Brugse zangeres JEN timmert aan solocarrière: “Dat divagehalte met roze pakje hoort erbij”

De jonge Brugse zangeres Jente Neels (23), lid van de Brugs-Gentse band Ratmosphere, timmert als JEN aan een poppy solocarrière. Ze heeft een eerste single ‘Painkiller’ uit en het Cultuurcentrum Brugge wijdt een Brugotta Club Night in de MaZ aan dit aanstormend talent.

Op vrijdag 11 oktober mag JEN enkele muzikale vrienden uitnodigen voor een Brugotta Club Night in de MaZ. Dat zijn niet de minsten: de gelegenheidsband bestaat uit leden van Triggerfinger, Ramkot, Hideous en Oproer. Daarnaast maken diverse gasten uit de Belgische pop- en rockwereld hun opwachting. Ramkot, Milo Meskens, Ratmosphere, Lightspeed, Archie X, Camilla Blue (NL), Judith en Eric Neels tekenen present. Laatstgenoemde is de papa van JEN.

Met een vader die jazzgitarist is, kreeg je ongetwijfeld muziek met de paplepel?

“Inderdaad, mijn eerste gitaarlessen kreeg ik van mijn vader. Pas op mijn veertiende ben ik naar het Brugs conservatorium getrokken, om er zanglessen te volgen. Voordien wilde ik dat niet per se doen. Ik heb mijn papa altijd gesmeekt om mij niet naar de muziekschool te sturen. Eerlijk gezegd, nu ben ik nog altijd slecht in noten lezen…”

Is het waar dat je als ‘busker’ begonnen bent in de Blinde Ezelstraat in Brugge?

“Ja, samen met mijn papa. Hij speelde gitaar, ik zong jazzstandards en liedjes van Amy Winehouse. We hadden een vergunning, we zijn niet weggejaagd door de politie!”

“Prince is mijn groot idool”

Na je humaniora aan het Sint-Andreasinstituut heb je muziek gestudeerd aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Was het een kinderdroom om beroepsmuzikant te worden?

“Aanvankelijk wilde ik seksuoloog worden. Aan het koninklijk conservatorium in Gent studeren, was op dat moment niks voor mij. Ik wou liever pop en rock studeren, een vriend wees mij erop dat enkel die Limburgse hogeschool die specifieke opleiding had. Met succes heb ik deelgenomen aan de toelatingsproef.”

Heb je van je vader ook de liefde voor jazz geërfd?

“Als pop en rock mij teveel worden, zet ik in de auto jazznummers op. Mijn papa gaf mij de liefde voor Miles Davis, zelf hou ik vooral van jazz zangeressen als Nina Simone en Diana Krall. Ik heb een vaste playlist voor in de wagen. Maar ik blijf ook mijn groot idool uit mijn tienerjaren trouw: Prince! Daarnaast is mijn muzieksmaak zeer breed: van One Direction tot Jimi Hendrix!”

Twee jaar na je afstuderen kun je al van je muziek leven. Hoe ben je daarin geslaagd?

“Ik heb veel chance gehad. Toen ik nog studeerde, werd ik lid van de band Ratmosphere. Daarnaast ben ik sessiemuzikant en kan ik als bassist en backing vocaliste mee toeren met Sylvie Kreusch en Jan Verstraeten. In afwachting van tournees met die bands volgend jaar, ben ik dit najaar volop bezig met mijn solocarrière. N. E. W. S. Records heeft mijn eerste single Painkiller uitgebracht, er staan de komende maanden al zes concerten op de agenda.”

“Ik heb veel chance gehad, twee jaar na mijn afstuderen ben ik al voltijds muzikant”

Ratmosphere bracht eerder dit jaar zijn eerste plaat ‘Devils Island’ op vinyl uit, vol duistere teksten. De titel verwijst naar de Franse strafkolonie in de film ‘Papillon’ met Steve McQueen. Kun je je associëren met die doemdenkerige gedachten?

“Ratmosphere speelt geen metal maar indie pop! Zanger-gitarist Robin Serruys maakt erg diepzinnige, waanzinnige teksten, die erg ver afwijken van de traditionele I love you of heartbreak-lyrics van andere popbands. Ik ben blij dat ik mijn steentje kan bijdragen door de nummers van Ratmosphere ietwat melodieuzer te maken met mijn zang en gitaar. Drummer Brecht Serruys zag mij indertijd solo optreden in De Snuffel en vroeg mij om eens te komen jammen. ‘t Klikte en van het een kwam het ander.”

Voor je eerste single als JEN poseer je in een futuristisch roze pakje met pofmouwen. Je lijkt wel een echte diva. Is dat wat we mogen verwachten?

“Dat divagehalte hoort er wel bij! Ik zing dansbare popnummers. Geen funk als Prince, al is zijn invloed duidelijk merkbaar. Tegenwoordig luister ik vaak naar artiesten als St. Vincent en Olivia Rodrigo. Ook zij zijn inspiratiebronnen. Ik schrijf mijn nummers zelf, ze gaan over thema’s die mij op dat moment bezighouden. Mijn eerste single Painkiller gaat over het gevoel waaraan veel jonge muzikanten ten prooi vallen. Ze willen zich per se bewijzen, alles moet perfect zijn om te kunnen slagen…”

Je bent een van de naar Gent uitgeweken Bruggelingen…

“Mijn lief Tim, die bij Ramkot speelt, woont in Gent. ‘t Is dus de liefde die mij naar daar gedreven heeft. Brugge en Hasselt vind ik te klein, Gent houdt het midden. Sylvie Kreusch en Jan Verstraten verblijven er ook. In een grootstad als Brussel of Antwerpen wil ik niet leven. En vanuit Gent is het maar een half uurtje om in Brugge naar mijn ouders te gaan of om met Ratmosphere te repeteren.”