Volgende week weten we niet alleen wie Dominique Persoone als West-Vlaams Ambassadeur opvolgt, ook de allereerste Ambassadeur éternel wordt woensdag officieel bekendgemaakt. Die eer gaat straks naar – wie anders? – Arno. We moeten ‘Le Plus Beau’ ondertussen al zes maanden missen, maar de Oostendenaar zit diep in het hart van elke West-Vlaming. “Het is niet te geloven voor hoeveel mensen mijn broer een verschil heeft gemaakt”, zegt Peter Hintjens.
Dat De Krant van West-Vlaanderen, Focus-WTV en Radio2 West-Vlaanderen eind november op zoek gaan naar een nieuwe West-Vlaams Ambassadeur, is in recordtempo uitgegroeid tot een mooie jaarlijkse traditie.
Dit jaar krijgt de gala-avond een extra gouden randje, want ons aller Arno Hintjens wordt woensdag in het Beurs-, Meeting- en Congrescentrum in Brugge gelauwerd als de allereerste Ambassadeur éternel van West-Vlaanderen.
Een eer die ook bij Arno’s broer Peter Hintjens (68) de nodige emoties losmaakt. “Ik vind het prachtig”, glundert hij. “Het zegt heel veel over hoe geliefd mijn broer was. En nog altijd is. Ergens is het jammer dat deze erkenning postuum moet gebeuren, maar ik ben er zeker van dat Arno van hierboven goedkeurend zal toekijken. Hij verdient dit dubbel en dik.”
“Broere zal van hierboven goedkeurend toekijken”
Een mening die ook Pascal Kerkhove, redactiedirecteur van De Krant van West-Vlaanderen, deelt. “Was Arno voetballer geworden, dan liep hij vandaag met die gewraakte regenboogband om de arm het veld op”, klinkt het onomwonden. “In zijn hoofd en ongetwijfeld ook uit zijn mond paste daarbij een welgemeende fuck you naar het gezag van de FIFA. Gelukkig koos Arno voor de muziek en liet hij de voorbije tientallen jaren een pak pareltjes op de wereld los.”
“Ik was 16 toen hij met Tjens Couter mijn lichaam, mijn ziel én mijn hart beroerde, ik ben 61 geworden in het jaar dat hij stierf en zo mooi mijn favoriete West-Vlaamse stad bezong. Ostende bonsoir… De muziek van Arno was ontzettend divers, zijn taal met de unieke mix van West-Vlaams, Frans en Engels onnavolgbaar en zijn uitstraling universeel. Geen twijfel mogelijk: Arno is voor onze provincie een perfecte Ambassadeur Éternel. Wellicht had hij die titel bij leven nooit gewild. Net daarom dus: Arno, Ambassadeur éternel.”
Bescheiden man
Geen West-Vlaming is beter geschikt om tot eerste eeuwige ambassadeur gekroond te worden, vindt Peter. “Een prachtige naam, ook. Arno bracht een groot deel van zijn oeuvre in het Frans. Zijn impact reikte ook veel verder dan louter België. In Frankrijk was mijn broer incontournable, iets wat eigenlijk in zo goed als alle Franstalige landen het geval was.”
“Toen hij stierf, kregen we rouwbetuigingen vanuit de hele wereld. Vaak waren dat hele epistels, waarin mensen vertelden hoeveel ze aan de muziek van Arno hadden. Dan besef je pas hoe groot zijn invloed was. Al bleef Arno daar zelf erg nuchter onder. Hij was zeer bescheiden, heeft nooit uitgepakt met zijn prestaties. Dat was zijn West-Vlaams kantje dat sprak. Stille deuredoen.”
Peter denkt nog elke dag aan zijn broer. “We waren twee handen op één buik”, zegt hij. “Elke dag belden we met elkaar. Soms amper een minuut, andere keren een half uur lang. Afhankelijk van wat we elkaar te vertellen hadden.”
“Die momenten mis ik verschrikkelijk. Het gebeurt nog regelmatig dat, wanneer mijn smartphone rinkelt, ik denk dat Arno me opbelt. Weet je, soms is het moeilijk te beseffen dat hij er niet meer is. Zeker wanneer ik een van zijn nummers op de radio hoor voorbijkomen. Dan is het net alsof hij naast me zit. Thuis zal ik zijn muziek zelf nooit bewust opleggen. Daar ben ik nog niet klaar voor.”
Mensen gered
Niet enkel voor Peter heeft Arno heel veel betekend. “Zijn nalatenschap kunnen we niet onderschatten. Om en bij de 270 nummers heeft hij gemaakt, hij stond 200 dagen per jaar op het podium. Zijn muziek was zijn leven. Ik hoorde verhalen van mensen die me letterlijk vertelden dat Arno hen gered heeft, dat bepaalde nummers hen uit het dal sleurden. Dan weet je dat hij een terechte Ambassdeur éternel is.”
Komende woensdag mag Peter de titel in naam van zijn broer in ontvangst nemen. “Dat wordt sowieso een emotioneel moment”, fluistert hij zacht. “Hij moest daar zélf gestaan hebben, hé. Als Arno ergens geëerd wordt, pakt me dat keer op keer. Wat ik in mijn speech zal zeggen? Geen idee, ik zal me laten leiden door het moment. Trouwens, eigenlijk is het zíjn speech, hé. Broere zal op mijn schouders zitten, zoals altijd. En hij zou het kort gehouden hebben. Vive les moules. Merci, godverdomme.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
