Vijf hedendaagse vrouwelijke kunstenaars exposeren in Ten Bogaerde

In Kunstencentrum Ten Bogaerde, Ten Bogaerdelaan 10, gaan vijf hedendaagse vrouwelijke kunstenaars – Lysandre Begijn, Joëlle Dubois, Neoza Goffin, Liliane Vertessen en Shirley Villavicencio Pizango – in dialoog met de kunstwerken van Paul Delvaux.

In tegenstelling tot de romantische droomwereld die Delvaux in zijn werken creëerde, staan deze vrouwelijke kunstenaars stevig met hun voeten in de wereld vandaag. Waar Delvaux zijn artistieke verbindingen vooral in het verleden zocht, zo zoeken deze vijf artiesten via hun werk aansluiting met de wereld waarvan ze actief deel uitmaken.

Burgemeester Marc Vanden Bussche: “Naast George Grard die hier zijn vaste plek heeft, staat ook Paul Delvaux in de schijnwerpers tijdens deze expo. Met enkele niet zo evidente werken van hem, maar ook interessant archiefmateriaal dankzij een samenwerking met het Paul Delvaux Museum.”

Philippe Van Cauteren

Stéphanie Anseeuw, schepen van Cultuur en Erfgoed: “Ik ben erg trots op deze unieke tentoonstelling. Al voor de vierde keer konden wij een beroep doen op de expertise en het curatorschap van Philippe Van Cauteren, een samenwerking die ons kunstencentrum een niet te onderschatten plaats bezorgde op de Vlaamse kaart van de hedendaagse kunst.”

Curator Philippe Van Cauteren: “Hier tonen we voor een keer geen klassieke werken van Paul Delvaux, maar drie dessins de mémoire, werken op papier die de kunstenaar op het einde van zijn leven maakte (1989), aangevuld met schetsen, aantekeningen, getekende ideeën, postzegelontwerpen… In de dessins de mémoire probeert Delvaux tastend een portret op papier vast te leggen. Kwetsbaar en zoekend blijft hij zich hechten aan het droomvenster dat een stuk papier of een doek kan zijn. De tekeningen, in milde kleuren en aarzelende lijnen en vlekken, zijn een verre echo van het cliché dat we van de kunstenaar kennen. Ze tonen de zoekende kunstenaar die meer dan zeven decennia lang telkens weer hetzelfde deed, maar telkens anders: schilderen en tekenen, vanuit een mannelijke blik het vrouwelijk lichaam monddood ensceneren.”

“De tekeningen tonen de zoekende kunstenaar” – curator Philippe Van Cauteren

De expo 5 + 1: Paul Delvaux in dialoog is ook bedoeld als hommage aan Delvaux. Een eerste kunstenaar, die met Delvaux als het ware in gesprek gaat, is Liliane Vertessen. Sinds eind jaren 70 vertrekt zij voor haar werken vanuit haar eigen lichaam. Ze fotografeert zichzelf in erotisch geladen poses en neemt uiteenlopende rollen aan van vamp, lustobject, prostituee… Vertessen provoceert en verleidt de toeschouwer met fotografische installaties. Haar werk sluit aan bij de klassieke schilderkunst maar bedient zich ook van hedendaagse materialen zoals fotografie, neon en met kitsch geassocieerde materialen.

Neoza Goffin zou een zielsverwant kunnen zijn van Vertessen. Ook Goffin ensceneert vaak haar eigen lichaam, en dat van anderen, in haar fotografie en performance werk. Goffins werk vormt een vloeiende beweging tussen het artistieke en het therapeutische (healing). De kunstenaar uit haar bezorgdheid over misverstanden en taboes in onze samenleving gerelateerd aan intimiteit, diversiteit, lichamelijkheid… Haar gebruik van kleurtherapie en verwijzingen naar tantra en boeddhisme geven haar creaties spirituele dimensies.

Het oeuvre van Joëlle Dubois vertrekt vanuit eenzelfde menselijk engagement, maar leunt in vorm hoofdzakelijk aan bij de traditie van de schilderkunst. Joëlle schildert de archetypes van onze tijd (sociale media, eenzaamheid, identiteit, bodyshaming…) in herkenbare situaties tussen speelsheid en persoonlijke microtragedies.

Portretten

Shirley Villavicencio Pizango heeft een directe en ruw geraffineerde penseelvoering waarbij ze de verf trefzeker op het doek aanbrengt. In haar stillevens en portretten introduceert Pizango de toeschouwer in haar eigen dagelijkse leefwereld en intimiteit. De portretten ontstaan naar levend model, maar ook het zelfportret neemt een belangrijke plaats in. Pizango’s portretten hebben niet de melkbleke of marmeren huidskleur van Delvauxs figuren, maar het zijn mensen met een donkere huidskleur. Haar schilderijen zijn als een spiegel die de toeschouwer aan andere kleuren van schoonheid herinnert. Ze geven de diversiteit die in onze werkelijkheid leeft een plek in de beeldcultuur van onze wereld.

Het enigmatische, zelfs mystiek geladen werk van Lysandre Begijn kenmerkt zich door een uitgesproken materiaalgebruik. In haar kunstpraktijk integreert ze natuurlijke elementen (takken, stenen, aarde…) en koppelt die aan een zin voor symmetrie, vlakheid en stilering. Begijn creëert gezichten of wezens, hybride gedaantes tussen masker en portret. Ze deelt de belangstelling voor de klassieke oudheid met Delvaux, maar heeft meer aandacht voor de proto-culturen, beschavingen die in de schaduw van de klassieke oudheid in beeld en in rituelen kosmische en aardse verbindingen verwezenlijkten die in de loop der tijden verloren zijn gegaan.