Engels gebruiken voor hun bindteksten. (lacht) Nederlandstalige voorbeelden voor ons waren bands als Noordkaap en De Kreuners. En, dat zou je misschien niet verwachten van me, maar ook Mama’s Jasje vind ik wel goed…”

(lees verder onder de video)

Vorig jaar speelden jullie op het Alcatraz-festival in Kortrijk en ook in Engeland maakt BEUK naam. Hoe zie je de band verder evolueren?

“Alcatraz was inderdaad een prachtige ervaring. Voor zo’n groot publiek spelen, geeft echt wel een kick. En in Engeland hebben we zeker ook heel goede en interessante contacten kunnen leggen na enkele gesmaakte optredens. Maar ik denk dat we ons qua buitenlandse markt moeten focussen op Nederland, daar is nog heel veel potentieel. Ik voel dat onze concerten daar goed aanslaan. Het was destijds trouwens een bewuste keuze om niet in het dialect te zingen maar wel in het algemeen Nederlands, zodat we aan breder publiek aanspreken.”

Tot slot, hoe ervaar je Brugge als stad ten opzichte van muziekbands?

“Toch wel positief hoor. Er wordt veel gesproken over Gent, maar met kroegen als Charlie Rockets en zeker ook De Kelk – die vaak livemuziek programmeren en waar we ook vaak zelf stonden – wordt er hier toch ook wel een en ander gedaan. En natuurlijk kijk ik ook heel erg uit naar ons verjaardagconcert in de prachtige nieuwe Cactus Club.”