De Kortrijkse schilder Roger Meurisse, die voornamelijk in de jaren zestig en zeventig naam maakte met zijn expressieve en later figuratieve schilderijen, viert op 8 november zijn 90ste verjaardag. Eén van zijn werken hangt vandaag opnieuw in de schijnwerpers in de Living van museum Abby, geselecteerd door kunstenaar Rinus Van de Velde uit het stedelijk archief.
Tijdens de opening van Abby was het Bo Jong (29), de vriendin van zijn kleinzoon Robrecht Vandenbroucke (29), die opmerkte dat het schilderij wel heel erg leek op het werk van zijn grootvader. Robrecht nam een kijkje van dichtbij, zag zijn opa’s naam onderaan het doek en wist het meteen zeker. Die ontdekking zette hem aan om iets bijzonders te organiseren: zondag 19 oktober verraste hij zijn grootvader met koffie, taart en een rondleiding in Abby, samen met schepen van Cultuur Felix De Clerck en museumdirecteur Sarah Keymeulen.
Wanneer wist je dat je kunstenaar wilde worden?
Ik ben opgegroeid in een gezin vol kunstenaars. Mijn grootvader schilderde, mijn vader was boekbinder en kunsthandelaar. De kunstwereld was dus altijd aanwezig thuis. Schilderen kwam voor mij heel spontaan; ik ben er als het ware in meegegroeid. Omdat ik het voortdurend om mij heen hoorde en zag, voelde het vanzelfsprekend. En wanneer men dan merkt dat je wat talent hebt, word je ook in die richting aangemoedigd.
Je werd vaak omschreven als iemand die graag experimenteerde.
Ik volgde altijd de trends van mijn tijd. Ik groeide op met het expressionisme, daarna kwam het abstracte en vervolgens de pop-art. Uiteindelijk keerde ik terug naar het realisme. In mijn jeugd keek ik erg op naar Bermeke De Smet. Mijn pop-artperiode vond ik de leukste. Pop-art was voor mij een manier om kritiek te geven op het alledaagse: mensen die zich beter voordoen dan ze zijn, schilderde ik graag op een licht spottende manier. In mijn abstracte periode experimenteerde ik ook met andere materialen, zoals textiel, jute en krantenknipsels.
“Pop-art was voor mij een manier om kritiek te geven op het alledaagse: mensen die zich beter voordoen dan ze zijn, schilderde ik graag op een licht spottende manier”
Jouw werk toont vaak alledaagse dingen en gewone mensen. Vanwaar die interesse?
Dat is moeilijk uit te leggen… soms moet je het niet te ver zoeken. Als je kijkt naar kunstenaars uit de renaissance, zoals Breugel, zie je dat zij ook gewone dingen schilderden: bloemen, dieren, kleine taferelen uit het dagelijks leven. Ik ben gefascineerd door die kleine, alledaagse schoonheid. Zoals het schilderij van de bloemen in een vaas dat hier in Abby hangt. Doorheen de jaren bleef ik voornamelijk dat soort onderwerpen schilderen, wel telkens in een andere stijl.
Hoe voelt het om op je negentigste werk terug te zien in een museum als Abby?
Heel impressionant, echt waar. Ik was verbaasd. Ik had het nooit verwacht. De stad heeft dat werk ooit gekocht, in 1974. Ik had toen al verschillende prijzen gewonnen, en ik denk dat ze vonden dat ze toch een werk van een Kortrijkse kunstenaar in hun collectie moesten hebben. Maar eerlijk gezegd was ik het schilderij na al die jaren vergeten. Mijn werk heeft ooit in het Museum Broel gehangen (het huidige BK6 aan de verlaagde Leieboorden), daarna is het in een depot beland. En plots dook het weer op bij de opening van Abby. Dat is toch bijzonder.
Wat zou je jonge kunstenaars vandaag willen meegeven?
Mijn tijd is natuurlijk niet te vergelijken met vandaag. Ik volg de kunstwereld nog wel, maar vanop afstand. Advies over de schilderkunst zelf kunnen jonge kunstenaars beter aan de academie krijgen.
Wat ik wel zie, is dat kunstenaars nu veel meer afhankelijk zijn van galeries. Vroeger moest je alles zelf regelen — je moest ervoor zorgen dat mensen je werk zagen. Als je geen goede commerçant was, bleef je onopgemerkt. Ik was dat niet, en ik denk dat ik daardoor minder ver ben geraakt dan mogelijk was. Vandaag zijn er gelukkig meer kansen om werk te tonen, en kan iemand anders je promoten. Dat maakt het toch wat gemakkelijker.
